του Γιάννη Παρασκευόπουλου (στην Ελευθεροτυπία)
* Η απόφαση του Καραμανλή να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές εξακολουθεί να μονοπωλεί το ενδιαφέρον αυτές τις πρώτες μέρες της προεκλογικής περιόδου και να προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα. Απογοήτευση και οργή για τους οπαδούς της ΝΔ που δικαίως θεωρούν ότι η εξουσία παραδίδεται αμαχητί στο ΠΑΣΟΚ μια ώρα αρχύτερα και απορία και χλευασμό για τους υπολοίπους που προσπαθούν να ερμηνεύσουν την κενή σοβαρών επιχειρημάτων επιλογή του πρωθυπουργού. Το σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά μία κυβέρνηση προσφεύγει, χωρίς να εκβιαστεί, σε μία τόσο πρόωρη προσφυγή στις κάλπες ενώ γνωρίζει ότι θα τις χάσει. Τίποτε άλλο όμως από μία τακτικίστικη και ωφελιμιστική επιλογή δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς από μία κυβέρνηση που καθόλη τη διάρκεια της θητείας της στηρίχτηκε αποκλειστικά σε επικοινωνιακά τερτίπια και ελιγμούς για να μπαλώνει αφενός την ανυπαρξία ουσιαστικού έργου και αφετέρου τις αμέτρητες περιπτώσεις δικών της σκανδάλων και τρανταχτών ανεπαρκειών. (stel)
Τι έπαθε ο άνθρωπος και εξαγγέλλει εκλογές, εκτός πια και αν το κάνει για να τρομάξει τους πολιτικούς αντιπάλους και να προκαλέσει το επιφώνημα του τίτλου.
Δύο εξηγήσεις βγήκαν από τα πρωθυπουργικά χείλη: ότι ζητά ανανεωμένη εντολή για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη οικονομική κατάσταση. Και ότι δεν θα αφήσει το ΠΑΣΟΚ να σύρει τη χώρα σε παρατεταμένο προεκλογικό κλίμα, αφού εκείνο είχε προαναγγείλει τις δικές του εκλογές τον Μάρτιο, προεξοφλώντας την καταψήφιση Παπούλια.
Γιατί, όμως, ο πρωθυπουργός χρειάζεται ανανέωση της εντολής που ήδη έχει; Με την παλιά, αλλά και τόσο νωπή ακόμη, δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του; Τι δυνατότητες για δράση θα του έδινε η νέα εντολή που δεν του επιτρέπει η παλαιότερη;
Οσο δε για το παρατεταμένο προεκλογικό κλίμα, αν για αυτό ευθύνονται τα στελέχη της κυβέρνησης, τότε υποχρέωση του πρωθυπουργού είναι να τα τιθασεύσει και αν υπεύθυνη είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση, τότε υποχρέωσή του είναι να την εκθέσει. Ούτως ή άλλως, το φάρμακο στην εκλογολογία δεν είναι οι εκλογές αλλά η πολιτική. Αυτή όμως απουσιάζει από τη διακυβέρνηση και πάνω στο πολιτικό κενό στήνεται το εκλογικό γαϊτανάκι.
Αλλά και τακτικά να διαβάσει κάποιος την πρωθυπουργική κίνηση, αυτή αντιστέκεται τόσο στην ανάγνωση όσο και στην κατανόηση. Τι καλύτερο αβαντάζ για τον Κ. Καραμανλή από το να αναγκάσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσει όσα ιλαρά προανήγγειλε; Να καταψηφίσει, δηλαδή, 3 φορές τον «δικό του άνθρωπο» για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ως αντιπολίτευση, για να τον υπερψηφίσει αργότερα, ως κυβέρνηση. Χώρια που θα έμενε στον Καραμανλή μισός χρόνος να προβεί σε φιλολαϊκά τερτίπια, μιας και είπαμε ότι η πολιτική, ούτως ή άλλως, μας τελείωσε. Τι τον πείραζε τον πρωθυπουργό να περιμένει μερικά μηνάκια; Τι φοβήθηκε, την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας; Μα αν είναι η οικονομία της χώρας να καταρρεύσει στα χέρια του, τι σημασία έχει αν θα του απομένει διετής ή τετραετής θητεία να διανύσει;
Η άλλη τακτικίστικη εξυπνάδα που θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από την πρωθυπουργική απόφαση είναι η θεωρία της πράσινης παρένθεσης, αντιστροφή της παλαιότερης πασοκικής παρηγορίας. Δηλαδή, ενεχειρίζω στο ΠΑΣΟΚ την καυτή πατάτα της οικονομίας και κατά τον Μάρτιο τα ξαναλέμε. Αυτό το φρούτο σκοντάφτει στη στοιχειώδη ψυχολογία του εκλογέα. Δεν αλλάζει ο άλλος ψήφο μέσα σε 5 μήνες, διότι όσο σωστό και αν του φαίνεται, του φαίνεται χειρότερο να παραδεχτεί τόσο νωρίς ότι πιάστηκε μαλάκας.
Υπάρχει και το σενάριο ότι ο Καραμανλής ποντάρει στην παρατεταμένη ακυβερνησία, ώστε να μοιραστεί τις ευθύνες της καλπάζουσας κρίσης, στο πλαίσιο συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Ο Θεός και η ψυχή μας. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι εκτός από την κρίση στην οικονομία καλπάζει και η διανοητική κρίση στα κυβερνητικά μυαλά.
Δεν κολλάει το έργο ούτε πολιτικά ούτε τακτικά. Τότε το μόνο που μένει είναι να καταφύγει κάποιος στα διδάγματα της ψυχολογίας της κατάπτωσης ή της παθολογίας του πανικού.
Δύο εξηγήσεις βγήκαν από τα πρωθυπουργικά χείλη: ότι ζητά ανανεωμένη εντολή για να αντιμετωπίσει τη δύσκολη οικονομική κατάσταση. Και ότι δεν θα αφήσει το ΠΑΣΟΚ να σύρει τη χώρα σε παρατεταμένο προεκλογικό κλίμα, αφού εκείνο είχε προαναγγείλει τις δικές του εκλογές τον Μάρτιο, προεξοφλώντας την καταψήφιση Παπούλια.
Γιατί, όμως, ο πρωθυπουργός χρειάζεται ανανέωση της εντολής που ήδη έχει; Με την παλιά, αλλά και τόσο νωπή ακόμη, δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του; Τι δυνατότητες για δράση θα του έδινε η νέα εντολή που δεν του επιτρέπει η παλαιότερη;
Οσο δε για το παρατεταμένο προεκλογικό κλίμα, αν για αυτό ευθύνονται τα στελέχη της κυβέρνησης, τότε υποχρέωση του πρωθυπουργού είναι να τα τιθασεύσει και αν υπεύθυνη είναι η Αξιωματική Αντιπολίτευση, τότε υποχρέωσή του είναι να την εκθέσει. Ούτως ή άλλως, το φάρμακο στην εκλογολογία δεν είναι οι εκλογές αλλά η πολιτική. Αυτή όμως απουσιάζει από τη διακυβέρνηση και πάνω στο πολιτικό κενό στήνεται το εκλογικό γαϊτανάκι.
Αλλά και τακτικά να διαβάσει κάποιος την πρωθυπουργική κίνηση, αυτή αντιστέκεται τόσο στην ανάγνωση όσο και στην κατανόηση. Τι καλύτερο αβαντάζ για τον Κ. Καραμανλή από το να αναγκάσει τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσει όσα ιλαρά προανήγγειλε; Να καταψηφίσει, δηλαδή, 3 φορές τον «δικό του άνθρωπο» για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ως αντιπολίτευση, για να τον υπερψηφίσει αργότερα, ως κυβέρνηση. Χώρια που θα έμενε στον Καραμανλή μισός χρόνος να προβεί σε φιλολαϊκά τερτίπια, μιας και είπαμε ότι η πολιτική, ούτως ή άλλως, μας τελείωσε. Τι τον πείραζε τον πρωθυπουργό να περιμένει μερικά μηνάκια; Τι φοβήθηκε, την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας; Μα αν είναι η οικονομία της χώρας να καταρρεύσει στα χέρια του, τι σημασία έχει αν θα του απομένει διετής ή τετραετής θητεία να διανύσει;
Η άλλη τακτικίστικη εξυπνάδα που θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από την πρωθυπουργική απόφαση είναι η θεωρία της πράσινης παρένθεσης, αντιστροφή της παλαιότερης πασοκικής παρηγορίας. Δηλαδή, ενεχειρίζω στο ΠΑΣΟΚ την καυτή πατάτα της οικονομίας και κατά τον Μάρτιο τα ξαναλέμε. Αυτό το φρούτο σκοντάφτει στη στοιχειώδη ψυχολογία του εκλογέα. Δεν αλλάζει ο άλλος ψήφο μέσα σε 5 μήνες, διότι όσο σωστό και αν του φαίνεται, του φαίνεται χειρότερο να παραδεχτεί τόσο νωρίς ότι πιάστηκε μαλάκας.
Υπάρχει και το σενάριο ότι ο Καραμανλής ποντάρει στην παρατεταμένη ακυβερνησία, ώστε να μοιραστεί τις ευθύνες της καλπάζουσας κρίσης, στο πλαίσιο συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. Ο Θεός και η ψυχή μας. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι εκτός από την κρίση στην οικονομία καλπάζει και η διανοητική κρίση στα κυβερνητικά μυαλά.
Δεν κολλάει το έργο ούτε πολιτικά ούτε τακτικά. Τότε το μόνο που μένει είναι να καταφύγει κάποιος στα διδάγματα της ψυχολογίας της κατάπτωσης ή της παθολογίας του πανικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου