Απόπειρα φίμωσης

* Μετά την αδιάφορη Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη και τον εγωπαθή Δημήτρη Σιούφα, πίστευα ότι ο επόμενος πρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερος... Κι όμως! Ο Φίλιππος Πετσάλνικος, με προσωπείο σοβαρού και υπεύθυνου πολιτικού αλλά νοοτροπία πέρα για πέρα λαϊκίστικη που στις εξάρσεις της μετατρέπεται σε κάφρικη, πρωτοστατεί στις γραφικές διαμαρτυρίες κατά των Γερμανών για το περιβόητο εξώφυλλο και τα δημοσιεύματα του τύπου τους. Ορισμένοι τον παρομοίασαν με τον Πρόεδρο του Ιράν και τις δικές του οργισμένες αντιδράσεις κατά των Δανών για τα σκίτσα του Μωάμεθ. Προσωπικά, θα έλεγα ότι ο δικός μας - δήθεν δημοκράτης, ενοχλητικά σοβαροφανής και αθόρυβος λαϊκιστής – είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ακόμα χειρότερος... (stel)

Απόπειρα φίμωσης της Λώρης Κέζα (στο ΒΗΜΑ)

Θέλει να τον κάνει νταντά. Ο κ. Φ. Πετσάλνικος κάλεσε στο γραφείο του στη Βουλή τον γερμανό πρεσβευτή στην Αθήνα κ. Βόλφγκανγκ Σούλτχαϊς. Είναι πολύ θυμωμένος. Εχει πακετάρει τα αποκόμματα των γερμανικών εφημερίδων και θα τα παραδώσει στον εκπρόσωπο του γερμανικού κράτους- χωρίς επίσημη τελετή. Κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες δεν χωράνε σε πρωτόκολλο, πολύ απλά γιατί οι δημοσιογράφοι δεν είναι υφιστάμενοι κανενός πρεσβευτή, κανενός υπουργού, κανενός προέδρου της Βουλής. Οσοι εκφράζονται αρνητικά εναντίον της Ελλάδας έχουν να λογοδοτήσουν απέναντι στους αναγνώστες και στους διευθυντές τους.

Κανένας εκπρόσωπος του κράτους δεν νοείται να τραβάει το αφτί των αρθρογράφων ούτε να κουνάει τον δείκτη, κάνοντας παρατηρήσεις. Ο κ. Πετσάλνικος θα μπορούσε να παραπονεθεί στον πρεσβευτή αν η κρατική τηλεόραση είχε δυσφημήσει την Ελλάδα, αν σε κάποιο σχολείο είχαν προβεί σε μειωτικούς χαρακτηρισμούς, αν στον δημόσιο τομέα κάποιος είχε βλάψει τα εθνικά συμφέροντα. Οπουδήποτε αλλού ο καθείς εκφράζεται κατά το δοκούν.

Δύο δημοσιεύματα φούντωσαν τον Πρόεδρο της Βουλής. Το πρώτο είναι ένα άρθρο του Βάλτερ Βιλενβέμπερ στο περιοδικό «Stern». Στα μάτια του κ. Πετσάλνικου το άρθρο «υπερβαίνει κάθε όριο». Το βρίσκει «λαϊκίστικο» και «υπεραπλουστευτικό». Τα δε στοιχεία τα βρίσκει ανακριβή. Πιθανώς να κατοικούμε σε δύο διαφορετικές Ελλάδες με τον κ. Πετσάλνικο, γιατί τα όσα καταλογίζει ο αρθρογράφος μάς φάνηκαν οικεία και αληθή.

Ποιο είναι το ψέμα, ότι οι γιατροί δεν φορολογούνται; Οτι οι εφοριακοί λαδώνονται; Οτι η σύνταξη υπολογίζεται από τα τελευταία χρόνια εργασίας; Είναι γνωστή η μέθοδος της απαντητικής επιστολής: λέει ότι είναι όλα ανακριβή για να παρουσιάσει κατόπιν μιαν άλλη πτυχή του ζητήματος. Αντί δηλαδή να πάει να κρυφτεί σε καμιά γωνιά, παρέα με όλους τους αιρετούς της τελευταίας εικοσαετίας, ο κ. Πετσάλνικος εγκαλεί τους Γερμανούς. Λέει ότι έλαβαν 60 δισ. ευρώ για την ενοποίηση των Γερμανιών. Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: στην Ελλάδα οι ενισχύσεις κατέληγαν συστηματικά σε μπλε και πράσινες τσέπες. Η πρόσφατη ιστορία είναι γεμάτη από μισές δουλειές και μάλιστα υπερκοστολογημένες.

Το δεύτερο δημοσίευμα που ενόχλησε τον Πρόεδρο της Βουλής είναι αυτό του περιοδικού «Focus». Μια Αφροδίτη της Μήλου με τεντωμένο το μεσαίο δάκτυλο έχει την αξία μιας Τζιοκόντα με μουστάκι- τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Οσον αφορά το περιεχόμενο, η μόνη λογική αντίδραση θα ήταν να το παραδώσουμε στα χέρια του πανδαμάτορα χρόνου. Να ξεχαστεί. Ο κ. Πετσάλνικος θα μπορούσε να μονολογήσει «ωχ, μας πήρανε χαμπάρι» αντί να ανασκαλεύει το θέμα. Ναι, έχει δίκιο όταν υπενθυμίζει ότι από τους Γερμανούς ψωνίζουμε εξοπλισμό (όπως π.χ. φρεγάτες που μπατάρουν), αλλά το κατηγορητήριο είναι άλλο. Οι Ελληνες χαρακτηρίζονται «απατεώνες» για χίλιους δυο λόγους που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε με συμψηφισμούς. Δεν έχει καμία σημασία που η «λαδώτρα» Siemens είναι γερμανική, που και εκεί εκδηλώνονται σκάνδαλα. Αν ο κ. Πετσάλνικος καταφέρει να βγάλει σκάρτους τους Γερμανούς, δεν θα αθωώσει τους ντόπιους υπεύθυνους για την καταβύθιση της οικονομίας.

Ως αποκορύφωμα επιχειρηματολογίας ο κ. Πετσάλνικος λέει ότι δεν ευθύνεται η Ελλάδα για την παγκόσμια ύφεση. Μα ούτε και η παγκόσμια ύφεση ευθύνεται για τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας- έτσι τουλάχιστον αποφαίνονται οι ειδικοί. Ο κ. Πετσάλνικος λοιπόν αντιδρά με λίγο περισσότερο πάθος από όσο επιτρέπει η θέση του, όπως εκείνοι που έχουν τη μύγα. Ως εκ τούτου δεν θα επαναφέρει στην τάξη τους ξένους δημοσιογράφους όσες επιστολές και αν στείλει, όσα αμφιλεγόμενα διαβήματα και αν κάνει. Δεν έχει και διαπραγματευτική ισχύ με τους αλλοδαπούς γραφιάδες. Τι να τους τάξει από αυτά που συνηθίζουν οι έλληνες βουλευτές: διορισμό στο Κανάλι της Βουλής, βόλεμα σε κάποιο γραφείο Τύπου, μια αργομισθία στην ΕΡΤ; Ο κ. Πετσάλνικος κρίνει με τα εγχώρια δεδομένα: οι κριτές γίνονται ηθελημένα αντιγραφείς δελτίων Τύπου, πρόθυμοι υποστηρικτές του συστήματος με αντάλλαγμα λίγο κρατικό παραδάκι. Θα άλλαζε άραγε κάτι στον δημόσιο βίο αν υπήρχαν πολλές δηκτικές, ειλικρινείς πένες, σαν αυτές που εξοργίζουν τον κ. Πετσάλνικο;

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=316931&dt=24/02/2010