Ο τελευταίος των Μοϊκανών

του Γιάννη Πρετεντέρη (στο ΒΗΜΑ)

* Ένα ακόμα «άρθρο ημέρας» αφιερωμένο στο Μιχάλη Παπαγιαννάκη... Χίλιες φορές καλύτερα να ασχολούμαστε με αυτόν παρά με την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα. (stel)

Η απώλεια του Μιχάλη Παπαγιαννάκη έχει έναν συμβολισμό. Είναι η απώλεια ενός είδους αριστερού που συνδυάζει την ευαισθησία, τη γενναιοδωρία και την ένταξη με τη γνώση και τη λογική. Μακριά από προκαταλήψεις, ιδεοληψίες και φανατισμούς.

Αυτού του τύπου την Αριστερά η χώρα την έχει ανάγκη. Η απώλεια του Μιχάλη Παπαγιαννάκη όμως καθιστά ακόμη δυσκολότερη τη συγκρότησή της. Ο χώρος όπου αναδείχθηκε, η ανανεωτική Αριστερά, είναι όλο και πιο μειοψηφικός στο ευρύτερο σχήμα όπου μετέχει. Την ίδια στιγμή που τα καλύτερα στελέχη της, απηυδισμένα από τη μιζέρια και τη μικρόνοια, έχουν ήδη ανοίξει τα φτερά τους για άλλους ορίζοντες, ο ίδιος επέλεξε να μείνει εκεί ως το τέλος - μια απόφαση την οποία ουδείς δικαιούται να θέσει σε συζήτηση...

Δεν ξέρω αν ο Παπαγιαννάκης ήταν «ο τελευταίος των Μοϊκανών». Σίγουρα πάντως δεν έχουν απομείνει και πολλοί Μοϊκανοί στον περίγυρο. Η αντίληψη της Αριστεράς ως ενός κοσμοπολίτικου και πλουραλιστικού ρεύματος, βασανιστικού διαλόγου και ανοιχτών οριζόντων, έχει υποστεί με την απώλειά του ένα βαρύ πλήγμα. Και δεν βλέπω στην επόμενη γενιά κάποιους που να του μοιάζουν.

Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο την Αριστερά. Τη στιγμή που η χώρα πορεύεται με το χειρότερο πολιτικό προσωπικό από την εποχή της Μεταπολίτευσης, είναι κρίμα κι άδικο να φεύγουν από κοντά μας οι καλύτεροι. Ο πολιτικός ανταγωνισμός οδεύει σταθερά προς τα κάτω και το πολιτικό προσωπικό ανακυκλώνεται σε όλο και χειρότερες βάσεις.

Ποιος πολίτης μπορεί, με το χέρι στην καρδιά, να πει σήμερα ότι έστω και ένα κόμμα είναι καλύτερο από το 2004 ή και παλαιότερα; Ποιος θεωρεί ότι ο πολιτικός διάλογος έχει εμπλουτιστεί ή ότι η ποιότητα της αντιπαράθεσης έχει βελτιωθεί; Ποιος νομίζει ότι ακούει πιο ενδιαφέροντα πράγματα; Ποιος πιστεύει ότι έστω και ένας σημερινός πολιτικός μπορεί να εμπνεύσει στη χώρα κάτι υψηλότερο από τη μετριότητά του; Ούτε ένας.

Γι΄ αυτό η αποχώρηση των Παπαγιαννάκηδων κάνει ζημιά σε όλους και όχι μόνο στον χώρο όπου ανήκουν. Η πολιτική ζωή ενός τόπου δεν είναι ένα άθροισμα ατομικών υπάρξεων ή μοναχικών βηματισμών, αλλά ένα σύνολο προσώπων, απόψεων, ιδεών, αντιλήψεων, σχεδίων και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, όπου ο καθένας δίνει αξία ή απαξία στον διπλανό του. O Κλεμανσό έλεγε ότι «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους». Σωστό. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τα νεκροταφεία να γεμίζουν από τους καλύτερους.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=270399&dt=28/05/2009