Συνδικαλιστικός τραμπουκισμός

* Ένα «σκληρό» μέτρο που όμως θα ικανοποιούσε όχι μόνο τις Βρυξέλλες αλλά και την πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης θα ήταν η άρση της μονιμότητας στο δημόσιο. Ωστόσο, η κυβέρνηση, φοβού τον Παπασπύρο και τα ισχυρά συνδικάτα, δεν τολμάει να προχωρήσει σε βαθιές αλλά αναγκαίες τομές που θα έχουν πολλαπλά οφέλη μακροχρόνια. Τώρα, γιατί θεωρεί ότι η κατάργηση του 14^ου μισθού είναι προτιμότερη και θα γίνει πιο εύκολα αποδεκτή, αδυνατώ να το καταλάβω... (stel)

Συνδικαλιστικός τραμπουκισμός του Πάσχου Μανδραβέλη (στην Καθημερινή)

Οι συνδικαλιστές δεν φημίζονται για τη στρατηγική τους σκέψη. Αν σχεδίαζαν μακροπρόθεσμα, το συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα βρισκόταν σ’ αυτό το χάλι. Γνωρίζουν άπταιστα την ξύλινη γλώσσα και τη χρησιμοποιούν με κάθε ευκαιρία. Το βάθος της δράσης τους εκτείνεται στην εξασφάλιση κάποιων επιδομάτων, αυτά που καταχρηστικά βαφτίζουν «κοινωνικές κατακτήσεις». Οι αντιδράσεις είναι ίδιες με εκείνες που είχαν τα συμπαθή τετράποδα του Παβλόφ. Θυμίζουμε ότι κάθε φορά που ο Ρώσος επιστήμονας χτυπούσε το καμπανάκι, έτρεχαν τα σάλια των σκύλων του.

Τώρα που χτύπησε η μεγάλη καμπάνα της ελληνικής οικονομίας, οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών ήταν αναμενόμενες. Προκήρυξαν απεργίες. (Σ.Σ.: Ετσι κι αλλιώς, εκ του νόμου, άλλη δουλειά δεν έχουν.) Ετσι, ενώ όλος ο κόσμος έχει τα μάτια του στραμμένα στο «μαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης» κι εξετάζεται ενδελεχώς κάθε παράμετρος της «ελληνικής τραγωδίας», οι δικοί μας συνδικαλιστές προσπαθούν να διαλαλήσουν στην υφήλιο ότι η Ελλάδα αδυνατεί να εφαρμόσει το ελάχιστο του Σταθεροποιητικού Προγράμματος. Οι συνδικαλιστές εμφανίζουν μια χώρα που προτιμά να χρεοκοπήσει κραυγάζοντας «αριστερά», παρά να σωθεί πράττοντας λογικά.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα οι πρώτοι που κινητοποιήθηκαν ήταν οι ακριβοπληρωμένοι. Πρόκειται για τους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών που με συνδικαλιστικές μεθοδεύσεις «κατέκτησαν» το επίδομα που δόθηκε ως κίνητρο στους εφοριακούς για να μη λαδώνονται. Προσέξτε την ειρωνεία: τώρα που η χώρα δίνει τη μεγαλύτερη μάχη στα διεθνή φόρα και στα διεθνή ΜΜΕ για την αξιοπιστία της, το ακριβοπληρωμένο στρατηγείο της απεργεί. Είναι δε ο χώρος, στον οποίο μπαινοβγαίνουν όλοι οι ανταποκριτές των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης, για να μάθουν πώς πάει η μάχη.

Το «μπαινοβγαίνουν», φυσικά, είναι σχήμα λόγου. Στην Ελλάδα «νόμος είναι το καπρίτσιο του συνδικαλιστή». Εθιμικά, έχει νομιμοποιηθεί ο συνδικαλιστικός τραμπουκισμός. Οταν, για παράδειγμα, απεργούν οι υπάλληλοι του υπουργείου Οικονομικών (κάνοντας το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, εξαήμερο γιορτής και σχόλης) οι συνδικαλιστές απαγορεύουν σε όλους την είσοδο! Απαγορεύουν, δηλαδή, την ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων σε δημόσιους χώρους.

Το δικαίωμα στην απεργία είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Το ίδιο και στην ανοησία. Οι απεργίες αυτών των ημερών -και ειδικά στο υπουργείο Οικονομικών- δείχνουν στους κοινοτικούς εταίρους ότι δεν χρειάζεται ο μήνας για να αξιολογηθεί το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Ηδη στις Βρυξέλλες κοιτούν την Αθήνα, βλέπουν στους τηλεοπτικούς τους δέκτες τη συμπεριφορά των γενειοφόρων και προτείνουν «πρόσθετα μέτρα». Είπαμε: οι συνδικαλιστές δεν διακρίνονται για τη στρατηγική τους σκέψη, αλλά εδώ υπάρχει και έλλειμμα βραχυπρόθεσμης τακτικής. Οι σημερινές κινητοποιήσεις μαζί με τους τραμπουκισμούς των συνδικαλιστών θα στοιχίσουν σε όλους τους δημοσίους υπαλλήλους τον 14ο μισθό. Ακόμη κι αν κάποιος ανήκει στο ΚΚΕ, αυτό το απλό πράγμα μπορεί να το σκεφτεί.

Το βασικότερο όμως είναι ότι ο συνδικαλιστικός τσαμπουκάς παραβιάζει βασικά δικαιώματα των πολιτών. Η απεργία είναι θεμελιωμένο δικαίωμα. Ο τραμπουκισμός όμως είναι παρανομία.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_17/02/2010_391000