Ο έγκυρος «Guardian» του Γιάννη Παντελάκη (στην Ελευθεροτυπία)
Το πρωτοσέλιδο του «Guardian» της περασμένης Παρασκευής φιλοξενούσε μια φωτογραφία από το λιμάνι της Μυκόνου και έγραφε πως η Ελλάδα πουλάει τα νησιά της για να ξεπληρώσει το δημόσιο χρέος της.
Τις ίδιες ώρες που κυκλοφορούσε η βρετανική εφημερίδα, ο πρωθυπουργός απαντούσε σε ερώτηση στη Βουλή και διαβεβαίωνε πως δεν πρόκεται να πουληθεί κανένα νησί, ούτε η... Ακρόπολη, όπως έσπευσαν κάποια άλλα μεγάλα έντυπα του εξωτερικού να δημοσιεύσουν λίγες εβδομάδες πριν. Το ρεπορτάζ τού υποτίθεται έγκυρου «Guardian» παρέπεμπε σε πώληση ελληνικών νησιών, γεγονός πραγματικό, μόνο που η πώληση που επικαλούνταν δεν αφορούσε νησιά που ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο, αλλά σε ιδιώτες. Και ως γνωστόν, αν ένας ιδιώτης πουλήσει ένα νησί που του ανήκει, το αντίτιμο θα οδηγηθεί στον τραπεζικό του λογαριασμό και όχι σ' εκείνον του δημόσιου λογιστηρίου. Με άλλα λόγια, η δήθεν έγκυρη εφημερίδα με εκατομμύρια αναγνώστες, παραποίησε την αλήθεια και παραπληροφόρησε όσους την ξεφύλλισαν ή ακόμα είδαν την εντυπωσιακή «είδηση» της πρώτης σελίδας. Αν η συνήθως έγκυρη βρετανική εφημερίδα δημοσιοποιεί τέτοιου είδους «ειδήσεις», καταλαβαίνει κάποιος τη σοβαρότητα άλλων, συνήθως λαϊκίστικων εντύπων ευρωπαϊκών χωρών, τα οποία επιτίθενται στη χώρα μας με σφοδρότητα εδώ και αρκετούς μήνες. Η κυβέρνηση, μέσω του εκπροσώπου της, έστειλε οργισμένη απάντηση στην εφημερίδα, η οποία αν δεν δημοσιεύτηκε ήδη, προφανώς θα δημοσιευτεί τις επόμενες ημέρες, ωστόσο όσοι είδαν μόνο εκείνο το πρωτοσέλιδο θα έμειναν με λάθος εντύπωση. Αξιοσημείωτο το περιστατικό και για την αξιοπιστία μεγάλων εντύπων και για την αδυναμία της χώρας σε επικοινωνιακό επίπεδο...
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/06/2010&s=akrovatwntas
Ποιος χρειάζεται την Αριστερά; του Τάκη Καμπύλη (στην Καθημερινή)
Την περασμένη εβδομάδα, μπορούσε να δει κανείς την Αθήνα διαφορετικά. Οπως και την προπερασμένη, όπως και αρκετές εβδομάδες τους τελευταίους μήνες.
Για παράδειγμα, μια μέρα της προηγούμενης εβδομάδας, το βράδυ, περίπου 70 - 80 κάτοικοι της περιοχής Φιλοπάππου αλλά και από αλλού συγκεντρώθηκαν σε παρκάκι της περιοχής. Είχε οργανωθεί με πρωτοβουλία της Ραλλούς –ηθοποιός που διατηρεί κατάστημα βιολογικών τροφών– παράσταση Καραγκιόζη, έναντι περίπου 4 ευρώ η οικογένεια. Πολλοί δεν πλήρωσαν, αφού από νωρίς είχε καλυφθεί το απαιτούμενο ποσό των 200 - 250 ευρώ. Ολοι απόλαυσαν τη βραδιά, τα πευκάκια και μερικές ρεφενέ μπιρίτσες. Οι περίοικοι είχαν κι άλλη επιλογή, αφού στην κοντινή πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα, η επιτροπή κατοίκων (γύρω από το βιβλιοπωλείο «Αμόνι») διοργάνωνε στην πλατεία «ρεφενέ» προβολή κινηματογραφικής ταινίας. Λίγο ανατολικότερα, στο Παγκράτι –το ίδιο βράδυ– στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, συγκροτήματα εκτός αγοράς ξεσήκωσαν τους περιοίκους σε πλατεία της περιοχής. Συνδιοργανωτές, παρέες της περιοχής. Ολα ρεφενέ. Επίσης το ίδιο βράδυ, τα Εξάρχεια φιλοξενούσαν έκθεση φωτογραφίας μαθητών σε μία «σχολή» φωτογραφίας (όπου η φοίτηση είναι δωρεάν. Υπάρχει, άλλωστε, στην περιοχή μια παράδοση δωρεάν μαθημάτων – κυρίως ξένων γλωσσών, αλλά σήμερα αυτή η παράδοση δείχνει ότι ανθεί. Χρόνια πολλά και στο «Φλοράλ»). Το ίδιο απόγευμα –πάντα της ίδιας μέρας– ένα παιδικό πάρτι βρισκόταν σε εξέλιξη σε χώρο κοντά σε παιδική χαρά στο Γαλάτσι. Οι γονείς είχαν κληθεί –γραπτώς– να μην προβούν σε έξοδα λόγω κρίσης: «Για τα παιδιά ένα νέο παιχνίδι είναι πάντα δώρο, έστω κι αν είναι το παλιό παιχνίδι του δικού σας παιδιού. Φέρτε ένα τέτοιο ως δώρο». Τέλος (;) το ίδιο βράδυ, μια παρέα νέων μουσικών από τη Νέα Φιλαδέλφεια συζητούσαν για τις εισπράξεις τους, ο καθένας από τη μοναχική συναυλία δρόμου στα διάφορα «περάσματα» της πόλης (ιδίως στα τουριστικά της σημεία). Μετά συντονίστηκαν σε ένα αμερικανικό (ιντερνετικό) ραδιόφωνο το οποίο θα παρουσίαζε τις δουλειές μουσικών εκτός αγοράς. Περιμένοντας την εκπομπή, «τσίμπησαν» στην ίδια αναμονή και μια παρέα από τον Βύρωνα, επίσης νέων μουσικών οι οποίοι ήταν σε online συνεννόηση και με μία ομάδα από Λύκειο (μάλλον) του Περιστερίου που αναζητούσε μουσικούς στο πάρτι που ετοίμαζαν για ένα συμμαθητή τους με προβλήματα υγείας.
Υπάρχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά: ηλικιακά ανήκουν στο μεδούλι του δυναμικού κομματιού της κοινωνίας μας. Εως 45 χρόνων, αλλά με την πλειοψηφία κάτω από τη ζώνη των 35 χρόνων. Ανάμεσά τους καταγράφονται, τελευταία, αρκετοί άνεργοι και πολλοί «επισφαλώς εργαζόμενοι», δηλαδή εργασιακά, περίπου μετέωροι. Υπάρχουν επίσης και εργαζόμενοι που η απαρίθμηση των σπουδών τους σε κάνει να αναφωνείς: «Μα, γιατί γύρισες στην Ελλάδα;».
Αυτές οι αθόρυβες συναντήσεις, καθημερινές και αυτόνομες δείχνουν έτοιμες να ξεφύγουν από το περιθώριο της ζωής στην πόλη, όχι επειδή είναι μαζικότερες από παλαιότερες ομαδοποιήσεις, αλλά επειδή είναι πολλές, καθημερινές και, ιδίως, πολύ ξεχωριστές η μία από την άλλη.
Το παρκάκι, ο δημόσιος χώρος, το Iντερνετ γίνεται η κόκκινη γραμμή της ανώνυμης αντίστασης, της διατήρησης μιας κοινωνικότητας λιγότερο δαπανηρής, αλλά ίσως περισσότερο ουσιαστικής. Μέσα από νέες συλλογικότητες; Μπορεί...
Πάντως, την πόλη, το αστικό περιβάλλον, την χτίζουν οι παρέες, οι ομάδες, οι συλλογικότητες και όχι οι οικογένειες (κατάλοιπο αυτές της ελληνικής υπαιθρολατρίας). Και είναι ίσως η πρώτη φορά που τέτοιες συλλογικότητες δείχνουν την ικανότητα να πολλαπλασιάζονται μακριά από τα φώτα της δημόσιας πληροφόρησης.
Τέλος, έχουν κι ένα άλλο κοινό στοιχείο: δεν εκφράζονται –ακόμη– πολιτικά. Δεν υπάρχει ο ενοποιητικός λόγος που θα εκφράσει αυτήν τη δυναμική μα σιωπηλή νέα διεκδίκηση της καθημερινότητας.
Αν αυτό είναι το ένα ενδιαφέρον νέο φαινόμενο της συγκυρίας, το άλλο είναι το τέλος του «μέιν στριμ» διεθνισμού – αυτού που ισχυροποίησε τους εργατικούς αγώνες και που πολιτικά αποτέλεσε έντονο στοιχείο της ταυτότητας της Αριστεράς. Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης ή Ευρωζώνης, το συνδικαλιστικό λόμπι αποδείχθηκε ανύπαρκτο μάλλον από επιλογή και όχι από τις άγριες ταξικές μάχες. Η ευρωπαϊκή Αριστερά (ό, τι άφησε η Σοσιαλδημοκρατία) γίνεται όλο και λιγότερο «ευρωπαϊκή» και όλο και περισσότερο –νομίζει– «Αριστερά». Το ακροατήριο άλλαξε, αλλά όπως στον Δημοκρατικό Στρατό οι εργάτες είχαν πιο σίγουρη την προαγωγή από τους αγρότες –παρ’ ότι οι δεύτεροι πολυπληθέστεροι, άρα και πιο αναγκαίοι– έτσι και η Αριστερά επιμένει σε συλλογικότητες οι οποίες ανθίστανται και διατηρούνται ελλείψει νέων και όχι λόγω «αιώνιας πρωτοπορίας». Ο εργαζόμενος έχασε τις αλυσίδες του, αλλά κανείς δεν προέβλεψε τι θα κάνει τα χέρια του. Εννοιες όπως «δημιουργικότητα», νεωτερισμός και ρήξη (με ονοματεπώνυμο) δεν χώρεσαν σε μία Αριστερά που αναλίσκεται να αναλύει τις ευθύνες των άλλων, αλλά να μη συνθέτει η ίδια από τις ευθύνες της. Που ζητάει εν ονόματι του ηρωικού και όντως πολύτιμου «Χθες», άκοπη συμμετοχή στην πίτα του «Σήμερα».
Η Αριστερά –να συμφωνήσουμε– γεννήθηκε από ένα ερώτημα: Γιατί υπάρχει η ανισότητα; Θέτοντάς το και διεθνοποιώντας το, συνεισέφερε τα μέγιστα στη μάχη κατά (πρωτίστως) της καθημερινής βαρβαρότητας στον δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό χώρο. Σήμερα, από τους νέους δημόσιους χώρους που γεννά η (νέα, οριζόντια και σύνθετη) ανισότητα, η Αριστερά απουσιάζει. Σε χώρους «δικούς της», όπως το Πανεπιστήμιο και η Μέση Εκπαίδευση, αρνείται να κοιτάξει γύρω της να διαπιστώσει τη χρεοκοπία του εκπαιδευτικού συστήματος στην ουσία του: στον καλλιεργημένο πολίτη. Σ’ αυτόν που θα γεννήσει δημιουργικές άμυνες, που θα καλλιεργήσει το εναλλακτικό, που θα χτίσει νέους (δημόσιους) χώρους.
Ενα μόνο είναι το μεγάλο προβάδισμα της Αριστεράς στην πολιτική έκφραση των νέων συλλογικοτήτων: ότι σε αντίθεση με τη Δεξιά, η Αριστερά επιμένει πως η εξάλειψη των ανισοτήτων είναι και νόμιμη και ηθική.
(Με τα μάτια στραμμένα και στη σημερινή πανελλαδική συνάντηση της Ανανεωτικής Αριστεράς, μήπως και...)
Μετά το αρχικό σοκ μερικά συμπεράσματα ήταν προφανή και απλά. Πρώτον, ότι οι θεμελιώδεις μηχανισμοί του κράτους δεν λειτουργούν ούτε στοιχειωδώς. Η πιο κεντρική λειτουργία του κράτους είναι η παροχή ασφάλειας στους πολίτες του. Η πιο βασική προϋπόθεση για να μπορεί να παρέχει ασφάλεια στους πολίτες, είναι να μπορεί το κράτος να εγγυηθεί την ασφάλεια των δικών του μηχανισμών και λειτουργών. Αυτό δεν το κατάφερε ούτε στην καρδιά αυτών των μηχανισμών.
Δεύτερον, ότι το συμβολικό βάρος του συγκεκριμένου πλήγματος δεν συγκρίνεται με καμμία άλλη παρόμοια ενέργεια που έχει γίνει στο παρελθόν – ούτε καν με τη ρουκέτα στην αμερικανική πρεσβεία. Δεν ξέρω ποιος ήθελε να πετύχει τι – αλλά το βέβαιο είναι πως πέτυχε στο κέντρο του στόχου.
Αυτά δεν απαιτούν ιδιαίτερη ενασχόληση, άλλωστε θα αναλυθούν κατά κόρον. Υπάρχουν μερικά άλλα περιφερειακά συμπεράσματα, μερικές παράπλευρες απώλειες που μπορεί να προκαλέσει ένα τέτοιο χτύπημα τη συγκεκριμένη χρονική και πολιτική συγκυρία, που αξίζει να μην περάσουν απαρατήρητα.
Δεν με εμπνέουν ιδιαίτερα οι συνωμοτικές θεωρίες και δεν θα σπεύσω να εγγράψω τη βόμβα στην Κατεχάκη σε κανένα σχέδιο εξόντωσης των προσπαθειών της χώρας για ανάκαμψη – αν και αρχίζω πια να δυσκολεύομαι στον εξοβελισμό τέτοιων σκέψεων. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία πως η στιγμή είναι καίρια. Η Ελλάδα μετά από μια παρατεταμένη περίοδο ακραία αρνητικής δημοσιότητας σε όλο τον κόσμο, προσπαθεί να προσελκύσει τουρίστες την ύστατη ώρα.
Η επιτυχία ή η αποτυχία μπορούν να κρίνουν πολλά, αν όχι για την έκβαση, πάντως για το ρυθμό του εγχειρήματος για ανάκαμψη της οικονομίας. Οι περιστάσεις έχουν σχετικά ευνοήσει. Λόγω της κρίσης, πολλοί Ευρωπαίοι σχεδιάζουν τις διακοπές τους φέτος πολύ αργότερα από ό,τι παραδοσιακά συνήθιζαν. Είναι μια ευκαιρία για την Ελλάδα. Και ένα νέο κύμα αρνητικής δημοσιότητας, και μάλιστα για ζητήματα ασφαλείας, μπορεί να δώσει τη χαριστική βολή – πέρα και ανεξάρτητα από τις κάθε τύπου αστοχίες και ευθύνες που υπάρχουν στο εσωτερικό για την κάμψη της ισχυρότερης βιομηχανίας που διαθέτει η χώρα.
Μια άλλη αρνητική δυναμική που κρύβει η βόμβα στην Κατεχάκη αφορά το ενδεχόμενο να δράσει αποσαθρωτικά στο κυβερνητικό και, γενικότερα, στο πολιτικό σύστημα. Το σύστημα απαρτίζεται από ανθρώπους. Και αυτή τη φορά δεν ήταν ένα τυχαίο χτύπημα. Σκοτώθηκε ένας στενότατος συνεργάτης υπουργού (και ποιου υπουργού...), δίπλα ακριβώς από το υπουργικό γραφείο. Τέτοια γραφεία υπάρχουν σε όλα τα υπουργεία, σε όλα τα κομματικά επιτελεία, όπου υπάρχει μια κομβικής σημασίας θέση, δίπλα έχει το υπασπιστήριο ή το ανάλογό του.
Πώς μπορεί να αδικήσει κανείς όλα τα μέλη του πολιτικού συστήματος αν σήμερα πάνε στο γραφείο τους πιο φοβισμένοι; Δεν λέω πως θα αλλάξουν την πολιτική, τη στάση ή τις συμπεριφορές τους εξ αφορμής της έκρηξης. Αλλά υποσυνείδητα θα αισθάνονται, κι όχι χωρίς λόγο, μια διαρκή απειλή. Όχι θεωρητική. Απτή, προσωπική, δίπλα τους, να αφορά άμεσα τους ίδιους, τους στενούς συνεργάτες τους, πώς δεν θα σκεφτούν τα μέλη της οικογένειάς τους...
Οι μεταρρυθμίσεις θέλουν δημόσια υποστήριξη. Η δημοσιότητα σε μια τέτοια συγκυρία καθιστά τους πολιτικούς υπερασπιστές δύσκολων αποφάσεων στόχους. Γι' αυτό η διάχυση μιας τέτοιας ανασφάλειας, τόσο ψηλά στην ιεραρχία του κράτους μπορεί να έχει παραλυτικές επιπτώσεις, την πιο κρίσιμη στιγμή.
Οι καραμέλες της ντροπής του Χρήστου Χωμενίδη (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ )
Δυo καραμέλες πιπιλάνε τον τελευταίο καιρό κάποιοι που είναι -είτε περνιούνται για- διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ακόμα και για πνευματικοί ταγοί. Η πρώτη αφορά τη συλλογική ευθύνη των Ελλήνων για τη σημερινή κατάντια. «Όλοι δεν κλέψαμε» ρωτάνε «ποιός λίγο, ποιός πολύ την εφορία; Όλοι δεν ενισχύσαμε στην πράξη αισχρούς θεσμούς όπως το φακελάκι ή το γρηγορόσημο; Όλων μας η αδρεναλίνη δεν εκτινάχθηκε στα ύψη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Εμείς, εν τέλει, δεν αναδείξαμε διά της ψήφου μας τις ηγεσίες που οδήγησαν το εθνικό σκάφος στα βράχια; Ας κάτσει λοιπόν τώρα ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του και ας κωπηλατήσει αγόγγυστα μέχρι το τέλος της ζωής του, αφού πρώτα αυτομαστιγωθεί και ικετέψει γοερά τη συγγνώμη των ουρανών ή έστω των παιδιών του…».
Τέτοια αντίληψη δεν επικράτησε ούτε μετά από τη συντριβή του Τρίτου Ράιχ. Κανένας δεν κατέστησε τον ταπεινό θείο Γιόχαν απ’το Ντύσσελντορφ συνένοχο του Αδόλφου Χίτλερ, όπως συμβαίνει σήμερα με τον μπάρμπα Μήτσο από τα Γρεβενά, που υποδεικνύεται αν όχι ως η ρίζα του κακού, ως η αναγκαία τουλάχιστον προϋπόθεσή του, εφόσον δεν αντέδρασε εγκαίρως στη σαπίλα. Τι δεν αντέδρασε; Ενσωματώθηκε σε αυτήν, ροκανίζοντας στο μέτρο των δυνάμεων του τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις! Όφειλε δηλαδή ο μπάρμπα Μήτσος απ’τα Γρεβενά να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες (που τραγουδούσαν επί τριάντα χρόνια στη διαπασών) και να κάνει το κορμί του κυματοθραύστη της διαφθοράς…
Αν πεις δε για την κόρη του, εκείνη κι αν ευθύνεται για τη χρωκοπία του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων: Παρέδιδε επί χρόνια ιδιαίτερα μαθήματα έναντι δεκαπέντε ευρώ την ώρα δίχως να κόβει αποδείξεις! Η δήλωση εισοδήματός της ήταν σχεδόν μηδενική. Τόλμησε να πιστέψει –ποια; η θυγατέρα ενός επαρχιώτη μικρεμπόρου- πως δικαιούται να’χει το αυτοκινητάκι της, να βγαίνει κάπου-κάπου για ποτό, να πηγαίνει διακοπές. Έχαψε –οποία αφέλεια- το παραμύθι της «ισχυρής Ελλάδας», που έχει οριστικά ξεφύγει απ’τη μιζέρια του παρελθόντος. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να πεινάσει, για να μάθει να μην εμπιστεύεται πλέον κανέναν. Ούτε καν τον εαυτό της.
Θα ισχυριζόμουν πως η καραμέλα της συλλογικής ευθύνης είναι ό,τι πιο ισοπεδωτικό και άρα πρόστυχο: Εξομοιώνει ηθικά τον εγκληματία μεγαλοπρομηθευτή του δημοσίου και τον πολιτικό συνέταιρό του με τον απλό πολίτη-μικροπαραβάτη. Επιμερίζει την ενοχή. Όλοι μαζί να ριχτούμε στην κόλαση. (Κάποιοι, τυχαία είτε μοιραία, θα πέσουν στα μαλακά…) Και όλοι να λάβουμε άφεση αμαρτιών, εάν κάποτε γυρίσει ο τροχός.
Θα το ισχυριζόμουν άμα δεν υπήρχε η δεύτερη καραμέλα: Το να βαφτίζεται γενικώς και αδιακρίτως η κρίση ευκαιρία και να παρουσιάζονται τα εξουθενωτικά μέτρα περίπου σαν τις αναζωογονητικές αφαιμάξεις που πραγματοποιούσαν οι μεσαιωνικοί γιατροί. «Η φτώχεια» σε διδάσκουν «θα μας συνεφέρει. Θα μας βγάλει από τον καταναλωτικό λήθαργο. Θα ενισχύσει τη δημιουργικότητά μας. Σε χαλεπούς άλλωστε καιρούς δεν μεγαλουργήσαμε;»
Δεν χρειάζεται να είσαι φωστήρας της ιστορίας ή της κοινωνιολογίας για να τους απαντήσεις πως όχι: Η φτώχεια δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν. Φτώχεια σημαίνει λιγότερες επιλογές, μικρότερη ελευθερία. Ο φτωχός δεν μπορεί ούτε να ταξιδέψει ούτε να σπουδάσει ούτε καν να χωρίσει. Τα φτηνά προϊόντα -υλικά και πνευματικά- είναι πλην εξαιρέσεων και φτηνιάρικα. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, στοχαστές, επαναστάτες σπανίως πένονταν. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι ζούσε τυχοδιωκτικά αλλά μποέμικα, κάνοντας αρπαχτές από φεουδάρχες. Ο Κάρολος Μάρξ δεν θα’χε ποτέ γράψει το «Κεφάλαιο», εάν δεν τον υποστήριζε ο βιομήχανος Ένγκελς. Το ταλέντο ενός παιδιού που γεννιέται στην ένδεια, κατά κανόνα πάει στράφι. Και αν όντως σε περιόδους βαθιάς κρίσης καταγράφονται υπερβάσεις, ηρωισμοί, παλλαϊκή ανάταση, αυτό συμβαίνει διότι προβάλλεται και υπηρετείται το όραμα ενός καλύτερου μέλλοντος, μιάς κοινωνίας πιο δίκαιης, απαλλαγμένης σίγουρα από τη φτώχεια.
Στη ζοφερή συγκυρία που μας έλαχε, έχουμε επείγουσα ανάγκη –προτού κατασπαράξει ο ένας τον άλλον- από ένα πειστικό σχέδιο ανάκαμψης, μία ρεαλιστική ελπίδα, μια καινούργια αφήγηση. Και πάντως όχι από τύπους που κουνάνε αφ’υψηλού το δάχτυλο και μας κερνάνε καραμέλες-χρυσωμένα χάπια, τόσο ωφέλιμα κι ανακουφιστικά όσο και το αλάτι πάνω στην πληγή.
Εθνική Ελλάδος μπράβο! του Άλκη Γαλδαδά (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ )
Δεν μας αναγνωρίζω εκεί κάτω στη Νότια Αφρική. Πλακώνονται Άγγλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί, Νιγηριανοί, Ιβοριανοί. Και εμείς, οι Έλληνες, οι ατομιστές, οι δυσκολοκυβέρνητοι, με την προβληματική εκκίνηση, εμείς σκέτοι πρόσκοποι. Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει από παλιά τρομερή εντύπωση η περιγραφή του πώς έτρωγαν οι παίκτες στις Ολλανδικές ομάδες. Χωριστά οι λευκοί, χωριστά όσοι δεν ήταν λευκοί και όσοι καταγόταν από τις (πρώην) αποικίες, Ολλανδικές Αντίλες κλπ. Ακόμη και παίκτες όπως ο τεράστιος Γκούλιτ είχαν αυτή τη μοίρα. Τώρα η Εθνική Ολλανδίας είναι άνω κάτω και με τα γνωστά «γιατί παίζει αυτός και όχι εγώ», «βάλε με μέσα» κλπ. Ο Ανελκά δίκαια ή άδικα έβρισε τον προπονητή του, αυτός τον έστειλε στη Γαλλία και οι παίκτες αρνήθηκαν να προπονηθούν. Όλοι οι Γάλλοι φυσικά είναι έξαλλοι με την Εθνική τους.
Στην Αγγλία παίκτες και φίλαθλοι ανταλλάσσουν και αυτοί… γαλλικά ενώ την Κυριακή το βράδυ, μια ομάδα με αρκετά μεγάλα ονόματα, αυτή της Ακτής Ελεφαντοστού, συμπεριφερόταν σαν ανεξέλεγκτη διαδήλωση. Παίζουν οι φίλοι του Ντρογκμπά. Οι παίκτες ήλθαν στα χέρια με τους Βραζιλιανούς ενώ τους έχουν ανάγκη όχι μόνο να παίξουν αλλά και να νικήσουν τους Πορτογάλους στον επόμενο αγώνα, μήπως και προκριθούν. Στον πάγκο δεν υπήρχε κανείς για να τους βάλει μυαλό. Εκεί καθόταν ένας καλοπερασάκιας προπονητής, ο Σβεν Γιέραν (και όχι Γκόραν) Έρικσον, ίσως ο μοναδικός Σουηδός που ψευτοδουλεύει, αντί να τα δίνει όλα (π.χ. Μέλμπεργκ) από όσους έχω υπόψη μου και δεν ασχολήθηκε ούτε με τον αγώνα ούτε με το να σβήσει τη φωτιά την αναμμένη από κάποιους ανόητους. Υπάρχουν και άλλα ανάλογα επεισόδια σε άλλες ομάδες.
Και έχεις και τη δική μας, την ελληνική ομάδα που είναι αυτό τον καιρό εκκλησία. Κάτι πεσίματα που έγιναν τις πρώτες ημέρες δεν συγκρίνονται με τα όσα γεμίζουν σήμερα τις σελίδες, τις χάρτινες και τις ηλεκτρονικές. Και υπάρχει και προπονητής που καμία σχέση δεν έχει με Ντομενέκ, Έρικσον ακόμη και Μαραντόνα. Το κορμί μου σήμερα, με την Αργεντινή, δεν θα το διατρέξουν ανατριχίλες εθνικιστικής προέλευσης είτε χάσουμε είτε κερδίσουμε και όλοι αυτοί με τις περικεφαλαίες και τις ασπίδες, πιο πολύ κάτι από πατρινά Μπουρμπούλια μου φέρνουν στο μυαλό παρά εθνικούς αγώνες. Θα καθίσω όμως μπροστά στην τηλεόραση σίγουρος ότι όλα αυτά τα παιδιά, και τα έντεκα μέσα στο γήπεδο και τα άλλα στον πάγκο το θεωρούν τιμή τους που βρίσκονται εκεί, δεν κάνουν αγγαρεία, θα προσπαθήσουν όσο μπορούν περισσότερο. Και η αξιοπρέπεια αξιοπρέπεια. Μπράβο τους!
«Με τον παρά τους...» του Γιάννη Πρετεντέρη (στο ΒΗΜΑ)
Ομολογώ ότι δεν έχω ακόμη αποφασίσει σε ποιον πρέπει να αποδώσω τα μεγαλύτερα εύσημα βλακείας και αναισθησίας:
Σε αυτούς που παραχώρησαν το θωρηκτό «Αβέρωφ» για να γίνει ένα πάρτι; * Ή σε εκείνους που ζήτησαν το θωρηκτό «Αβέρωφ» για να κάνουν πάρτι;
Για να μην αδικήσω κανέναν, θα τα απονείμω εξ ημισείας. Αλλά επιτρέψτε μου να σταθώ περισσότερο στους δεύτερους.
Αναρωτιέμαι:
Τι ζόρι πρέπει άραγε να τραβάς για να σκεφθείς να οργανώσεις γλέντι (γαμήλιο ή επιχειρηματικό, αδιάφορο...) πάνω σε ένα παροπλισμένο θωρηκτό;
Πόση δίψα φιγούρας και προβολής και επίδειξης πρέπει να κουβαλάς για να οδηγηθείς σε μια κοινωνική επιλογή τόσο αδιανόητη για πολλούς που καταντά προκλητική για όλους; Προσωπικά αφήνω σε δεύτερη μοίρα τα περί «εθνικού συμβόλου» και περί «τιμής του πολεμικού ναυτικού». Αυτό που κυρίως με ενοχλεί (και δεν νομίζω ότι ενοχλεί μόνο εμένα...) είναι το θράσος μιας τάξης ανθρώπων που επιβάλλουν το γούστο τους «με τον παρά τους»... Και οι οποίοι επιπροσθέτως νομίζουν ότι «ο παράς τους» αποτελεί ένα είδος πιστοποιητικού αναγνώρισης και αποδοχής, ένα εισιτήριο για τα πάντα.
Διότι το θωρηκτό δεν προέκυψε μόνο του ούτε ξαφνικά.
Στο κατάστρωμά του μαζεύτηκαν οι ίδιοι άνθρωποι που ψωνίζουν συζύγους και φιλενάδες από την τηλεόραση, κάτι σαν νυφοπάζαρο με διαδικασίες τηλεμάρκετινγκ- να υπενθυμίσω ότι το ζεύγος που γλεντοκοπούσε στον «Αβέρωφ» μάς είχε ήδη απασχολήσει σε ατελείωτες συνέχειες με το ειδύλλιο, τους αρραβώνες, τα νυφικά, τα δώρα και τους γάμους του. Σε έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό με άλλα αντίστοιχα, κακόγουστα ζεύγη.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κοιτούν τον κόσμο μέσα από τις φωτογραφίες κουτσομπολίστικων περιοδικών και δίνουν υπόσταση σε απερίγραπτες τηλεοπτικές εκπομπές, όταν δεν τις παρουσιάζουν κιόλας... Μια αυτιστική όσο και ασήμαντη παρέα περιφερόμενων ψώνιων που αλληλοϋβρίζονται και αλληλοχαϊδεύονται για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξή τους. Που κυνηγούν την καταξίωση μέσα από τη δημοσιότητα και τη δημοσιότητα μέσα από την πρόκληση.
Ενας κόσμος ουσιαστικά ανύπαρκτος που με τον παρά του αγοράζει την κυρά του ώστε με την κυρά του να βαπτισθεί στην κολυμβήθρα μιας αμφίβολης γκλαμουριάς. Ανθρωποι που «θεωρούνται διάσημοι επειδή είναι διάσημοι» (για να δανειστώ μια ανάλογη διατύπωση των «Τimes»...) χωρίς κανείς να έχει μάθει ποτέ την αιτία της διασημότητάς τους, ενίοτε ούτε καν του πλούτου τους.
Ευτυχώς, αυτή τη φορά ξεπέρασαν τόσο πολύ τα όρια που τους πήραν με τις πέτρες. Αλλά, δυστυχώς, αυτή η φορά δεν είναι παρά η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=338843&dt=20/06/2010
Μικροπρέπειες του Ανδρέα Πετρουλάκη (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ )
Δεν είναι που κάθε φορά που κερδίζαμε πλάγιο άουτ πανηγύριζαν σαν να είχαμε βάλει γκολ. Δεν είναι που όποτε κερδίζαμε κόρνερ ούρλιαζαν σαν να είχαμε βάλει γκολ στον τελικό. Δεν είναι που τους είχαν τελειώσει οι λέξεις όταν βάλαμε τα γκολ. Κυρίως ήταν η έλλειψη αξιοπρέπειας.
Μερικά πράγματα τα σκέφτεσαι από μέσα σου αλλά δεν τα λες στον αέρα όταν μεταδίδεις τον αγώνα, και μάλιστα από τη δημόσια τηλεόραση. Θες δεν θες συμπεριλαμβάνεσαι στις μικρές και μεγάλες προσλαμβάνουσες παραστάσεις που δημιουργούν ήθος. Επομένως είσαι υποχρεωμένος να υπερασπίζεσαι την περηφάνεια του παιχνιδιού και τον σεβασμό στον αντίπαλο.
Δεν γίνεται να κάνεις πάρτυ όταν αποβάλλεται παίκτης της άλλης ομάδας. Δεν λες ότι αξίζουν συγχαρητήρια στον Τοροσίδη επειδή έπεσε θεαματικά και κέρδισε την αποβολή. Σε τελική ανάλυση δεν υποτιμάς τόσο την ομάδα σου.
Δεν ζητοκραυγάζεις όταν σφαδάζει στο χορτάρι ένα από τα ατού των άλλων. Δεν λες «πιάνει τους προσαγωγούς, και όταν ένας παίκτης πιάνει τους προσαγωγούς πρόκειται για ένα ακόμα δώρο»- το επίπεδο των ελληνικών και οι συνήθεις ορθοπεδικές γνωματεύσεις είναι άλλη συζήτηση. Δεν φωνάζεις «ευκαιρία, τώρα που παίζουν με 9 να βάλουμε το γκολ». Και αυτό να το κάνεις σε δύο αλλεπάλληλους τραυματισμούς Νιγηριανών.
Δεν ήμουν ποτέ της αντίληψης ότι πρέπει πάντα να κερδίζει ο καλύτερος και ασφαλώς πάντα υποστηρίζω την ομάδα μου. Απλώς δεν θέλω να με κάνουν να νοιώθω κακομοίρης.
Με το ποδήλατο στο χέρι... της Ρίτσας Μασούρα (στην Καθημερινή)
Και ξαφνικά εν μέσω μιας μη αναμενόμενης υποβάθμισης της Moody’s, η υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη θέλησε να μας προσφέρει σταγόνες αισιοδοξίας. Λογικό. Οταν μια κυβέρνηση διακρίνει γύρω της τον διάχυτο καθηλωτικό φόβο έχει καθήκον να στήνει οράματα. Οι άνθρωποι, ακόμη και στα καλύτερά τους, αρέσκονται στα οράματα. Τους δίνουν την αίσθηση της συνέχειας. Φανταστείτε τώρα πόσο καταλυτικό ρόλο μπορεί να παίξει για τον απογοητευμένο πολίτη το «ανέξοδο» γι’ αυτόν όραμα της ανάπλασης της Αθήνας. Τουλάχιστον να ’χουμε μια όμορφη πόλη, λένε όλοι.
Η υπουργός, σεμνή όπως πάντα, μας έκανε να νιώσουμε ότι σε μικρό χρονικό διάστημα θα αξιωθούμε μια εξευγενισμένη πόλη με πάρκα και κορωνίδα το μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού, με μικρά κηπάρια, όπου ανέμελοι γονείς θα παίζουν με παιδιά-δυνάστες, με μονοδρομήσεις οδικών αρτηριών, με πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου προκειμένου να εξελιχθεί σε ποδηλατόδρομο, με παρεμβάσεις στη γραφική Ευριπίδου. Ενθουσιασμός! Ενθουσιασμός κυρίως για τους ποδηλατοδρόμους, μιας και το ποδήλατο παραπέμπει στην παιδική ηλικία της ανεμελιάς και για πολλούς συνειδητοποιημένους οικολογικά Αθηναίους αποτελεί τρόπο ζωής. Ως τώρα, κάθε φορά που βλέπαμε έναν ποδηλάτη να κυκλοφορεί ανάμεσα σε μας τους οδηγούς-κάφρους συνέβαιναν δύο τινά: ή κάναμε τα πάντα για να τον προφυλάξουμε, με κίνδυνο να πάθουμε εμείς ζημιά, ή του δείχναμε πόσο ισχυρότεροι και ωραιότεροι είμαστε. Αραγε, θα αλλάξει αυτό;
Παρά τον ενθουσιασμό μου, ωστόσο, μια απορία την έχω: ποια είναι η σκοπιμότητα της πεζοδρόμησης της Πανεπιστήμιου, ως προς το σκέλος των ποδηλάτων βεβαίως. Γιατί για το άπλωμα των καφενέδων, να απαντήσουν οι ειδικότεροι εμού. Aς πούμε, όμως, πως κατηφορίζουμε την Πανεπιστήμιου προς την Ομόνοια. Και μετά; Μετά δεν έχουμε παρά να επιστρέψουμε στο Σύνταγμα και άντε πάλι απ’ την αρχή. Μου θυμίζει την πλατεία του Αρεως στην πατρίδα του πατέρα μου, την Τρίπολη, που με τα ποδήλατα ανεβοκατεβαίναμε την πλατεία επί ώρες μέχρι να φάμε με τους γονείς μας το υπέροχο παγωτό της εποχής. Εδώ, όμως, χάνω κεφάλαια, φοβάμαι, όπως νομίζω ότι χάνω κεφάλαια και στο θέμα του Μητροπολιτικού Πάρκου, στο Ελληνικό, το στοιχειωμένο πάρκο. Εξαγγέλθηκε από τον Σημίτη το 2001 και από τον Σουφλιά το 2007. Τότε, ο Στέφανος. Μάνος είχε δημοσιεύσει στην «Κ» άρθρο με τον τίτλο «Το μεγάλο έγκλημα σε βάρος της Αθήνας», όπου εξηγούσε γιατί «η απόφαση της κυβέρνησης να μετατρέψει 5.000 στρέμματα του αεροδρομίου του Ελληνικού σε μητροπολιτικό πάρκο ήταν μια απίστευτη επίδειξη ματαιοδοξίας νεόπλουτων και τρανή απόδειξη βαθιάς πνευματικής κούρασης».
Δεν αδικώ την Τίνα. Οι υπουργοί, υπό το άγχος της παρουσίασης κυβερνητικού έργου -καθότι επιτηρούμενοι, ξεπερνούν τα όρια του εφικτού και πελαγοδρομούν. Στο τέλος της μέρας πολλά θα έχουν χαθεί ανάμεσα στις συντεχνίες, τα συμφέροντα των δήμων και των μύριων φορέων. Τελικά, για να μη μένει πάντα ο πολίτης μόνος με το ποδήλατο στο χέρι, ίσως θα ήταν προτιμότερο να θέτουμε μικρότερους και περισσότερο λειτουργικούς στόχους, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_17/06/2010_404783
Η διάσπαση του Συνασπισμού του Διονύση Γουσέτη (στην Καθημερινή)
Η διάσπαση του ΣΥΝ καθυστέρησε περίπου μια δεκαετία, τότε που τέθηκαν τα θεμέλια της «αριστερής στροφής», δηλαδή της στροφής προς τον λαϊκισμό, την ανευθυνότητα και τις δυναμικές μορφές διαμαρτυρίας. Ομως, η ηγεσία των ανανεωτικών αντί να αποχωρήσει από τον ΣΥΝ συνέβαλε και αυτή τότε στη δημιουργία του σχήματος ΣΥΡΙΖΑ. Σχήματος που τώρα κατέληξε μοιραίο για την παραμονή της. Ανέχτηκε τότε, χωρίς να αντιδράσει, την αποχώρηση της συγγενούς της τάσης «εκσυγχρονιστική πτέρυγα» του Νίκου Μπίστη και δεν υποψιάστηκε ότι έτσι βοήθησε στην αποφασιστική αλλαγή των κομματικών συσχετισμών και ενεγράφη αμετακλήτως στη μειοψηφία του ΣΥΝ. Μέχρι να έρθει αναπόδραστα η σειρά της, υποχρεώθηκε να υποστεί συνεχείς εξευτελισμούς της ιδεολογίας της. Υπέστη την υπεράσπιση από τον ΣΥΝ κάθε είδους συντεχνίας. Υπέστη την υπεράσπιση κάθε είδους επιδόματος σε προνομιούχους υπαλλήλους. Υπέστη τη συμμετοχή ή την κάλυψη κάθε είδους παραβατικότητας, ακόμη και βίαιων χουλιγκανισμών. Υπέστη τη μόνιμη και καθολική καταγγελία της Ε. Ε. Υπέστη την περιφρόνηση των θεσμών, με πρόσφατο δείγμα την άρνηση συμμετοχής στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Ολα αυτά τα υπέστη για την «ενότητα του κόμματος». Βέβαια, σε όλα τα κόμματα της χώρας, η συγκολλητική ουσία δεν είναι η κοινή ιδεολογία ή το κοινό πρόγραμμα (συνήθως δεν υπάρχει καν πρόγραμμα), αλλά η νομή της εξουσίας. Ωστόσο, η ιστορία της ανανεωτικής Αριστεράς, το θάρρος των πρωτοπόρων ανανεωτών και οι διωγμοί τους από τη σοβιετία στην εξορία στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», απαιτούσαν μια πιο υπεύθυνη στάση.
Θα επιβιώσει πολιτικά η ομάδα των ανανεωτικών; Αυτό θα εξαρτηθεί από τη ριζοσπαστικότητα και την καινοτομία των θέσεων που θα υποστηρίξουν. Για την ώρα φαίνονται ασαφείς. Στο μεν συνέδριο της διάσπασης ανέδειξαν τη διαφορά απόψεων, διακηρύσσοντας πως «η κρίση επιβεβαιώνει ότι απαιτείται περισσότερη Ευρώπη... Η απαλοιφή μέρους του χρέους, μπορεί να είναι αποδεκτή για χώρες του 3ου και 4ου κόσμου. Δεν θα είναι αποδεκτή από τους πιστωτές -στους οποίους και πάλι θα αναγκαστούμε να καταφύγουμε- για χώρες της Ευρωζώνης». Την ίδια στιγμή, ο εναπομείνας ΣΥΝ φρόντιζε να απαλλαγεί από κάθε ίχνος ευρωπαϊσμού, ξορκίζοντας ακόμη και την παλιότερη απόφαση του κόμματος για στήριξη της συνθήκης του Μάαστριχτ, δηλαδή της δημιουργίας της Ε. Ε. και της Ευρωζώνης. Εντούτοις, ο Φ. Κουβέλης φάνηκε σε συνέντευξή του να στηρίζει την άρνηση στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, αλλά και στο μνημόνιο με το ΔΝΤ.
Θα αναγνωρίσουν οι ανανεωτικοί ότι στους εταίρους μας και στο ΔΝΤ χρωστάμε την καταβολή των μισθών και των συντάξεών μας ή θα ταυτιστούν με την άμορφη αριστερόστροφη μάζα που αρχίζει από τη Ν. Δ. και φθάνει μέχρι το ΚΚΕ και τους αριστεριστές, η οποία αρέσκεται στην καταγγελία και εργάζεται για τη χρεοκοπία της χώρας και την εξαθλίωση των χαμηλότερων στρωμάτων, αυτών που η Αριστερά παριστάνει τον προνομιακό προστάτη; Θα βοηθήσουν στον εξορθολογισμό και την ανάπτυξη ή θα εμμείνουν στην πεπατημένη της μιζέριας;
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_19_16/06/2010_404646
Σηματοδότης του κενού στα αριστερά του Γιάννη Βούλγαρη (στα ΝΕΑ)
Η διάσπαση του Συνασπισμού ήταν η καθυστερημένη φυσική κατάληξη μιας παρατεταμένης αφύσικης συνύπαρξης δύο διαφορετικών πολιτικών νοοτροπιών κάτω από την ίδια στέγη. Η μετάλλαξη του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν μετακομμουνιστικό χώρο «διαμαρτυρίας» χωρίς όρια στον αριστερισμό, εσχάτως μάλιστα ούτε και στη βία, οδήγησε στην έξοδο την τάση των Ανανεωτικών.
Το επόμενο ματς θα παιχτεί στην έδρα του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ των κ.κ. Τσίπρα και Αλαβάνου. Η έκβαση του συγκεκριμένου αγώνα δεν είναι ακόμα σαφής, αλλά η εξέλιξη του πρωταθλήματος είναι. Το παρελθόν προδιαγράφει την πολιτική «εικόνα» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο προσεχές μέλλον. Ενα κόμμα που θα μετεωρίζεται μεταξύ της παλαιοκομμουνιστικής δογματικής κουλτούρας και του κινηματικού «νεοαναρχισμού». Οπως εξάλλου συμβαίνει στα μικρά κόμματα που δεν «αναμειγνύονται» σε ζητήματα διακυβέρνησης της χώρας, οι μάχες μηχανισμών θα υπεριδεολογικοποιούνται, οι μικροί ναρκισσισμοί των τάσεων και των ηγετών θα φουσκώνουν, με αποτέλεσμα τις περιοδικές εκρήξεις και διασπάσεις. Κανέναν δεν θα εκπλήξει μια τέτοια εξέλιξη στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.
Κόμμα έκτακτης ανάγκης
Αντιθέτως, η εξέλιξη της τάσης των Ανανεωτικών είναι λιγότερο προβλέψιμη και ως εκ τούτου πιο ενδιαφέρουσα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, θα συγκροτήσουν νέο κόμμα κάνοντας άνοιγμα και στους Οικολόγους Πράσινους, με την ελπίδα ότι οι τελευταίοι θα καταλάβουν πως η εθνική κρίση, καλώς ή κακώς, υποβαθμίζει τις οικολογικές αγωνίες των πολιτών. Στελέχη της Ανανεωτικής Αριστεράς υποστήριξαν ότι επειδή το ΠΑΣΟΚ έχει κινηθεί πολύ στα δεξιά υιοθετώντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πολύ στα αριστερά οπισθοδρομώντας σε μια «νεοκομμουνιστική» εκδοχή, υπάρχει πολιτικό κενό για το νέο κόμμα. Η επιχειρηματολογία είναι λανθασμένη. Πρώτον, γιατί αν το κενό όντως υπήρχε, θα ήταν τόσο μεγάλο ώστε ένα μικρό κόμμα απλώς θα έπεφτε στο πολιτικό βάραθρο, χωρίς να πείθει ότι μπορεί να το καλύψει. Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ δεν διεκπεραιώνει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική αλλά μια πολιτική ειδικών συνθηκών, μια πολιτική εθνικής αναγκαιότητας, από την οποία εξαρτάται η τύχη της Ελλάδας για δυο - τρεις γενιές. Αυτή η πραγματικότητα δεν περιγράφεται ούτε χαρακτηρίζεται πλέον με τρέχοντες όρους ΑριστεράςΔεξιάς, αλλά με όρους έκτακτης εθνικής ανάγκης. Η κοινωνία το καταλαβαίνει καλύτερα από τα κόμματα, αφού ο κ. Σαμαράς παρότι γνωρίζει καλά την αναγκαιότητα αφήνει μόνο του το ΠΑΣΟΚ να τη διεκπεραιώσει ελπίζοντας να εισπράξει τη φθορά, ενώ το ΚΚΕ και ο κ. Αλαβάνος (αν καταλάβαμε καλά) θέλουν να δώσουν ένα χεράκι βοήθειας να χρεοκοπήσει η χώρα ώστε να «συνειδητοποιηθούν πολιτικά» οι εργαζόμενοι. Επιπλέον, το μισό ΠΑΣΟΚ δεν φαίνεται να έχει επίγνωση της κατάστασης, εξ ου και η απελπιστική ανεπάρκεια πλήθους υπουργών. Στην πραγματικότητα, τα παγιωμένα παραδοσιακά κόμματα εξακολουθούν να λειτουργούν με βάση τα στερεότυπά τους, τη ρουτίνα τους και τα μικροσυμφέροντά τους. Σε αυτή τη βάση της συνέχειας και της ρουτίνας, δεν υπάρχει ουσιώδες πολιτικό κενό, τα παγιωμένα κόμματα καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα και πλεονεκτούν λόγω των ιστορικών δεσμών με τους εκλογείς τους.
Χώρος υπάρχει και θα υπάρξει μόνο αν εμφανιστούν κόμματα «ασυνέχειας», κόμματα που θα εκφράσουν τις συνθήκες έκτακτης εθνικής ανάγκης, θα αυτοεκτεθούν στις ανατροπές των στερεότυπων που η εθνική κρίση έχει προκαλέσει ήδη, θα μεταδώσουν τη δυναμική της νέας κατάστασης. Αν υπάρχει μια πρόσφατη ιστορική παραλληλία, είναι ασφαλώς εκείνη της Μεταπολίτευσης όταν το αντίστοιχο διακύβευμα ήταν η οικοδόμηση των νέων δημοκρατικών θεσμών σε συνθήκες αστάθειας και απροσδιοριστίας.
Το παράδοξο
Το κλίμα όμως τώρα είναι ιδιαίτερα δυσμενές για την εμφάνιση νέων κομμάτων, δεδομένης της δυσπιστίας των πολιτών. Όποιο κόμμα και αν εμφανιστεί σήμερα στο πολιτικό σκηνικό, θα πρέπει, εκτός από κόμμα που ενστερνίζεται τις συνθήκες έκτακτης εθνικής ανάγκης, να είναι ταυτόχρονα και ένα παράδοξο είδος «μη κόμματος», δηλαδή θα πρέπει να απεμπολήσει τα γνώριμα χαρακτηριστικά με τα οποία οι πολίτες έχουν ταυτίσει τα κόμματα, κάνοντάς τους να «βγάζουν σπυράκια» (π.χ., κραυγαλέα προσωπική και μικροκομματική ιδιοτέλεια που πλασάρεται με έναν υποκριτικά ανιδιοτελή λόγο). Ένα κόμμα «έκτακτης ανάγκης» μπορεί ακόμα να αποδεχθεί την ενδεχόμενη προσωρινότητά του, καθιστώντας την στοιχείο της «εικόνας» του και πλεονέκτημα για την απελευθέρωση του λόγου του. Πιθανόν αυτό να αποδειχθεί πιο πειστικό από το να εμφανιστεί π.χ. άλλο ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, το οποίο θα θεωρεί τον εαυτό του πυρήνα μιας μελλοντικής μεγάλης στρατιάς προς τον σοσιαλισμό ή όπου αλλού.
Οι πολιτικές συντεταγμένες ενός ενδεχόμενου νέου φορέα Ανανεωτικής Αριστεράς συνάγονται από τα προηγούμενα. Οχι χρεοκοπία της Ελλάδας. Ανανέωση, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος. Μετασχηματισμός του ελληνικού οικονομικοκοινωνικού μοντέλου κατά την παρούσα κρίση και μέσω αυτής. Αριστερός ευρωπαϊσμός με αιχμή την εμβάθυνση της οικονομικής διακυβέρνησης ώστε να ανατραπούν οι γενικευμένες εθνικές πολιτικές λιτότητας και να γίνει εφικτή η συντονισμένη αναπτυξιακή πολιτική σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόκειται ασφαλώς για ένα πολιτικό πλαίσιο εξαιρετικά άβολο για ένα αριστερό κόμμα, καθώς αντιφάσκει με τα στερεότυπα που επικράτησαν στην Αριστερά κατά την ύστερη Μεταπολίτευση. Ουσιαστικά, σημαίνει: Να αποδεχθεί την αναγκαιότητα των σκληρών μέτρων για την αποφυγή της χρεοκοπίας (με αντίβαρο έστω μια «λελογισμένη δημαγωγία»). Να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια μεταρρυθμίσεων που υπάρχουν στο Πρόγραμμα Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης προτάσσοντας τα συμφέροντα και τις ανάγκες των πιο επισφαλών κοινωνικών ομάδων και ιδίως των νέων γενεών, που κινδυνεύουν όχι μόνο από τον «νεοφιλελευθερισμό» αλλά και από την ισχύ των εξασφαλισμένων ανώτερων- μεσαίων στρωμάτων, χάρη στην οποία ισχύ μετακυλίουν τις παθογένειες του οικονομικοκοινωνικού μοντέλου στην υπόλοιπη κοινωνία. Να αξιοποιήσει τις αναζητήσεις της σύγχρονης Αριστεράς για την επιβολή νέων θεσμών ρύθμισης της οικονομίας και της κοινωνίας που θα αντιστοιχούν στις νέες συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της προωθημένης εξατομίκευσης.
Αυτοκριτική
Το δεύτερο παράδοξο είναι ότι ένα τόσο δύσκολο και άβολο «πρόγραμμα» γίνεται πειστικότερο αν περιλάβει μια αυτοκριτική της Αριστεράς για το μερτικό των ευθυνών της στη χρεοκοπία της χώρας. Στην πραγματικότητα, δεν θα πρόκειται για αυτοκριτική αλλά για νέα αυτογνωσία. Πώς και γιατί η «Αριστερά της θυσίας» εξελίχθηκε στην οικονομίστικη Αριστερά των επιδομάτων, της επιβράβευσης της παραβατικότητας και της κατάχρησης του δημόσιου χώρου; Πώς εξελίχθηκε στην «αγωνιστική» αιχμή του ατομισμού και του συντεχνιασμού που κατέκλυσε την Ελλάδα της ύστερης Μεταπολίτευσης οδηγώντας την στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό και τη χρεοκοπία; Γιατί είναι αριστερή πολιτική απασχόλησης να αγωνίζεσαι να νομιμοποιήσεις τους συμβασιούχους του Δημοσίου που διόρισε το ΠΑΣΟΚ και θέλει να απολύσει η Ν.Δ. και ύστερα τους συμβασιούχους της Ν.Δ. που θέλει να απολύσει το ΠΑΣΟΚ; Δεν υπάρχει μια αριστερή πρόταση παραγωγικότερης απασχόλησης για τις νέες γενιές; Στην ουσία, όλα αυτά δεν συνιστούν μόνο μια στενή εθνική αυτοκριτική της Αριστεράς. Εντάσσονται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης συζήτησης που αναρωτιέται για την αθέλητη συμβολή του αριστερού οικονομισμού στην εμπέδωση της μετανεωτερικής ναρκισσιστικής καταναλωτικής κουλτούρας η οποία δεσπόζει στις σύγχρονες δημοκρατίες.
Μεγάλα ζητήματα, δυσανάλογα για μικρές κομματικές δυνάμεις. Ισως όμως η ενδεχόμενη εμφάνιση ενός νέου φορέα της Ανανεωτικής Αριστεράς να έχει περισσότερο χρησιμότητα ως σηματοδότης ενός κενού σύγχρονης Αριστεράς, παρά στην πλήρωσή του. Ιδίως στην Ελλάδα, που όλοι ακολουθούμε το γνωστό καλαμπούρι του Γούντι Αλεν: «Εχω μια καλή απάντηση, έχει κανείς μια καλή ερώτηση;».
Ανανέωση του Ανδρέα Πανταζόπουλου (στην Ελευθεροτυπία)
Η απειλή εξόδου της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό, όπως αυτή καταγράφηκε στο συνέδριο του κόμματος την περασμένη εβδομάδα, πραγματικά σημαίνει ένα ορισμένο τέλος εποχής για τον συγκεκριμένο χώρο της «ανανεωτικής Αριστεράς».
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν αυτό το «άδοξο» τέλος μπορεί αύριο να σημάνει μια άλλη «ένδοξη» πορεία. Ακόμα όμως και αν πρόκειται για μια κίνηση τακτικής από την πλευρά των ανανεωτικών, και όχι για το πρώτο βήμα της εξόδου, η κίνηση αυτή δεν είναι λιγότερο εύγλωττη των μεγάλων προβλημάτων φυσιογνωμίας και πολιτικής στρατηγικής του χώρου.
Εχει δίκιο η Ανανεωτική Πτέρυγα όταν αντιτάσσεται σθεναρά στην απροσχημάτιστη διολίσθηση του χώρου στον αριστερισμό, με όποια μορφή και αν αυτή επιχειρείται. Πράγματι, ο χώρος αρκετές φορές δίνει τη βάσιμη εντύπωση της προσχώρησής του, μέσω μιας άτυπης, υποτίθεται ριζοσπαστικής, και σε κάθε περίπτωση συνοπτικής, κινηματοποίησής του, στον αστερισμό ενός ανεύθυνου, συνθηματολογικού, τελικά εφήμερου ακτιβισμού. Μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να βρει σχεδόν ό,τι θέλει, εκτός από εκείνο το πνεύμα του κριτικού ορθολογισμού που συνόδευε την ύπαρξη του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού. Και γι' αυτό μπορεί κάποιος να κατανοήσει και να δικαιώσει ηθικά τουλάχιστον αυτή την απειλή εξόδου από ένα χώρο ο οποίος ελάχιστα θυμίζει ως προς το πολιτισμικό του ήθος μια ακριβή κληρονομιά.
Ωστόσο, επειδή εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στον χώρο της πολιτικής, η αναμενόμενη έξοδος από μόνη της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα βασικά προβλήματα στρατηγικού προσανατολισμού. Η κριτική σε αριστερίστικες εκτροπές είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη για τον ιδεολογικό αυτοπροσδιορισμό και την πολιτική αυτονομία του ανανεωτικού χώρου. Αν, τελικά, η ανανεωτική πτέρυγα βρεθεί εκτός Συνασπισμού, θα κληθεί να επικαιροποιήσει το ανανεωτικό της σχέδιο, να ξανασυλλαβίσει τη διαφορά της. Ενάντια σε ποιους και με ποιους;
Εδώ, ο αναμνηστικός ευρωκομμουνισμός δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Θα ήταν ίσως επαρκής ως επίκληση μιας πολιτισμικής κληρονομιάς, αν είχαμε να κάνουμε με την ίδρυση μιας «λέσχης», όχι όμως ενός κόμματος. Στις σημερινές συνθήκες «κρίσης» της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής της τάξης, έκπτωσης του αριστερού λόγου σε έναν άσφαιρο και βολικό «αντιπλουτοκρατισμό», η διολίσθηση του αριστερού λόγου, μέσω του ρεαλισμού, σε μια κουλτούρα συνδιαχείρισης θα ήταν το πολυτιμότερο δώρο στον αριστερισμό.
Για να το πούμε διαφορετικά: το πρόβλημα δεν είναι αν ο χώρος της ανανέωσης θα πάει ή όχι, κάποια στιγμή, με το ΠΑΣΟΚ, αφού προηγουμένως επιχειρήσει να κάνει μια στάση στους Οικολόγους, αλλά αν, στο μεταξύ, καταφέρει να συγκροτήσει έναν επίκαιρο, μίνιμουμ, πειστικό αντικαπιταλιστικό λόγο. Μέχρι σήμερα, προφανώς έχοντας μια μετωπική αντιπαράθεση με τον αριστερισμό, δεν διακρίθηκε σε αυτό το άθλημα. Ορισμένοι μάλιστα θα έλεγαν ότι η εν λόγω αντιπαράθεση βόλεψε τους ανανεωτικούς, αφού αυτοί αποποιήθηκαν το καθήκον άσκησης μιας αριστερής αντιπολίτευσης. Τώρα, αυτό το χρέος αποκτά άλλη βαρύτητα και οφείλει με έλλογο τρόπο να αποτελέσει προτεραιότητα.
Πρόκειται για ευρύτερο πρόβλημα, που αφορά το σύνολο του σοσιαλφιλελεύθερου χώρου στην Ελλάδα, με τον οποίο οι ανανεωτικοί διατηρούν, και ορθώς, προνομιακές σχέσεις. Δεν μπορεί, παραδείγματος χάρη, να γίνεται κατά το κοινώς λεγόμενο ο κακός χαμός με το ζήτημα των «συντάξεων», και ο εν λόγω χώρος να σιωπά έμπλεος μιας νεο-εκσυγχρονιστικής αλαζονείας. Η «μόλυνση» από τα δεξιά ήταν ένας άλλος πειρασμός για την ανανεωτική Αριστερά, ας μην το ξεχνάμε...
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=12/06/2010&s=en-staseis
Αρχίζουν τα ματς του Παντελή Μπουκάλα (στην Καθημερινή)
Με τόσο γκρίζο γύρω και μέσα μας, μισό αυθόρμητο, μισό εμφυτευμένο από τους επαγγελματίες καταστροφολόγους, φαίνεται δύσκολο να μας περιλάβει στους προσκεκλημένους της η «γιορτή του ποδοσφαίρου» που αρχίζει σήμερα στη Νότια Αφρική. Ακόμα κι αν η Εθνική μας τα πάει καλύτερα του προδιαγραφομένου, τίποτα πια δεν επιτρέπει ψευδαισθήσεις για «χρυσά καλοκαίρια» και για «ισχυρή Ελλάδα». Φυσικά και θα δούνε μπάλα οι πολλοί που το συνηθίζουν, φυσικά και θα ξαναστηθούν παρέες στα μπαλκόνια, αν τ’ αποφασίσει κι ο καιρός. Τα καβγαδάκια όμως για τα γκολ και τα οφσάιντ, για τα «κολλήματα του Ρεχάγκελ» και το δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα;» θα διεμβολίζονται από ελεεινολογίες για το Βατοπέδι και τη Siemens και από γκρίνιες για την τρόικα. Είναι-δεν είναι «όπιο των λαών» το ποδόσφαιρο, από μόνο του δύσκολα σε αποσπά από την πραγματικότητα· αυτό το ξέρουν και οι φανατικότεροι, που καταφθάνουν στα γήπεδα και τα στάδια ήδη «φτιαγμένοι» με ουσίες απτές, όχι της φαντασίας. Δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό πως η FIFA αποφάσισε να αναθέσει τη διοργάνωση του τωρινού Μουντιάλ στη Νότια Αφρική για να ανταμείψει τη χώρα για τον ματωμένο ανήφορο που χρειάστηκε να διανύσει ώσπου να καταλυθεί το καθεστώς του απαρτχάιντ και όχι για να συμπεριλάβει μια ολόκληρη ήπειρο στο πεδίο των πλουτοφόρων επιχειρήσεών της. Η Αφρική, που πλέον τροφοδοτεί με αστέρια όλα τα πρωταθλήματα της Ευρώπης, και τα σοβαρότερα, φτάνοντας να ανταγωνίζεται ως προς αυτό την «αειφόρο παραγωγή» της Βραζιλίας και της Αργεντινής, είναι μια φτωχή αγορά. Δεν παύει όμως να είναι αγορά.
Ενα από τα αστέρια αυτά, ο Σάμουελ Ετό της Εθνικής του Καμερούν, αλλά και της Ιντερ (και νωρίτερα της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ), δήλωσε πως η επιτυχής διοργάνωση του Μουντιάλ θα λειτουργήσει σαν ράπισμα κατά του ρατσισμού. Μακάρι. Αλλά κι αυτό επίσης είναι δύσκολο να το πιστέψουμε δίχως να το ερευνήσουμε κάπως. Σίγουρα η πολυεθνική και πολυφυλετική συγκρότηση σχεδόν όλων των συλλόγων πια (αλλά και η όλο και συχνότερη ένταξη Αφρικανών ή Λατινοαμερικανών παικτών σε ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες), έστω κι αν επιβάλλεται από ανάγκες αγωνιστικές και συγχρόνως εμπορικές, έχει ορισμένα ευεργετικά αποτελέσματα, που όμως ούτε μόνιμα είναι ούτε μαζικά.
Δεν έχει κατορθώσει δηλαδή να ανακόψει τον ρατσισμό ούτε καν εις βάρος των αλλόχρωμων παικτών μιας ομάδας από τους ίδιους τους οπαδούς της· δεν είναι μόνο η Λάτσιο ή η Παρί Σεν Ζερμέν οι ομάδες με τους ξενοφάγους οπαδούς. Ανάλογα περιστατικά έχουν λάβει χώρα και στον τόπο μας, σχεδόν σε όλα τα αθλήματα. Κι έχει κανείς να σκεφτεί ότι αν ο Ετό ή ο Ντρογκμπά ή, σ’ εμάς, ο Λούα Λούα φέρουν σαν αιγίδα τη φήμη τους, η αιγίδα ετούτη δεν είναι από εκείνες που μπορεί να τις δανείσει κανείς. Αλλωστε δεν προστατεύει καν τους ίδιους τους διάσημους αν τύχει να μην τα πάνε καλά σε κάποιο παιχνίδι. Φρενιάζει τότε η εξέδρα για τον «σκυλάραπα», τον μέχρι λίγο πριν «παικταρά». Και δεν φρενιάζει για λόγους αποκλειστικά ποδοσφαιρικούς.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_11/06/2010_404081
Αλέξης Τσίπρας: Ο πρόεδρος της Διάσπασης του Γιάννη Σιδέρη (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ )
Άναυδοι είχαν μείνει οι ανανεωτικοί του Συνασπισμού από την… διορατική δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι ο κίνδυνος χρεοκοπίας της χώρας είναι «παραμύθια με δράκους»! Η δήλωση είχε γίνει στην Κεντρική Επιτροπή, η οποία επικύρωσε τα βασικό του λάθος: την διενέργεια του πρόσφατου συνεδρίου. Ζήτησε την διοργάνωσή του για να απογαλακτισθεί και να ισχυροποιηθεί έναντι του Αλέκου Αλαβάνου. Εκείνο που κατόρθωσε ήταν να διασπάσει το κόμμα του!
Έχω ξαναγράψει κάπου, ότι ο κ Τσίπρας εμφανίστηκε ως ο … «πρίγκιπας» της πολιτικής ζωής. Το δαχτυλίδι που του έδωσε ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν λαμπερό, έστω κι αν ο νέος πρόεδρος στρουθοκαμηλικά ισχυριζόταν πως η Αριστερά δεν είναι ΠΑΣΟΚ και δεν δίνει δαχτυλίδια!
Κάποιες «αστικές» εφημερίδες τον υποδέχτηκαν, περίπου, με παιάνες! Ήταν νέος, ωραίος, τον κολάκευε το τηλεοπτικό γυαλί, ανανέωνε την ελπίδα πως ένα αεράκι φρέσκου λόγου θα δρόσιζε την ξερή ατμόσφαιρα της πολιτικής μας ζωής.
Η συγκυρία ήταν η πλέον ευτυχής γι΄ αυτόν: το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στο ζενίθ της εσωκομματικής διαμάχης για την αρχηγία, βενιζελικοί και παπανδρεικοί κατέτρωγαν τις σάρκες τους και με χτυπήματα κάτω από τη μέση, ενώ το κόμμα κατέρρεε στο ναδίρ της αξιοπιστίας του και της πολιτικής του θελκτικότητας.
Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ αφήνιαζαν σε αλλεπάλληλα «λιμιτ απ», η ελπίδα φαινόταν προ των πυλών. Όμως οι περί τον κ. Τσίπρα, όσο και ο ίδιος, νέοι και άπειροι από την πολιτική και τις διακυμάνσεις της, έπαθαν αυτό που είχε πει ο Φλωράκης, για άλλο λόγο, το ’89: είδαν τον ίσκιο τους και τον πέρασαν για το μπόι τους…
Μάταια ο πολύπειρος Κ. Λαλιώτης δήλωνε ότι «η Άνοιξη του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζεται όσο συνεχίζεται το Φθινόπωρο του ΠΑΣΟΚ». Στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν πάρει φωτιά τα τόπια. Αλαβάνος και Τσίπρας συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλο σε εξυπνακίστικες ατάκες και υπερφίαλες δηλώσεις.
Θα γίνουμε το νέο το ΠΑΣΟΚ του 70 έλεγε Αλαβάνος, θα γίνουμε η ΕΔΑ του 58 (σ.σ. αξιωματική αντιπολίτευση), ο Τσίπρας. Καλώς τα παιδιά, για το ΠΑΣΟΚ ο ένας, καλύτερα να μας πατήσει το τρένο παρά να συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ ο άλλος.
Ο Τσίπρας φάνηκε κατάλληλος στον Αλαβάνο, ως νέος ηγέτης του ΣΥΝ, γι’ αυτό και τον πρότεινε, έστω κι αν τώρα επιχειρεί «παιδοκτονία». Λογική ήταν η πρόταση αφού ταίριαζαν. Βγήκαν και οι δυο από το ίδιο καλούπι, αυτό του ΚΚΕ. Δεν είχαν σχέση με τις παραδόσεις, την κουλτούρα , την σκέψη και προπαντός, την αμφιβολία, που είναι –πρέπει να είναι- γνώρισμα της ανανεωτικής Αριστεράς.
Ο κ. Τσίπρας με μια άλλη πολιτική θα μπορούσε να είναι ο υποδοχέας των ψηφοφόρων που απεγκλωβίζονται, επιταχυνόμενα λόγω κρίσης, από το ΠΑΣΟΚ. Δεν τους θέλησε,. Θέλησε τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα τους απεγκλωβιζόμενους από το ΠΑΣΟΚ θα τους υποδεχθεί, κατά πως φαίνεται, ο Φώτης Κουβέλης…
Η …ΕΔΑ του 58 θα περιμένει. Μια άλλη φορά…
Από το μπλάνκο στο φούμο: ένας σύντομος δρόμος του Φοίβου Καρζή (στην ιστοσελίδα http://www.freecity.gr/ )
Tη χθεσινή μέρα, τα κόμματα θα την πληρώσουν άσχημα. Γιατί όταν φτιάχτηκαν οι εξεταστικές, ο πήχυς των προσδοκιών ήταν στο πάτωμα. Άλλη μια συμπαιγνία, πίστευαν όλοι. Μετά το πράγμα πήρε άλλη τροπή. Πολλοί πίστεψαν πως, κοίτα να δεις, κάτι πάει να αλλάξει. Μάθαμε πράγματα, πιέστηκαν άνθρωποι, άνοιξαν στόματα. Δεν είναι όλα ελεγχόμενα. Ο πήχυς ανέβηκε. Και χτες οι κοινοβουλευτικοί που έχουν αναλάβει τις έρευνες έκαναν δύο προσπάθειες και πέρασαν από κάτω και στις δύο.
Πρώτον, Βατοπέδι. Όλοι ήξεραν πως για ένα τέτοιας δημοσιότητας σκάνδαλο, που συνέτριψε μια κυβέρνηση και βύθισε ένα μέρος από την αφρόκρεμα της πολιτικής ελίτ στην ανυποληψία, τερματίζοντας άδοξα σταδιοδρομίες και φιλοδοξίες, γκρεμίζοντας στο τέλος έναν Πρωθυπουργό (πριν καν μάθουμε γιατί θα έπρεπε από καιρό να έχει φύγει), για ένα τέτοιο σκάνδαλο λοιπόν καλό θα ήταν να μην ζήσουμε το αναμενόμενο χάπι έντ: ο καθείς και το πόρισμά του κι όλα μαζί κάτω από το χαλί.
Οι πολίτες ξέρουν την κοινή λογική. Το Βατοπέδι είναι σχεδόν κατ'αποκλειστικότητα γαλάζιο σκάνδαλο επειδή εκτυλίχθηκε επί Ν.Δ. Η Ζήμενς είναι κυρίως πράσινο σκάνδαλο για τον προφανή λόγο ότι οι περισσότερες λαδο-συμβάσεις υπογράφτηκαν τα πολλά χρόνια της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ. Αλλά η προσωποποίηση ευθυνών είναι διαφορετική υπόθεση. Και περίμεναν λίγη περισσότερη γενναιότητα από όλους – συμπεριλαμβανομένων των πρωταγωνιστών.
Μερικές φορές χάνει κανείς τα λόγια του. Πώς να ερμηνεύσει, ας πούμε, ότι η Ν.Δ. πρότεινε στα σοβαρά ότι ποινική ευθύνη δεν πρέπει να διερευνηθεί για κανέναν, μα για κανέναν υπουργό της. Αντιθέτως, ότι το σκάνδαλο το έκανε ο... Παπακωνσταντίνου, που ανέλαβε τον Οκτώβρη. Το καλοκαίρι του 2008 δεν το ζήσαμε ποτέ. Και έτσι πιστεύει ένα κόμμα που για το Βατοπέδι προπάντων έχασε με δέκα μονάδες ότι μπορεί να ανασυγκροτηθεί.
Και μετά ήρθε η Ζήμενς. Πήγε ο κ. Καπελλέρης του ΣΔΟΕ να καταθέσει για τις έρευνές του. Πρώτα από όλα, και για λόγους αρχής, δεν είναι ωραία εικόνα επικεφαλής του ΣΔΟΕ να είναι ένα ενεργό πολιτικό στέλεχος της κυβέρνησης γιατί δημιουργεί την υπόνοια ότι μπορεί μέσα από ένα ισχυρότατο διοικητικό όργανο να παίζονται πολιτικά παιχνίδια. Αλλά κυρίως είναι τα όσα απίθανα, στα όρια της αστειότητας, τους είπε – χωρίς να σηκωθούν και τα πλακάκια.
Οι μίζες που βρήκε ήταν ένας κατάλογος από επαγγελματικά δώρα. Έστω κι αυτά. Εντόπισε Άκη και Κυριάκο Μητσοτάκη να έχουν πάρει ηλεκτρικές συσκευές. Δεν χρειαζόταν ΣΔΟΕ. Το ξέραμε καιρό από τις εφημερίδες. Και στο τέλος ειπώθηκε το καταπληκτικό ότι των άλλων τα ονόματα είχαν σβηστεί με μπλάνκo! Το κατέθεσε στα σοβαρά ο επικεφαλής των ειδικών φορολογικών ελέγχων, με εισαγγελικές αρμοδιότητες, στη Βουλή – και τον άκουσαν χαρούμενοι χωρίς να κάνουν κιχ.
Προ ημερών το ΣΔΟΕ ανακοινώθηκε ότι θα έχει την αμέριστη συνδρομή του κ. Χρυσοχοϊδη, των Ράμπο του και της ΕΥΠ στην καταδίωξη των φοροφυγάδων. Αν δεν έχει την τεχνολογία να διαβάσει κάτω από ένα στρώμα μπλάνκο, οι φοροφυγάδες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Αρκεί, βέβαια, να έχουν κι αυτοί εξασφαλίσει ότι η Βουλή θα είναι διατεθειμένη να υποστεί μια μικρή δόση αυτοεξευτελισμού, παρά να διακινδυνεύσει να δει τα ονόματα.
