Εθνική Ελλάδος μπράβο!

* Γκολ πετύχαμε, νίκη κάναμε και αν μη τι άλλο ότι και να γίνει σήμερα, η Εθνική από το Μουντιάλ με κάτω τα κεφάλια δεν θα φύγει. Κι ενώ μεγαλύτερα μεγέθη από εμάς είναι στη γκρίνια και μπροστά στο φάσμα ενός απρόσμενου αποκλεισμού, εμείς, χωρίς υπερβολές ή τρελές αισιοδοξίες, βρισκόμαστε στη γλυκιά προσμονή ενός πραγματικά μεγάλου αγώνα. Καλή επιτυχία! (stel – το σκίτσο είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη στην Καθημερινή)

Εθνική Ελλάδος μπράβο! του Άλκη Γαλδαδά (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ )

Δεν μας αναγνωρίζω εκεί κάτω στη Νότια Αφρική. Πλακώνονται Άγγλοι, Γάλλοι, Ολλανδοί, Νιγηριανοί, Ιβοριανοί. Και εμείς, οι Έλληνες, οι ατομιστές, οι δυσκολοκυβέρνητοι, με την προβληματική εκκίνηση, εμείς σκέτοι πρόσκοποι. Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει από παλιά τρομερή εντύπωση η περιγραφή του πώς έτρωγαν οι παίκτες στις Ολλανδικές ομάδες. Χωριστά οι λευκοί, χωριστά όσοι δεν ήταν λευκοί και όσοι καταγόταν από τις (πρώην) αποικίες, Ολλανδικές Αντίλες κλπ. Ακόμη και παίκτες όπως ο τεράστιος Γκούλιτ είχαν αυτή τη μοίρα. Τώρα η Εθνική Ολλανδίας είναι άνω κάτω και με τα γνωστά «γιατί παίζει αυτός και όχι εγώ», «βάλε με μέσα» κλπ. Ο Ανελκά δίκαια ή άδικα έβρισε τον προπονητή του, αυτός τον έστειλε στη Γαλλία και οι παίκτες αρνήθηκαν να προπονηθούν. Όλοι οι Γάλλοι φυσικά είναι έξαλλοι με την Εθνική τους.

Στην Αγγλία παίκτες και φίλαθλοι ανταλλάσσουν και αυτοί… γαλλικά ενώ την Κυριακή το βράδυ, μια ομάδα με αρκετά μεγάλα ονόματα, αυτή της Ακτής Ελεφαντοστού, συμπεριφερόταν σαν ανεξέλεγκτη διαδήλωση. Παίζουν οι φίλοι του Ντρογκμπά. Οι παίκτες ήλθαν στα χέρια με τους Βραζιλιανούς ενώ τους έχουν ανάγκη όχι μόνο να παίξουν αλλά και να νικήσουν τους Πορτογάλους στον επόμενο αγώνα, μήπως και προκριθούν. Στον πάγκο δεν υπήρχε κανείς για να τους βάλει μυαλό. Εκεί καθόταν ένας καλοπερασάκιας προπονητής, ο Σβεν Γιέραν (και όχι Γκόραν) Έρικσον, ίσως ο μοναδικός Σουηδός που ψευτοδουλεύει, αντί να τα δίνει όλα (π.χ. Μέλμπεργκ) από όσους έχω υπόψη μου και δεν ασχολήθηκε ούτε με τον αγώνα ούτε με το να σβήσει τη φωτιά την αναμμένη από κάποιους ανόητους. Υπάρχουν και άλλα ανάλογα επεισόδια σε άλλες ομάδες.

Και έχεις και τη δική μας, την ελληνική ομάδα που είναι αυτό τον καιρό εκκλησία. Κάτι πεσίματα που έγιναν τις πρώτες ημέρες δεν συγκρίνονται με τα όσα γεμίζουν σήμερα τις σελίδες, τις χάρτινες και τις ηλεκτρονικές. Και υπάρχει και προπονητής που καμία σχέση δεν έχει με Ντομενέκ, Έρικσον ακόμη και Μαραντόνα. Το κορμί μου σήμερα, με την Αργεντινή, δεν θα το διατρέξουν ανατριχίλες εθνικιστικής προέλευσης είτε χάσουμε είτε κερδίσουμε και όλοι αυτοί με τις περικεφαλαίες και τις ασπίδες, πιο πολύ κάτι από πατρινά Μπουρμπούλια μου φέρνουν στο μυαλό παρά εθνικούς αγώνες. Θα καθίσω όμως μπροστά στην τηλεόραση σίγουρος ότι όλα αυτά τα παιδιά, και τα έντεκα μέσα στο γήπεδο και τα άλλα στον πάγκο το θεωρούν τιμή τους που βρίσκονται εκεί, δεν κάνουν αγγαρεία, θα προσπαθήσουν όσο μπορούν περισσότερο. Και η αξιοπρέπεια αξιοπρέπεια. Μπράβο τους!

Μικροπρέπειες

* Ακόμα και στις μεγάλες αθλητικές επιτυχίες υπάρχει πάντα ένας Παύλος Παπαδημητρίου για να μας ξενερώνει και να αναδεικνύει την εθνική μας κουτοπονηριά και μιζέρια... (stel)

Μικροπρέπειες του Ανδρέα Πετρουλάκη (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ )

Δεν είναι που κάθε φορά που κερδίζαμε πλάγιο άουτ πανηγύριζαν σαν να είχαμε βάλει γκολ. Δεν είναι που όποτε κερδίζαμε κόρνερ ούρλιαζαν σαν να είχαμε βάλει γκολ στον τελικό. Δεν είναι που τους είχαν τελειώσει οι λέξεις όταν βάλαμε τα γκολ. Κυρίως ήταν η έλλειψη αξιοπρέπειας.

Μερικά πράγματα τα σκέφτεσαι από μέσα σου αλλά δεν τα λες στον αέρα όταν μεταδίδεις τον αγώνα, και μάλιστα από τη δημόσια τηλεόραση. Θες δεν θες συμπεριλαμβάνεσαι στις μικρές και μεγάλες προσλαμβάνουσες παραστάσεις που δημιουργούν ήθος. Επομένως είσαι υποχρεωμένος να υπερασπίζεσαι την περηφάνεια του παιχνιδιού και τον σεβασμό στον αντίπαλο.

Δεν γίνεται να κάνεις πάρτυ όταν αποβάλλεται παίκτης της άλλης ομάδας. Δεν λες ότι αξίζουν συγχαρητήρια στον Τοροσίδη επειδή έπεσε θεαματικά και κέρδισε την αποβολή. Σε τελική ανάλυση δεν υποτιμάς τόσο την ομάδα σου.

Δεν ζητοκραυγάζεις όταν σφαδάζει στο χορτάρι ένα από τα ατού των άλλων. Δεν λες «πιάνει τους προσαγωγούς, και όταν ένας παίκτης πιάνει τους προσαγωγούς πρόκειται για ένα ακόμα δώρο»- το επίπεδο των ελληνικών και οι συνήθεις ορθοπεδικές γνωματεύσεις είναι άλλη συζήτηση. Δεν φωνάζεις «ευκαιρία, τώρα που παίζουν με 9 να βάλουμε το γκολ». Και αυτό να το κάνεις σε δύο αλλεπάλληλους τραυματισμούς Νιγηριανών.

Δεν ήμουν ποτέ της αντίληψης ότι πρέπει πάντα να κερδίζει ο καλύτερος και ασφαλώς πάντα υποστηρίζω την ομάδα μου. Απλώς δεν θέλω να με κάνουν να νοιώθω κακομοίρης.

Αρχίζουν τα ματς

* Τα τόσα προβλήματα και οι έγνοιες μας δεν πρόκειται (και ούτε πρέπει) να ξεχαστούν αλλά ένας μήνας μπάλας με όλα τα συμπαρομαρτούντα (παρέα, συζήτηση, delivery κλπ) η αλήθεια είναι τα χρειαζόμασταν... Ήταν δύσκολος ο φετινός χειμώνας και ο επόμενος προμηνύεται χειρότερος... (stel)

Αρχίζουν τα ματς του Παντελή Μπουκάλα (στην Καθημερινή)

Με τόσο γκρίζο γύρω και μέσα μας, μισό αυθόρμητο, μισό εμφυτευμένο από τους επαγγελματίες καταστροφολόγους, φαίνεται δύσκολο να μας περιλάβει στους προσκεκλημένους της η «γιορτή του ποδοσφαίρου» που αρχίζει σήμερα στη Νότια Αφρική. Ακόμα κι αν η Εθνική μας τα πάει καλύτερα του προδιαγραφομένου, τίποτα πια δεν επιτρέπει ψευδαισθήσεις για «χρυσά καλοκαίρια» και για «ισχυρή Ελλάδα». Φυσικά και θα δούνε μπάλα οι πολλοί που το συνηθίζουν, φυσικά και θα ξαναστηθούν παρέες στα μπαλκόνια, αν τ’ αποφασίσει κι ο καιρός. Τα καβγαδάκια όμως για τα γκολ και τα οφσάιντ, για τα «κολλήματα του Ρεχάγκελ» και το δίλημμα «Πελέ ή Μαραντόνα;» θα διεμβολίζονται από ελεεινολογίες για το Βατοπέδι και τη Siemens και από γκρίνιες για την τρόικα. Είναι-δεν είναι «όπιο των λαών» το ποδόσφαιρο, από μόνο του δύσκολα σε αποσπά από την πραγματικότητα· αυτό το ξέρουν και οι φανατικότεροι, που καταφθάνουν στα γήπεδα και τα στάδια ήδη «φτιαγμένοι» με ουσίες απτές, όχι της φαντασίας. Δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό πως η FIFA αποφάσισε να αναθέσει τη διοργάνωση του τωρινού Μουντιάλ στη Νότια Αφρική για να ανταμείψει τη χώρα για τον ματωμένο ανήφορο που χρειάστηκε να διανύσει ώσπου να καταλυθεί το καθεστώς του απαρτχάιντ και όχι για να συμπεριλάβει μια ολόκληρη ήπειρο στο πεδίο των πλουτοφόρων επιχειρήσεών της. Η Αφρική, που πλέον τροφοδοτεί με αστέρια όλα τα πρωταθλήματα της Ευρώπης, και τα σοβαρότερα, φτάνοντας να ανταγωνίζεται ως προς αυτό την «αειφόρο παραγωγή» της Βραζιλίας και της Αργεντινής, είναι μια φτωχή αγορά. Δεν παύει όμως να είναι αγορά.

Ενα από τα αστέρια αυτά, ο Σάμουελ Ετό της Εθνικής του Καμερούν, αλλά και της Ιντερ (και νωρίτερα της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ), δήλωσε πως η επιτυχής διοργάνωση του Μουντιάλ θα λειτουργήσει σαν ράπισμα κατά του ρατσισμού. Μακάρι. Αλλά κι αυτό επίσης είναι δύσκολο να το πιστέψουμε δίχως να το ερευνήσουμε κάπως. Σίγουρα η πολυεθνική και πολυφυλετική συγκρότηση σχεδόν όλων των συλλόγων πια (αλλά και η όλο και συχνότερη ένταξη Αφρικανών ή Λατινοαμερικανών παικτών σε ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες), έστω κι αν επιβάλλεται από ανάγκες αγωνιστικές και συγχρόνως εμπορικές, έχει ορισμένα ευεργετικά αποτελέσματα, που όμως ούτε μόνιμα είναι ούτε μαζικά.

Δεν έχει κατορθώσει δηλαδή να ανακόψει τον ρατσισμό ούτε καν εις βάρος των αλλόχρωμων παικτών μιας ομάδας από τους ίδιους τους οπαδούς της· δεν είναι μόνο η Λάτσιο ή η Παρί Σεν Ζερμέν οι ομάδες με τους ξενοφάγους οπαδούς. Ανάλογα περιστατικά έχουν λάβει χώρα και στον τόπο μας, σχεδόν σε όλα τα αθλήματα. Κι έχει κανείς να σκεφτεί ότι αν ο Ετό ή ο Ντρογκμπά ή, σ’ εμάς, ο Λούα Λούα φέρουν σαν αιγίδα τη φήμη τους, η αιγίδα ετούτη δεν είναι από εκείνες που μπορεί να τις δανείσει κανείς. Αλλωστε δεν προστατεύει καν τους ίδιους τους διάσημους αν τύχει να μην τα πάνε καλά σε κάποιο παιχνίδι. Φρενιάζει τότε η εξέδρα για τον «σκυλάραπα», τον μέχρι λίγο πριν «παικταρά». Και δεν φρενιάζει για λόγους αποκλειστικά ποδοσφαιρικούς.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_11/06/2010_404081

Οι «άμπαλοι»

* Η ανακοίνωση της ΓΓ Αθλητισμού για αναστολή της χρηματοδότησης των ποδοσφαιρικών ομάδων από τον ΟΠΑΠ με αφορμή τα συνεχή κρούσματα βίας στα ελληνικά γήπεδα μπορεί να χαιρετίστηκε από πολλούς που έχουν σιχαθεί να βλέπουν παρόμοιες εικόνες κάθε Κυριακή, αλλά κατά βάθος θεωρώ ότι πρόκειται για μία πρόχειρη και βεβιασμένη απόφαση που δεν πρόκειται να λύσει αυτό το τόσο μεγάλο και σύνθετο πρόβλημα. (stel)

Οι «άμπαλοι» του Άλκη Γαλδαδά (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/)

Φέρνεις έναν υδραυλικό για να σου φτιάξει τη βρύση που χάνει μερικές σταγόνες αλλά όντας άσχετος ο μάστορας στην αποχαλάει και τώρα τρέχει ακατάσχετα. Και σαν να μην έφτανε αυτό θέλει να πληρωθεί και την επίσκεψη. Τι να κάνεις; Θα αναγκαστείς να φέρεις άλλον. Αν ήμουν πρωθυπουργός και καταλάβαινα από ποδόσφαιρο ή έστω κάποιος σύμβουλός μου τύχαινε να έχει αυτό το χάρισμα θα έλεγα σήμερα κιόλας: Γερουλάνος-Μπιτσαξής στον πάγκο. Αγόρια μου αφήστε να μπει να παίξει κάποιος άλλος, εσείς δεν κάνετε. Δεν έχετε σχέση με το αντικείμενο, είστε «άμπαλοι», όπως λέει μια σόλοικη γλωσσικά έκφραση που κυκλοφορεί όμως πολύ τώρα τελευταία στα γήπεδα. Δεν έχετε δηλαδή ιδέα από μπάλα και κατ’ επέκταση για το τι γίνεται σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Γι αυτό και προτείνατε πάλι κάποια τα εντελώς ανώφελα μέτρα. Τόσο ανώφελα όσο και τα προηγούμενα για τις μετακινήσεις που τα καταγγείλαμε από το πρώτο λεπτό και είδαμε τελικά τα (ανύπαρκτα) αποτελέσματά τους. Άλλωστε αν δεν αποδεικνυόταν ανύπαρκτα δεν θα αναγκαζόσαστε τώρα να πάρετε άλλα.

Οι άνθρωποι στην ουσία κλωτσούν την μπάλα μακριά από αυτούς και νομίζουν ότι εξαφάνισαν το πρόβλημα. Ανακοίνωσαν ότι ο ΟΠΑΠ θα σταματήσει να δίνει χρήματα στις ομάδες σε Α’, Β’, Γ’ Εθνική κατηγορία μέχρι να σταματήσουν αυτές(!) τη βία στα γήπεδα και την υποβάθμιση του προϊόντος που έχει πληρώσει γι αυτό ο Οργανισμός. Μόνο η λέξη «μπούρδες» μπορεί να καλύψει όλη αυτή τη σαπουνόφουσκα που απλώθηκε ξαφνικά πάνω από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Γι αυτό άλλωστε την επόμενη ημέρα από τις 13 ή 14 αθλητικές εφημερίδες ζήτημα αν οι δυο νοιάστηκαν να έχουν ένα μικρό τίτλο στην πρώτη τους σελίδα. Διότι δεν μπορούν, και να θέλουν, οι ποδοσφαιρικές ομάδες να εξαλείψουν τη βία από τα γήπεδα. Μόνο εσείς, που εκπροσωπείτε την Πολιτεία μπορείτε να το κάνετε αλλά δεν θέλετε να μπλέξετε και μας κοροϊδεύετε. Οι ομάδες νομίζετε ότι ελέγχουν όλους τους συνδέσμους των οργανωμένων; Η ΑΕΚ ελέγχει την Original, ο Πανιώνιος τους Πάνθηρες; Ο Βαρδινογιάννης είχε έλεγχο στη Θύρα 13 ή ο ΟΦΗ στους Snakes; Και όλα αυτά φαίνονται ακόμη πιο γελοία όταν είχαμε μόλις πριν λίγες ημέρες στον αγώνα Καβάλα-Άρης, στην όμορφη και ειρηνική αυτή πόλη εισβολή οπαδών άλλης ομάδας, με έδρα αλλού, που βρήκαν την ευκαιρία και συνεπλάκησαν με τους οπαδούς του Άρη. Σύμφωνα με τους μυρωδιάδες του ποδοσφαίρου μας, θα έπρεπε να τιμωρηθεί η ομάδα της Καβάλας; Ή μήπως οι παράγοντες της τρίτης ομάδας που οι οπαδοί τους ταξίδεψαν μέχρι την Καβάλα τους είπαν να πάνε να κάνουν επεισόδια; Και κάτι τέτοια δεν συμβαίνουν μια φορά και δυο. Εκεί λοιπόν τι θα κάνουν;

Το είχαμε εξηγήσει και στον Υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη όταν ανήγγειλε τα αφελή μέτρα του. Δεν βάζεις τον καφετζή να αστυνομεύει το πεζοδρόμιο έξω από το μαγαζί του. Και γιατί πολλοί από αυτούς που περνούν από εκεί είναι πελάτες του αλλά και αν ακόμη είναι αποφασισμένος να επιβάλει την τάξη άμα δεν έχει δικαίωμα να συλλαμβάνει τους παραβάτες πώς θα το κάνει; Αφού μόνο η Αστυνομία δικαιούται να κάνει συλλήψεις αυτή είναι και η υπεύθυνη. Αλλά δεν θέλει και παρακολουθεί ηθελημένα απαθής από μακριά. Και αυτό αποδεικνύεται εύκολα. Διότι στις πολιτικές διαδηλώσεις έχει μια εντελώς διαφορετική στάση. Εκεί έχει παίξει με ζήλο έναν πολύ επιλήψιμο ρόλο. Οι αστυνομικοί κοπανούσαν τον Κύπριο διαδηλωτή στη ζαρντινιέρα για να δουν πόσο γερά είναι φτιαγμένη. Από ένα ζευγάρι πράσινα παπούτσια σαν σκυλιά μύρισαν έναν άλλο ένοχο. Κάποιος που βγήκε μεταμφιεσμένος φορώντας την πυτζάμα του αλλά είχε σκοπό να καταστρέψει, δεν μάσησαν, τον πήγαν στο φρέσκο. Από το χτένισμα ράστα του άλλου κατάλαβαν το εγκληματικό μυαλό που κρυβόταν από κάτω. Και όταν δεν υπάρχει κάτι από αυτά γίνονται παραγωγοί και σκηνοθέτες οι ίδιοι και με το χεράκι τους βάζουν κανένα σακίδιο με μολότοφ για να γίνει το σκηνικό πιο πειστικό. Μόνο οι χούλιγκαν των γηπέδων βρε παιδί μου είναι εντελώς αόρατοι για τους αστυνομικούς. Αν και είναι πανεύκολο να συλλάβουν κάποιους, εγκλωβισμένοι καθώς είναι μέσα στο γήπεδο, εμείς τους βλέπουμε στις οθόνες μας να κάνουν πασαρέλα ανενόχλητοι, οι αστυνομικοί τρώνε τα καθίσματα στο κεφάλι αλλά δεν βλέπουν ποιος τους τα πετάει! Τελείως επιστημονικής φαντασίας εικόνες που γελοιοποιούν την πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι μπορούσαν αντί για τα μεγάλα, τα βαρύγδουπα, τα ανεφάρμοστα να ξεκινήσουν με τις πιο χαμηλές κατηγορίες, Β’ και Γ’, με τους λιγότερους οπαδούς, να συμφωνήσουν για τις όποιες αποζημιώσεις των αστυνομικών, αφού αυτό είναι θέμα διεκδίκησης από τους ένστολους, μετά να δοθούν δείγματα αποφασιστικότητας, να καταλογιστούν ποινές για τις περιστάσεις αυτές, να ξεκινήσουν οι συλλήψεις, να αποκτηθούν εμπειρίες, και μετά να τα βάλουν με τη Θύρα 4, την 7, τη 13… Με απώτερο στόχο όποιος δεν ανέχεται να κάθεται δίπλα του οπαδός αντίπαλης ομάδας αυτός να κάθεται σπίτι του ή στη φυλακή. Και όσο για την υποβάθμιση του προϊόντος «ποδόσφαιρο» μήπως ο ΟΠΑΠ και ο αδρά αμειβόμενος Πρόεδρός του να σκεφθούν ότι το προϊόν το υποβαθμίζουν και οι άθλιοι αγωνιστικοί χώροι και η γελοία διαιτησία και το ότι επιτρέπεται μια ομάδα να παίζει με 11 ξένους παίκτες ενώ άπειρα βερεσέδια χαρίζονται σε αναξιόπιστους προέδρους ομάδων;

Καλοπληρωμένοι άσχετοι ανέλαβαν να διορθώσουν το ποδόσφαιρο με μόνο προσόν, αξιοζήλευτο είναι η αλήθεια, να δημιουργούν τρύπες στο νερό.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=2040&reftab=61&t=%CE%9F%CE%B9-%C2%AB%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%B9%C2%BB

Ο... θρίαμβος του σερίφη!

* Δεν ήταν μόνο η καθιερωμένη επίθεση στο πούλμαν του αντιπάλου κατά την άφιξη του στο γήπεδο. Το προχθεσινό ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού δυστυχώς σημαδεύτηκε από το σοβαρό τραυματισμό μιας υπαλλήλου ασφαλείας από μία κροτίδα. Και όλα αυτά χωρίς οπαδούς του φιλοξενούμενου... Κάποια στιγμή οι ίδιες οι ομάδες αλλά και η πολιτική ηγεσία πρέπει να αντιληφθούν ότι τα μέτρα κατά της βίας στα γήπεδα πρέπει να γίνουν πολύ πιο σκληρά και δραστικά και το εύκολο μέτρο της απαγόρευσης στη μετακίνηση οπαδών δεν λύνει κανένα πρόβλημα... (stel)

Ο... θρίαμβος του σερίφη! του Φίλιππου Συρίγου (στην Ελευθεροτυπία)

Πάλι τα έκανε μούσκεμα η αστυνομία του κ. Μ. Χρυσοχοΐδη. Για το ποδοσφαιρικό ντέρμπι Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού μιλάω και τα μέτρα ασφαλείας που πάρθηκαν για την ομαλή διεξαγωγή του!

Το κυριότερο ζήτημα ήταν η προστασία της φιλοξενούμενης ομάδας, δηλαδή του Ολυμπιακού, που όμως κατά την άφιξή της στο ΟΑΚΑ έτυχε συμπεριφοράς που θα τη ζήλευε ακόμα και πεδίο βολής!

Οπαδοί του Παναθηναϊκού συγκεντρώθηκαν στον χώρο των εξεδρών που βρίσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο στάθμευσης του πούλμαν και έβαλαν στο σημάδι τους αντιπάλους με ό,τι είχε διαθέσιμο ο καθένας. Δυναμιτάκια, φωτοβολίδες και κάθε λογής αντικείμενα εκτοξεύθηκαν κατά ποδοσφαιριστών, προπονητών και συνοδών, που μπήκαν τρομοκρατημένοι στο γήπεδο. Το πούλμαν έπαθε σοβαρές ζημιές και οι αστυνομικές δυνάμεις μόνον κατόπιν εορτής κατάφεραν να απωθήσουν τους επιτιθέμενους...

Τα ζητήματα που τίθενται μετά από αυτή την τόσο θερμή υποδοχή είναι δύο:

1. Στον σχεδιασμό που είχε προηγηθεί, ποια πρόβλεψη υπήρξε για το συγκεκριμένο θέμα, της άφιξης του «εχθρικού» πούλμαν; Γιατί, ύστερα από εμπειρία τόσων χρόνων, θα έπρεπε να είναι θέμα ρουτίνας το να φτάσει με ασφάλεια στο ΟΑΚΑ η αποστολή του Ολυμπιακού και οποιασδήποτε άλλης ομάδας.

2. Τι σόι έλεγχο είχαν κάνει, νωρίτερα, οι αστυνομικές δυνάμεις σ' εκείνους τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, που υποδέχθηκαν... αρματωμένοι τους «ερυθρόλευκους»;

Οποιες και να είναι οι απαντήσεις, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν σώζει την παρτίδα, γιατί τα όργανά του πιάστηκαν αδιάβαστα σε πολύ απλά θέματα που δεν χρειάζονται ούτε ειδικές συσκέψεις ούτε μεγαλεπήβολα σχέδια. Και γι' αυτό ακριβώς είναι απορίας άξιον πώς καταφέρνουν, παρά την έντονη παρουσία τους, τα γήπεδα να μετατρέπονται σε εστίες πολέμου...

Εκείνο, πάντως, που πρέπει να ομολογηθεί, είναι ότι, παρά τον βομβαρδισμό που δέχθηκε κατά την άφιξή του το πούλμαν του Ολυμπιακού, οι επιδόσεις της αστυνομίας ήταν γενικά καλύτερες από τις αντίστοιχες του πρώτου γύρου, όταν η αποστολή του Παναθηναϊκού ήταν αδύνατο να φθάσει με ασφάλεια στο γήπεδο Καραϊσκάκη, με αποτέλεσμα ν' αρχίσει το ματς με παραπάνω από μία ώρα καθυστέρηση!

Το συμπέρασμα που βγαίνει απ' όλ' αυτά είναι ότι δεν μπορεί να πολυεμπιστεύεται κανείς τα παλληκάρια του πράσινου σερίφη, τα οποία, σύμφωνα με τις εντολές που έχουν, δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό μόνο στη συνεχή αστυνόμευση της περιοχής των Εξαρχείων. Οπου τελικά οι αστυνομικοί κοντεύουν να είναι περισσότεροι και από τους κατοίκους...

Για το μόνο που δεν φταίνε οι αστυνομικοί, είναι ότι κατά την είσοδο και έξοδο των παικτών από τον αγωνιστικό χώρο, δεν λειτούργησε η προστατευτική φυσούνα, με όλα τα γνωστά επακόλουθα. Για λόγους... αισθητικής (όπως είπαν), την αρνήθηκε ο γηπεδούχος Παναθηναϊκός, λες και η όλη ατμόσφαιρα του ντέρμπι θύμιζε πίνακα του Ρέμπραντ.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=23/03/2010&s=sta-ghpeda-ths-politikhs

Μολαταύτα, τυγχάνομεν κοιτίς...

* Τελικά, ούτε στη σημερινή συνάντηση Αστυνομίας με εκπροσώπους Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού λήφθηκε απόφαση για το ποιοί θα παρακολουθήσουν τον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ. Επαναλαμβάνω για όσους αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος της καφρίλας: «...απόφαση για το ποιοί θα παρακολουθήσουν τον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ». Νέα σύσκεψη ορίστηκε για την Παρασκευή... Το θέμα είναι συγχρόνως ενδιαφέρον, τραγικό και αστείο... (stel)

Μολαταύτα, τυγχάνομεν κοιτίς... του Παντελή Μπουκάλα (στην Καθημερινή)

Αύριο λοιπόν θα αποφασιστεί οριστικά ποιοι θα παρακολουθήσουν τον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ. Δεν ξέρω πολλές χώρες όπου ένα αθλητικό γεγονός να αντιμετωπίζεται σαν πολεμική σύρραξη, αλλά δεν ξέρω και πολλές χώρες που να καμαρώνουν όχι μόνο πως είναι η κοιτίδα του αθλητισμού αλλά και ότι (θυμηθείτε το 2004) συγκαταλέγονται στις ελάχιστες που μπορούν να διδάξουν αθλητικό πνεύμα. Αυτή η φαντασίωση πως είμαστε ξεχωριστοί, η οποία σπεύδει να ταυτιστεί με την πραγματικότητα ή να την υποκαταστήσει, μας έχει κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ’ όση θα μπορούσε να μας κάνει ακόμα και η βαρύτερη αυτοϋποτίμηση.

Η πρώτη σκέψη ήταν να γίνει ο αγώνας μπροστά σε μαθητές, οι οποίοι, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, κρατούν ακέραιη την αθωότητά τους και ξέρουν ότι στο παιχνίδι υπάρχει και η ήττα, εφόσον υπάρχει αντίπαλος (αλλιώς παίζει ο καθένας μόνος του στο πλέι στέισον, ρυθμίζοντας το μηχάνημα ώστε να κερδίσει οπωσδήποτε). Τα παιδιά ωστόσο, ακριβώς επειδή είναι δικά μας παιδιά, μαθαίνουν σχεδόν από τα γεννοφάσκια τους να φανατίζονται. Τα στέλνουμε στην ομάδα της γειτονιάς και στο πρώτο ημιεπίσημο φιλικό παιχνίδι με σύλλογο της διπλανής συνοικίας, αντί να τ’ αφήσουμε να χαρούν, βρίζουμε τον διαιτητή (κάποιος έφηβος είναι συνήθως) και τους αντιπάλους (δηλαδή παιδιά του δημοτικού). Δηλητηριασμένοι εμείς, δηλητηριάζουμε· δεν πάει μήνας που διακόπηκε ένα παιχνίδι μεταξύ εφήβων στη Βόρεια Ελλάδα επειδή συνεπλάκησαν οι γονείς... Κάθονται έπειτα τα παιδιά μας στην τηλεόραση να δουν κάποιον αγώνα και ό,τι ακούνε από την εξέδρα είναι βωμολοχικότατο και αγρίως σεξιστικό. Και όταν τα περιλάβει η εγγραμματοσύνη, διαβάζουν το μίσος στις κρεμασμένες αθλητικές εφημερίδες και ποτίζονται. Για ποια αθωότητα των παιδιών μιλάμε, λοιπόν, όταν τα φαρμακώνουμε από νωρίς;

Η άλλη σκέψη, να παραστούν ως θεατές οι κάτοχοι εισιτηρίου διαρκείας, και μάλιστα οι πλουσιότεροι εξ αυτών, υποθέτει ότι οι πεντακοσιομέδιμνοι και γραβατοφορεμένοι είναι άγιοι. Αλλά τίποτα τέτοιο δεν επιβεβαιώνει η γηπεδική δράση τους, αφού οι τσαμπουκάδες ξεκινάνε συνήθως από τις δικές τους θέσεις. Ε, αν έχεις πληρώσει ένα σωρό ευρώ πρέπει και να ξεδώσεις. Και όταν ξέρεις ότι δεν κινδυνεύεις όσο κι αν ξεφύγεις, αφού συγκαταλέγεσαι στους «επωνύμους», ούτε η γλώσσα ούτε το χέρι σου έχουν χαλινό.

Οπότε; Μία μόνο πιθανότητα βλέπω: Να γίνει ο τελικός παρουσία των βουλευτών. Οχι επειδή το φίλαθλο πνεύμα κατοικεί στο αίμα τους, αλλά επειδή έχουν την ασυλία τους. Και στο γήπεδο αν μπουκάρουν, τίποτα δεν παθαίνουν, διότι τους προστατεύει η συναδελφική αλληλεγγύη. Οπως τον κ. Τσακλίδη παλαιότερα, που είχε εισβάλει στο γήπεδο της Καβάλας, και τον κ. Καράογλου πρόσφατα, που είχε μπουκάρει στο Καυταντζόγλειο. Και τίποτα δεν υπέστησαν.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_09/02/2010_390123

Ούτε ένας καλός!

του Σταύρου Θεοδωράκη (στα Νέα)

* Πόσο πιο όμορφος, απ' όσο ήδη ήταν, θα γινόταν ο τελικός του κυπέλλου που είδαμε πριν μία βδομάδα, αν τελείωνε όπως τον περιγράφει ο Θεοδωράκης. Δυστυχώς, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε μία μοναδική ευκαιρία να δείξει συνολικά ένα άλλο πρόσωπο μακρυά από τις καφρίλες και τα αίσχη που μας έχει συνηθίσει σε όλα τα επίπεδα... Άλλωστε, ο συναρπαστικός αγώνας και οι συγκινήσεις που προσέφεραν οι παίχτες των 2 ομάδων, ήταν μία ιδανική ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Ο Νικοπολίδης, όμως, όχι μόνο δεν πήγε στον αντίπαλο τερματοφύλακα να τον συγχαρεί, αλλά προτίμησε να κατευθυνθεί στους οπαδούς της ΑΕΚ με χειρονομίες και ειρωνίες... Αντίστοιχες χειρονομίες με εκείνες του Σωτήρη Κυργιάκου, της άλλης πλευράς αυτή τη φορά, προς τους οπαδούς του Ολυμπιακού όταν το ματς έδειχνε να καταλήγει στην ΑΕΚ. Το πρόβλημα στο ποδόσφαιρο όμως δεν προέρχεται από τους παίχτες, ούτε καν από τους οπαδούς. Το κακό ξεκίνησε όταν οι παράγοντες των ομάδων μυρίστηκαν χρήμα, προβολή και πολιτική επιρροή μέσω του ποδοσφαίρου και με σύμμαχο τον τύπο άρχισαν να διαμορφώνουν στρατιές οπαδών, να τροφοδοτούν το φανατισμό και να μετατρέπουν τα γήπεδα σε πεδία μάχης. (stel)

Για μια στιγμή νόμισα ότι ο Νικοπολίδης μόλις πέτυχε το 37ο γκολ του αγώνα, θα έτρεχε να συγχαρεί τον πεσμένο αντίπαλό του. Ο Σάχα είχε αντέξει και αυτός 180 λεπτά, είχε βάλει 2 γκολ- όσα και ο Νικοπολίδης- και είχε αποκρούσει 2 πέναλτι- όσα και ο Νικοπολίδης. Για μια στιγμή το έζησα σαν φαντασίωση. Ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού ύστερα από έναν τέτοιο τελικό θα έδιναν αμέσως το χέρι στους αντιπάλους τους. Ότι όλοι μαζί οι 22 ποδοσφαιριστές- όσοι τέλος πάντων είχαν μείνει όρθιοι έπειτα από τρεις ώρες αγώναθα γίνονταν μια μπάλα και θα έκλαιγαν και θα γελούσαν μαζί. Και η μια εξέδρα θα χειροκροτούσε την άλλη. Ίσως να είχα επηρεαστεί και από το κλίμα της παρέας μου. Οι μισοί ήμασταν με την ΑΕΚ και οι άλλοι μισοί με τον Ολυμπιακό. Τα πρώτα γκολ τα πανηγύριζε ο καθένας χωριστά. Στην αρχή κάποιοι φώναζαν, έβριζαν και χειρονομούσαν. Όσο περνούσαν οι ώρες, ακόμη και οι πιο σκληροί μαλάκωσαν. Μετά τα δέκα πέναλτι για κάθε ομάδα, σχεδόν πάψαμε να πανηγυρίζουμε. Και τις «αστοχίες» των «αντιπάλων» μας τις αντιμετωπίζαμε με σκυμμένο το κεφάλι. Γιατί, πώς να πανηγυρίσεις ένα στραβοπάτημα σε έναν μαραθώνιο; Αυτό όμως που έζησε η παρέα μου- και πολλές άλλες παρέες σε όλη την Ελλάδα- το βράδυ του Σαββάτου, δεν μπόρεσε να το αισθανθεί ούτε ένας από τους εκατομμυριούχους του γηπέδου. Αν το αισθανόταν και υποκλινόταν στους αντιπάλους του, θα έμενε για πάντα στην αθλητική ιστορία. Τελικά όμως δεν υπήρξε ούτε ένας τολμηρός, για να αποδειχθεί άλλη μία φορά ότι εκτός από τους πολιτικούς που μας αξίζουν, έχουμε και τους ποδοσφαιριστές που μας αξίζουν.

ΥΓ: Δεν τρέφω καμιά ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά αν νικητής ήταν η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ, ο Άρης ή η Λάρισα. Στην Ελλάδα, οι νικητές δεν γνωρίζουν την ύψιστη αρετή των νικητών. Την ταπεινότητα!

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4514907&ct=8