Μας ζώνουν τα φίδια

* Ένα άρθρο που τα λέει όλα: Έναν τραγικό και άδικο χαμό, μία «τρομοκρατία» δίχως νόημα, μία κοινωνία απαθή ή απλά συμφεροντολόγα, φασιστικές κραυγές υπό κρατικό μανδύα, έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας λαλίστατο στα εύκολα - βουβό στα δύσκολα, μια Αριστερά ανύπαρκτη, ένα πολιτικό σύστημα σε κρίση, η οικονομία υπό διάλυση, η κοινωνία σε κατάρρευση... Και μακάρι να ήταν απλώς η δική μας Εβδομάδα των Παθών... (stel)

Μας ζώνουν τα φίδια του Ριχάρδου Σωμερίτη (στο ΒΗΜΑ)

Oπως συμβαίνει πια καθημερινά κάποιοι «επαναστάτες» τοποθέτησαν σε κάδο εκρηκτικό μηχανισμό, περνούσε από εκεί μια μάνα, πρόσφυγας από την κόλαση του Αφγανιστάν, με τα δυο παιδιά της που επιβιώνουν ψάχνοντας στα σκουπίδια, και ο εκρηκτικός μηχανισμός έσκασε στα χέρια του γιου της, 16 ετών, και τραυμάτισε τη μικρούλα κόρη της και την ίδια.

Η «κακιά ώρα»; Οχι! Κάτι που έχει ήδη συμβεί όταν παλαιότερα χτυπήθηκε από τους «επαναστάτες» μεγάλο ξενοδοχείο στη Συγγρού ή όταν σκοτώθηκε από τη 17Ν ο Αξαρλιάν στο κέντρο της πόλης. Κάτι που μπορεί να συμβεί κάθε νύχτα, με θύμα τον καθένα μας, με ή χωρίς τηλεφωνική προειδοποίηση από μέρους των «επαναστατών». Που βρίσκονται σε φάση ανάπτυξης «ανώτερου βαθμού αγώνων».

Σε άλλες χώρες (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία κ.α.) αυτού του είδους τα αιματηρά παιχνίδια προκάλεσαν πάνδημες συλλογικές αντιδράσεις. Εδώ, ως τώρα, όχι. Εδώ οι μόνες συλλογικές αντιδράσεις αφορούν τα «σταζ» ή τις αποζημιώσεις των τέως εργαζομένων στην Ολυμπιακή. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» όπως μας βεβαιώνουν. Δεν είναι όμως και το δίκιο των αδικοχαμένων.

Σε άλλες χώρες, αν ένστολοι κομάντος, σε επίσημη παρέλαση ημέρα εθνικής εορτής, μετέτρεπαν τη συμμετοχή τους σε σκληρή φασιστική και ρατσιστική διαδήλωση, θα είχαν όπως λένε σηκωθεί και οι πέτρες και θα είχαν όλοι ανησυχήσει. Κυρίως, αν δεν είχαμε να κάνουμε με ένα «χωρίς προηγούμενο» παραστράτημα. Γιατί υπάρχουν προηγούμενα, με εθνικιστική κάλυψη, όπως στη Θεσσαλονίκη: με πρωταγωνιστές την αστυνομία την πρώτη φορά και τον στρατό τη δεύτερη, πιο πρόσφατα. Παρουσία του σιωπηλού Προέδρου της Δημοκρατίας.

Αν όλα έβαιναν καλώς στη χώρα μας, μπορεί και να λέγαμε «δεν πειράζει», ας «φάνε μια τιμωρία» κι ας το ξεχάσουμε. Ολα όμως δεν βαίνουν καλώς. ΄Η, καλύτερα, τίποτε ή σχεδόν τίποτε δεν πάει καλά. Τα της οικονομίας όλοι τα γνωρίζουν, με εξαίρεση φυσικά την ανεύθυνη Αριστερά. Τα των πολιτικών, γνωστά επίσης, με τις συνεχείς αποκαλύψεις και υποψίες για σκάνδαλα.

Τα άλλα δεν τα βροντοφωνάζουμε. Δεν γίνεται και τόσος λόγος για τις όλο και πιο σκληρές ληστείες σε σπίτια και κέντρα, ή για την εμπέδωση στην Αθήνα δύο πια ημιανεξάρτητων κρατιδίων· το ένα, στα Εξάρχεια, αναρχοκάτι, και το άλλο, στην περιοχή της πλατείας Βικτωρίας, με παράρτημα ήδη στην πλατεία Αμερικής, φασιστορατσιστικό σαν τους κομάντος του Λιμενικού.

Οποιος ξέρει πού πάμε, είναι τυχερός. Μπορεί η κυβέρνηση να κάνει ό,τι μπορεί αλλά φαίνεται υποχρεωμένη να εμπιστεύεται το έργο είτε σε ερασιτέχνες είτε σε αντιπάλους όχι απλώς κομματικούς (μικρό το κακό) αλλά της ίδιας της δημοκρατικής νομιμότητας. Πρέπει να μας διαψεύσει με έργο.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=323079&dt=30/03/2010