Ούτε ένας καλός!

του Σταύρου Θεοδωράκη (στα Νέα)

* Πόσο πιο όμορφος, απ' όσο ήδη ήταν, θα γινόταν ο τελικός του κυπέλλου που είδαμε πριν μία βδομάδα, αν τελείωνε όπως τον περιγράφει ο Θεοδωράκης. Δυστυχώς, το ελληνικό ποδόσφαιρο έχασε μία μοναδική ευκαιρία να δείξει συνολικά ένα άλλο πρόσωπο μακρυά από τις καφρίλες και τα αίσχη που μας έχει συνηθίσει σε όλα τα επίπεδα... Άλλωστε, ο συναρπαστικός αγώνας και οι συγκινήσεις που προσέφεραν οι παίχτες των 2 ομάδων, ήταν μία ιδανική ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Ο Νικοπολίδης, όμως, όχι μόνο δεν πήγε στον αντίπαλο τερματοφύλακα να τον συγχαρεί, αλλά προτίμησε να κατευθυνθεί στους οπαδούς της ΑΕΚ με χειρονομίες και ειρωνίες... Αντίστοιχες χειρονομίες με εκείνες του Σωτήρη Κυργιάκου, της άλλης πλευράς αυτή τη φορά, προς τους οπαδούς του Ολυμπιακού όταν το ματς έδειχνε να καταλήγει στην ΑΕΚ. Το πρόβλημα στο ποδόσφαιρο όμως δεν προέρχεται από τους παίχτες, ούτε καν από τους οπαδούς. Το κακό ξεκίνησε όταν οι παράγοντες των ομάδων μυρίστηκαν χρήμα, προβολή και πολιτική επιρροή μέσω του ποδοσφαίρου και με σύμμαχο τον τύπο άρχισαν να διαμορφώνουν στρατιές οπαδών, να τροφοδοτούν το φανατισμό και να μετατρέπουν τα γήπεδα σε πεδία μάχης. (stel)

Για μια στιγμή νόμισα ότι ο Νικοπολίδης μόλις πέτυχε το 37ο γκολ του αγώνα, θα έτρεχε να συγχαρεί τον πεσμένο αντίπαλό του. Ο Σάχα είχε αντέξει και αυτός 180 λεπτά, είχε βάλει 2 γκολ- όσα και ο Νικοπολίδης- και είχε αποκρούσει 2 πέναλτι- όσα και ο Νικοπολίδης. Για μια στιγμή το έζησα σαν φαντασίωση. Ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού ύστερα από έναν τέτοιο τελικό θα έδιναν αμέσως το χέρι στους αντιπάλους τους. Ότι όλοι μαζί οι 22 ποδοσφαιριστές- όσοι τέλος πάντων είχαν μείνει όρθιοι έπειτα από τρεις ώρες αγώναθα γίνονταν μια μπάλα και θα έκλαιγαν και θα γελούσαν μαζί. Και η μια εξέδρα θα χειροκροτούσε την άλλη. Ίσως να είχα επηρεαστεί και από το κλίμα της παρέας μου. Οι μισοί ήμασταν με την ΑΕΚ και οι άλλοι μισοί με τον Ολυμπιακό. Τα πρώτα γκολ τα πανηγύριζε ο καθένας χωριστά. Στην αρχή κάποιοι φώναζαν, έβριζαν και χειρονομούσαν. Όσο περνούσαν οι ώρες, ακόμη και οι πιο σκληροί μαλάκωσαν. Μετά τα δέκα πέναλτι για κάθε ομάδα, σχεδόν πάψαμε να πανηγυρίζουμε. Και τις «αστοχίες» των «αντιπάλων» μας τις αντιμετωπίζαμε με σκυμμένο το κεφάλι. Γιατί, πώς να πανηγυρίσεις ένα στραβοπάτημα σε έναν μαραθώνιο; Αυτό όμως που έζησε η παρέα μου- και πολλές άλλες παρέες σε όλη την Ελλάδα- το βράδυ του Σαββάτου, δεν μπόρεσε να το αισθανθεί ούτε ένας από τους εκατομμυριούχους του γηπέδου. Αν το αισθανόταν και υποκλινόταν στους αντιπάλους του, θα έμενε για πάντα στην αθλητική ιστορία. Τελικά όμως δεν υπήρξε ούτε ένας τολμηρός, για να αποδειχθεί άλλη μία φορά ότι εκτός από τους πολιτικούς που μας αξίζουν, έχουμε και τους ποδοσφαιριστές που μας αξίζουν.

ΥΓ: Δεν τρέφω καμιά ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν διαφορετικά αν νικητής ήταν η ΑΕΚ, ο ΠΑΟ, ο Άρης ή η Λάρισα. Στην Ελλάδα, οι νικητές δεν γνωρίζουν την ύψιστη αρετή των νικητών. Την ταπεινότητα!

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4514907&ct=8