Ξανά μαζί για την Κεντροαριστερά

του Νίκου Μπίστη

* Ο Συνασπισμός διαλύεται και έτσι όπως είχε μεταλλαχθεί τα τελευταία χρόνια σε ελάχιστους θα λείψει. Στο κόμμα έχουν εγκλωβιστεί, καλώς ή κακώς, πολλά μέλη που απαρτίζουν τη λεγόμενη «Ανανεωτική Πτέρυγα» (ΑΠ) και τα οποία έχουν μεγαλύτερη απήχηση και αποδοχή στην ευρύτερη κοινή γνώμη σε σχέση με το στενά κομματικό ακροατήριο των διαφόρων συνιστωσών (του 0,3%...) που απαρτίζουν το Σύριζα. Τα μέλη αυτά αν και αποφάσισαν να κατέβουν στις εκλογές με τα ψηφοδέλτια του Σύριζα, εντούτοις διαχώρισαν σαφώς τη θέση τους με την κεντρική γραμμή του κόμματος και άφησαν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για μετά τις εκλογές (εδώ η σχετική ανακοίνωση και εδώ η εναλλακτική πρόταση για αποχώρηση που είχε τεθεί). Το ερώτημα που μπαίνει για όσους ενδιαφέρονται για το χώρο είναι αν θα πρέπει να στηριχθούν εκλογικά τα μέλη της ΑΠ με στόχο την έστω βραχυπρόθεσμη επιβίωση τους ή να επικρατήσει η λογική της συνολικής τιμωρίας της αριστερίστικης στροφής που έδωσαν στο κόμμα οι Αλαβάνος – Τσίπρας. Εγώ, προσωπικά, διχάζομαι αλλά μένουν 25 μέρες για να αποφασίσω.... (stel)

Θα μπορούσε να κυριαρχεί ένα αίσθημα δικαίωσης. Αυτό το χαιρέκακο, αλλά τόσο ανθρώπινο «σας το είχαμε πει». Όμως είναι η θλίψη που κυριαρχεί. Προφανώς μιλάω για τον Συνασπισμό που ζει την τελευταία φάση του τελευταίου σταδίου της διάλυσης. Θλίψη για ένα χώρο που ξεκίνησε με προοπτικές, με την φιλοδοξία να γίνει ο μαζικός διάδοχος του ΚΚΕ Εσωτερικού και της ευρύτερης ανανεωτικής αριστεράς και χάνεται μέσα στην χλεύη των αντιπάλων του και στην απελπισία χιλιάδων αγωνιστών που δεν πιστεύουν στα μάτια τους με αυτά που συμβαίνουν. Η ευθύνη του Αλαβάνου ξεπερνά κάθε φαντασία. Διέλυσε ένα κόμμα με τα καμώματά του και στο τέλος έφυγε την ώρα της δύσκολης μάχης. Η σκέψη μου είναι στους χιλιάδες συντρόφους με τους οποίους παλέψαμε μαζί, διαφωνήσαμε ή και συγκρουστήκαμε για ιδέες και ποτέ για καρέκλες. Είμαι περισσότερο βέβαιος από ποτέ ότι με όλους αυτούς γρήγορα θα ξαναβρεθούμε στη κοίτη της σύγχρονης Κεντροαριστεράς. Και κάτι τελευταίο. Ο Ν. Κωνσταντόπουλος εσχάτως λέει σωστά πράγματα. Δικαίως είναι εξοργισμένος με την κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα που όταν ήταν πρόεδρος ήταν τουλάχιστον ένα σοβαρό κόμμα. Δεν νομίζει όμως ότι είναι καιρός να κάνει και μια στάλα αυτοκριτική; Γιατί το σπέρμα της αυτοκαταστροφής μπήκε επί των ημερών του όταν έκλεισε την πόρτα στο ΠΑΣΟΚ και την άνοιξε στον Αλαβάνο.

http://www.nikosbistis.gr/node/158