Η βίζα δεν είναι για το ταξίδι, είναι για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας

* Αν οι ΗΠΑ σε εμπιστεύονται και θέλουν να σε στηρίξουν σου καταργούν τη βίζα για να έχεις να την «πουλήσεις» και στο εσωτερικό. Αν αδιαφορούν τελείως για σένα, σου αναγνωρίζουν εν μια νυκτί τη «Μακεδονία» όπως έγινε πριν λίγα χρόνια επί Κωστάκη... Όλα τ’ άλλα – τα «απέδωσε καρπούς η προετοιμασία που είχε προηγηθεί...» ή τα «νομιμοποίηση του φακελώματος του ελληνικού λαού...» - είναι 100% αναμενόμενα και αρκούντως γραφικά… (stel)

Η βίζα δεν είναι για το ταξίδι, είναι για την αξιοπρέπεια της Ελλάδας του Φοίβου Καρζή (στην ιστοσελίδα http://www.freecity.gr/)

Οι Έλληνες μπορούν πια να ταξιδεύουν χωρίς βίζα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα; (θα πείτε ίσως). Τώρα που δεν υπάρχει σάλιο, πού να βρεθεί η άνεση και η όρεξη για υπερατλαντικά ταξιδάκια. Άρα, η βίζα αφορά λίγους και προνομιούχους. Κι όμως, δεν είναι καθόλου έτσι. Μας αφορά όλους και είναι μια σημαντική εξέλιξη.

Για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι πως η απαίτηση των Αμερικανών να εκδίδουν βίζα οι Έλληνες για να μπουν στη χώρα είχε πάψει από χρόνια να είναι ένας γενικός κανόνας. Η διατήρηση της βίζας για την Ελλάδα, όταν είχε καταργηθεί για τις πλείστες ευρωπαϊκές χώρες και για όλους τους άλλους πολίτες της Ένωσης, είχε ένα χαρακτήρα υπόδειξης της χώρας ως διεθνώς “ύποπτης”.

Για υπόθαλψη τρομοκρατών; Για χαλαρότητα στους μηχανισμούς; Για ανεπάρκεια στην ασφάλεια των δεδομένων; Αφού έγιναν όσα ζητήθηκαν στο παρελθόν, όπως η έκδοση των διαβατηρίων από αστυνομικές αρχές με συγκεκριμένες προδιαγραφές, η επιμονή στην εξαίρεση είχε έναν έντονα υποτιμητικό χαρακτήρα για τη χώρα. Η Ελλάδα ως “δακτυλοδεικτούμενη” από τους Αμερικανούς στην Ευρώπη. Ο υπαινιγμός ήταν ότι στην Ελλάδα είμαστε “σχεδόν Ευρώπη” και ολίγον από ανατολικοευρωπαϊκή ή μεσανατολική θολούρα.

Γι' αυτό και την κατάργηση της βίζας την είχαν διεκδικήσει με τόση επιμονή και θέρμη διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις. Η απάλειψη ενός τέτοιου στίγματος έχει μεγάλη σημασία για τη διεθνή περιωπή της χώρας. Η Ελλάδα έχει κάνει αγώνα επί 35 χρόνια για να δικαιούται να απορρίπτει τέτοιους υπαινιγμούς και να μην ανέχεται τέτοια αντιμετώπιση.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η κίνηση έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή. Η διοικητική αξιοπιστία (που προϋποθέτει η κατάργηση της βίζας) δεν ταυτίζεται, βέβαια, με την οικονομική αξιοπιστία. Αλλά μια αναγνώριση ότι η Ελλάδα προσπαθεί και σταδιακά βγαίνει από τη διεθνή ανυποληψία είναι μια σημαντική εξέλιξη. Κάποιος για κάτι μας πιστεύει.

Έστω κι αν αυτό το κάτι είναι ότι εκδίδουμε με σοβαρούς και εγγυημένους μηχανισμούς τα διαβατήριά μας. Κάποιος (και δεν είναι ένας οποιοσδήποτε το αμερικανικό κράτος και μάλιστα για θέμα ασφαλείας μετά την 11η Σεπτεμβρίου) αποδέχεται ότι οι ελληνικές υπηρεσίες λειτουργούν στο ζήτημα αυτό στο επίπεδο των άλλων ευρωπαϊκών. Σε κάτι μας αναγνωρίζουν ότι ανήκουμε στην “πρώτη κατηγορία”.

Το μήνυμα μπορεί να είναι ότι η ελληνική διοίκηση δεν είναι παντού και για όλα ένα ξεχαρβαλωμένο κατάλοιπο του παρελθόντος, ένα ξέφραγο αμπέλι. Ότι διαθέτει θυλάκους σοβαρότητας και είναι δεκτική μεταρρύθμισης και αναβάθμισης. Εν τέλει, είναι πολύ σημαντικό να παίρνει κανείς ένα μια δήθεν και θεωρητική, όχι στα λόγια και τις εξαγγελίες, αλλά απτή και πρακτική επισφράγιση για την πεποίθηση πως δεν είμαστε τελειωμένη χώρα.

http://bit.ly/bbApSE