Στείρος τοπικισμός

του Ριχάρδου Σωμερίτη (στο ΒΗΜΑ)

* Το να μιλάμε αποκλειστικά για εθνικά ζητήματα ενώ ψηφίζουμε για τις ευρωεκλογές δεν είναι τελικά άλλη μία ελληνική αρνητική πρωτοτυπία. Με το να αντιμετωπίζουν όμως όλοι – πολιτικοί και πολίτες – και παντού αυτές τις εκλογές ως προθέρμανση για τις εθνικές, το αποτέλεσμα είναι ένα αποδυναμωμένο Ευρωκοινοβούλιο την ώρα που η επιρροή της ΕΕ στις εθνικές πολιτικές ενισχύεται διαρκώς. Καλή ψήφο σε όλους! (stel)

O,τι είχε να γίνει με αυτή τη θλιβερή τελικά υπόθεση των ευρωεκλογών έγινε. Οι πολιτικές μας ηγεσίες, πανευρωπαϊκά και πολυκομματικά, επιβεβαίωσαν ξανά την πλήρη ανικανότητά τους να μας μιλήσουν για Ευρώπη. Για ευρωπαϊκά (και παγκόσμια) προβλήματα, για ευρωπαϊκές προτάσεις, για το κοινό μας μέλλον. Μίλησαν σχεδόν όλοι (με εξαίρεση τον ακατάβλητο ευρωπαίο πράσινο Κον Μπεντίτ) για τον αυλόγυρό τους, τον μίζερα εθνικό, συχνά σοβινιστικό και θολωμένα πολιτικό. Για να ετοιμάσουν τις όποιες τοπικές εκλογές τους, άμεσες σχεδόν, όπως στη Γερμανία, ή πιο μελλοντικές, όπως στη Γαλλία. Για να επιβιώσουν λάθρα. Και με τι αθλιότητες, εδώ, αλλού. Δυστυχώς.

Και όμως, η υπόθεση αυτής της εκλογής θα μπορούσε να ήταν σημαντική. Είτε με το σύμφωνο της Λισαβόνας, που αυξάνει τις δικαιοδοσίες της, είτε και χωρίς αυτό, μια Ευρωβουλή που θα προέρχονταν από τις ψήφους των πολλών θα είχε τη δυνατότητα να χαρίσει στην Ενωση περισσότερη δημοκρατία και μεγαλύτερο έλεγχο εκείνων οι οποίοι αποφασίζουν στα σκοτεινά και στ΄ άχραντα. Θα επέτρεπε ακόμα μια καλύτερη συνεργασία της Ευρωβουλής με τα εθνικά κοινοβούλια. Θα ήταν κάτι. Το θετικό. Το τόσο αναγκαίο ώστε η έξοδος από την κρίση να μην αποδειχτεί απλή επιστροφή στο αμαρτωλό τζογαδόρικο «νεοφιλελεύθερο» παρελθόν. Αν μάλιστα η τύπου Μπαρόζο και συντροφία ευρωπαϊκή δεξιά έχανε κάποιο έδαφος, οι προοπτικές θα ήταν θετικότερες ακόμα. Ισως...

Ετσι όπως τα κατάφεραν οι ευρωπαϊκές πολιτικές ηγεσίες, η νέα Ευρωβουλή, ανεξάρτητα και από τη σύνθεσή της, θα είναι αδύναμη και συνεπώς όλο και λιγότερο αποτελεσματική. Μέγας είναι μάλιστα ο κίνδυνος να προσλάβει τελικά τον χαρακτήρα μιας δευτερεύουσας αρένας εθνικοτοπικών αναμετρήσεων, ενώ το κυρίως ζητούμενο θα έπρεπε να είναι η δυναμική συμβολή της στην ανάπτυξη του κοινού ευρωπαϊκού μας σπιτιού. Φυσικά πολλοί ευρωβουλευτές θα το αποπειραθούν. Αλλά εξίσου φυσικά θα τους αντιταχτεί η προβλεπόμενη μαζική αποχή των ευρωπαίων πολιτών από την εκλογική διαδικασία της Κυριακής. Οι περισσότεροι από αυτούς τους πολίτες, εδώ και αλλού, θέλουν με την αποχή τους να τιμωρήσουν, όσο αυτό είναι δυνατόν, κόμματα και συστήματα που τους έχουν απογοητεύσει. Στην πραγματικότητα όμως θα τιμωρήσουν, ας ελπίσουμε όχι εξοντωτικά, το ευρωπαϊκό όραμα.

Μικροί ηγέτες δεν μπορεί να προσφέρουν μεγάλες πολιτικές. Και μικροί, ως μίζεροι, είναι οι σημερινοί ευρωπαίοι ηγέτες. Δεν έχουμε Ντε Γκωλ και Αντενάουερ, Σμιτ, Μιτεράν, Ντελόρ και Κολ. Ισως αργότερα; Μακάρι. Ως τότε θα πνιγόμαστε με στείρους τοπικισμούς και τοπικές αθλιότητες. Από το Λονδίνο και το Παρίσι ως τη Ρώμη και την Αθήνα.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=271656&dt=04/06/2009