Η προεδρική εκλογή

* Για άλλα 5 χρόνια, λοιπόν, θα έχουμε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας το συμπαθή μεν αλλά πολιτικά αδιάφορο και απαθή Κάρολο Παπούλια. Τα εγκώμια δεν έλειψαν χθες κατά την επανεκλογή του. Και γιατί να λείψουν άραγε; Σε όλο το διάστημα της μέχρι τώρα θητείας του, που σημειωτέον συνέπεσε χρονικά με την απόλυτη πολιτική, οικονομική και ηθική παρακμή της χώρας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρακολουθούσε αμέτοχος τις εξελίξεις χωρίς να επιδιώξει ούτε μία φορά να καταδικάσει αυτά που ο ίδιος αλλά και όλοι οι πολίτες έβλεπαν. Θέλοντας προφανώς να μην κακοκαρδίσει κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα που θα του εξασφάλιζαν την επανεκλογή του ο Παπούλιας δεν έκανε ούτε μία βαρυσήμαντη πολιτική παρέμβαση, δεν εναντιώθηκε ποτέ σε επιλογές της προηγούμενης κυβέρνησης και απλά υπέγραφε ότι του έδιναν μπροστά του είτε αυτό ήταν νομοθέτημα ή απόφαση προκήρυξης εκλογών. Σύμφωνει, λίγες οι ουσιαστικές αρμοδιότητες ενός Προέδρου αλλά τόσο διακοσμητικοί δεν χρειάζεται πάντα να είμαστε... (stel)

Η προεδρική εκλογή του Ριχάρδου Σωμερίτη (στο ΒΗΜΑ)

Η Βουλή θα κληθεί λοιπόν να αναθέσει στον κ. Κάρολο Παπούλια μια δεύτερη προεδρική θητεία. Οπως τα δύο μεγάλα κόμματα και η ακροδεξιά υποστηρίζουν (εκτός απροόπτου) τον σημερινό Πρόεδρο, η επανεκλογή του φαίνεται βέβαιη.

Ο Κάρολος Παπούλιας είναι δημοφιλής. Λογικό: δεν ασκεί εξουσία. Απλώς, μιλάει και περισσότερο ακόμα υπονοεί. Και όταν μιλάει ή υπονοεί εκφράζει συνήθως το λεγόμενο «κοινό αίσθημα». Ταυτόχρονα προσωποποιεί τον ανώτατο συνταγματικό θεσμό και τη συνέχεια σε εποχές που όλα αναποδογυρίζονται.

Αν προσέξουμε τα πεπραγμένα της θητείας του θα βρούμε όμως και άλλα χαρακτηριστικά.

Το πρώτο αφορά τα διεθνή ενδιαφέροντά του. Οπως και όταν ήταν ο σιωπηλός υπουργός του Ανδρέα, μοιάζει να τον ενδιαφέρει περισσότερο η Ανατολή από τη Δύση, ο Νότος από τον Βορρά κι ας είναι η Ελλάδα, από δεκαετίες τώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το δείχνουν αυτό πολλά ταξίδια του και πολλές από τις επισκέψεις που δέχεται. Θα υπενθυμίσω ότι η τύχη της χώρας μας, σήμερα όπως χθες και όπως αύριο κρίνεται στη δική μας Δύση και όχι τόσο στον Νότο ή στην Ανατολή, που βεβαίως δεν πρέπει ποτέ να παραμελούνται.

Το δεύτερο αφορά τα λεγόμενα «εθνικά θέματα». Επέτρεψε, με πράξεις και παραλήψεις, να πιστεύουν πολλοί ότι δεν συμμερίζεται τις πολιτικές όσων επιδιώκουν, προσεκτικά και ρεαλιστικά, τον διάλογο και όχι την αντιπαράθεση. Καλλιεργεί συστηματικά, σε κάθε επέτειο, τις τραγικές και ένδοξες εθνικές μνήμες αλλά σπάνια αναφέρεται και σε σημερινές ελπίδες για ένα κοινό ειρηνικό μέλλον. Είναι ενδεικτικό ότι πολλοί «ανένδοτοι» υπερπατριώτες, πιθανότατα χωρίς τη δική του ευθύνη, τον εμφανίζουν σαν σύμβολο αντίστασης στους πολιτικούς όλων των παρατάξεων με «μειωμένο πατριωτισμό».

Το τρίτο αφορά τα κοινωνικά θέματα. Τόνισε συχνά, και καλά έκανε, την ανάγκη δικαιοσύνης και κάποιας ισότητας. Εδειξε, έμμεσα, μερικούς υπεύθυνους της σημερινής κρίσης και της κοινωνικής της διάστασης. Αλλά δεν τον ακούσαμε πολύ τελευταία.

Ο κ. Παπούλιας οφείλει την πρώτη εκλογή του στον κ. Κώστα Καραμανλή που, επιλέγοντάς τον, «την έσκασε» στο νεοπαπανδρεϊκό ΠαΣοΚ. Την επανεκλογή του θα την οφείλει τώρα στον κ. Γιώργο Παπανδρέου που οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία στην απόφαση, πρώτα του πρώην και τώρα του νυν αρχηγού της, να ψηφίσει ξανά Παπούλια.

Ευτυχώς. Διότι αν η γενική κρίση έθιγε και αυτή τη «σταθερά» οι συνέπειες θα ήταν μεγάλες. Διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν προσωπικότητες όπως ο κ. Κώστας Σημίτης, που τόσο η χώρα θα τον είχε ανάγκη για την αποκατάσταση και της έξωθεν καλής μαρτυρίας της, ήθελαν (αλλά και μπορούσαν) να προσφέρουν και αυτή την υπηρεσία. Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται δυνατό.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=312166&dt=28/01/2010