10 Φεβ 2010

Μολαταύτα, τυγχάνομεν κοιτίς...

* Τελικά, ούτε στη σημερινή συνάντηση Αστυνομίας με εκπροσώπους Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού λήφθηκε απόφαση για το ποιοί θα παρακολουθήσουν τον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ. Επαναλαμβάνω για όσους αδυνατούν να αντιληφθούν το μέγεθος της καφρίλας: «...απόφαση για το ποιοί θα παρακολουθήσουν τον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ». Νέα σύσκεψη ορίστηκε για την Παρασκευή... Το θέμα είναι συγχρόνως ενδιαφέρον, τραγικό και αστείο... (stel)

Μολαταύτα, τυγχάνομεν κοιτίς... του Παντελή Μπουκάλα (στην Καθημερινή)

Αύριο λοιπόν θα αποφασιστεί οριστικά ποιοι θα παρακολουθήσουν τον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ. Δεν ξέρω πολλές χώρες όπου ένα αθλητικό γεγονός να αντιμετωπίζεται σαν πολεμική σύρραξη, αλλά δεν ξέρω και πολλές χώρες που να καμαρώνουν όχι μόνο πως είναι η κοιτίδα του αθλητισμού αλλά και ότι (θυμηθείτε το 2004) συγκαταλέγονται στις ελάχιστες που μπορούν να διδάξουν αθλητικό πνεύμα. Αυτή η φαντασίωση πως είμαστε ξεχωριστοί, η οποία σπεύδει να ταυτιστεί με την πραγματικότητα ή να την υποκαταστήσει, μας έχει κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά απ’ όση θα μπορούσε να μας κάνει ακόμα και η βαρύτερη αυτοϋποτίμηση.


Η πρώτη σκέψη ήταν να γίνει ο αγώνας μπροστά σε μαθητές, οι οποίοι, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, κρατούν ακέραιη την αθωότητά τους και ξέρουν ότι στο παιχνίδι υπάρχει και η ήττα, εφόσον υπάρχει αντίπαλος (αλλιώς παίζει ο καθένας μόνος του στο πλέι στέισον, ρυθμίζοντας το μηχάνημα ώστε να κερδίσει οπωσδήποτε). Τα παιδιά ωστόσο, ακριβώς επειδή είναι δικά μας παιδιά, μαθαίνουν σχεδόν από τα γεννοφάσκια τους να φανατίζονται. Τα στέλνουμε στην ομάδα της γειτονιάς και στο πρώτο ημιεπίσημο φιλικό παιχνίδι με σύλλογο της διπλανής συνοικίας, αντί να τ’ αφήσουμε να χαρούν, βρίζουμε τον διαιτητή (κάποιος έφηβος είναι συνήθως) και τους αντιπάλους (δηλαδή παιδιά του δημοτικού). Δηλητηριασμένοι εμείς, δηλητηριάζουμε· δεν πάει μήνας που διακόπηκε ένα παιχνίδι μεταξύ εφήβων στη Βόρεια Ελλάδα επειδή συνεπλάκησαν οι γονείς... Κάθονται έπειτα τα παιδιά μας στην τηλεόραση να δουν κάποιον αγώνα και ό,τι ακούνε από την εξέδρα είναι βωμολοχικότατο και αγρίως σεξιστικό. Και όταν τα περιλάβει η εγγραμματοσύνη, διαβάζουν το μίσος στις κρεμασμένες αθλητικές εφημερίδες και ποτίζονται. Για ποια αθωότητα των παιδιών μιλάμε, λοιπόν, όταν τα φαρμακώνουμε από νωρίς;


Η άλλη σκέψη, να παραστούν ως θεατές οι κάτοχοι εισιτηρίου διαρκείας, και μάλιστα οι πλουσιότεροι εξ αυτών, υποθέτει ότι οι πεντακοσιομέδιμνοι και γραβατοφορεμένοι είναι άγιοι. Αλλά τίποτα τέτοιο δεν επιβεβαιώνει η γηπεδική δράση τους, αφού οι τσαμπουκάδες ξεκινάνε συνήθως από τις δικές τους θέσεις. Ε, αν έχεις πληρώσει ένα σωρό ευρώ πρέπει και να ξεδώσεις. Και όταν ξέρεις ότι δεν κινδυνεύεις όσο κι αν ξεφύγεις, αφού συγκαταλέγεσαι στους «επωνύμους», ούτε η γλώσσα ούτε το χέρι σου έχουν χαλινό.


Οπότε; Μία μόνο πιθανότητα βλέπω: Να γίνει ο τελικός παρουσία των βουλευτών. Οχι επειδή το φίλαθλο πνεύμα κατοικεί στο αίμα τους, αλλά επειδή έχουν την ασυλία τους. Και στο γήπεδο αν μπουκάρουν, τίποτα δεν παθαίνουν, διότι τους προστατεύει η συναδελφική αλληλεγγύη. Οπως τον κ. Τσακλίδη παλαιότερα, που είχε εισβάλει στο γήπεδο της Καβάλας, και τον κ. Καράογλου πρόσφατα, που είχε μπουκάρει στο Καυταντζόγλειο. Και τίποτα δεν υπέστησαν.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_09/02/2010_390123

Δεν υπάρχουν σχόλια: