Αλλαγή πεδίου

* Ψηφίσαμε δεν ψηφίσαμε ΠΑΣΟΚ, νομίζω πρέπει, όλοι, να παραδεχτούμε πως είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα που έρχεται στην εξουσία καλλιεργεί μεγαλύτερες προσδοκίες μετεκλογικά από εκείνες που υποσχόταν προεκλογικά! Και αυτό από μόνο του είναι, τουλάχιστον, αξιοσημείωτο... (stel)

Αλλαγή πεδίου, του Κώστα Καλλίτση (στην Καθημερινή)

Kάτι αλλάζει στην πολιτική συμπεριφορά μας. Τα αποτελέσματα των εκλογών, κυρίως η αθρόα μετακίνηση του 8% των ψηφοφόρων της Ν.Δ. προς το ΠΑΣΟΚ, δείχνουν ότι οι «κομματικοί στρατοί» μειώνονται, ο λεγόμενος «μεσαίος χώρος» αποκτά συνείδηση της δύναμής του, ενισχύει την αυτονομία του. Επίσης ενδιαφέρον στοιχείο ήταν η μετριοπαθής αντίδραση των οπαδών του ΠΑΣΟΚ. Οχι μόνον δεν σημειώθηκαν έξαλλοι πανηγυρισμοί και τα συμπαρομαρτούντα, αλλά αντιθέτως, η πολύ μεγάλη νίκη του κ. Γ. Παπανδρέου έγινε δεκτή με εξίσου μεγάλη αυτοσυγκράτηση. Σημαντική, τέλος, αλλαγή συμπεριφοράς σηματοδοτούν οι θετικές αντιδράσεις της πλειονότητας των πολιτών (ανεξαρτήτως της κομματικής προτίμησής τους) στις πρώτες κινήσεις του νέου πρωθυπουργού. Η προσδοκία ότι θα προσπαθήσει με σοβαρότητα να βγάλει τον τόπο από το τέλμα και η πεποίθηση ότι σε αυτήν την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς, είναι διάχυτες. Ισως η κρίση λειτουργεί παιδευτικά. Η κρισιμότητα της κατάστασης γίνεται συνείδηση που επιβάλλει σύνεση στους «νικητές». Η μεγάλη διάψευση των ελπίδων του 2004 καθιστά περισσότερο πραγματιστές τους «ηττημένους». Η ιδέα της εθνικής ανασύνταξης, κερδίζει έδαφος -αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα. Επέδρασαν και ορισμένες «άνωθεν» αλλαγές.

Ο κ. Καραμανλής, καθ’ οδόν προς την παράδοση της κυβερνητικής εξουσίας, υπογράμμιζε πλευρές της οξύτατης κρίσης - κυρίως της οικονομικής αλλ’ όχι μόνον. Απερχόμενος, λοιπόν, πήρε μαζί του τις τελευταίες ψευδαισθήσεις ότι ίσως τα πράγματα να είναι εύκολα και, απλώς, κάποιες κασσάνδρες υπερτονίζουν τις δυσκολίες.

Ο κ. Παπανδρέου, εξάλλου, στη (δύσκολη...) διαδρομή του προς την πρωθυπουργία, ποτέ δεν έδειξε να «διψά» για εξουσία, αντιθέτως είχε την αύρα ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει την κυβερνητική πρόκληση (όχι ως το λάφυρο του νικητή αλλά) ως ευθύνη απέναντι στους πολίτες. Αυτό αποτέλεσε μία σημαντική ανατροπή συγκριτικά με την αμέσως προηγούμενη κατάσταση. Καθοριστική ωστόσο, ίσως αποδειχθεί η επίδραση της νέας θεματολογίας που έθεσε, με την οποία «προσγειώνει» το μείζον διακύβευμα της κοινωνικής προόδου στο πεδίο της καθημερινής ζωής και δράσης. Στην παρθενική ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο, ακούσαμε τον πρωθυπουργό να μιλά συγκεκριμένα για αποκατάσταση της αξιοπρέπειας στις σχέσεις πολίτη-κράτους, πάταξη της εκτεταμένης διαφθοράς, για διάφανη και χρηστή διαχείριση του ευρώ του πολίτη και για πράσινη ανάπτυξη, για αναδιανομή, αξιοκρατία, μόρφωση, για τη διαρκή επιδίωξη καινοτομίας σε οργάνωση και σε πολιτικές του κράτους, για αναβάθμιση των θεσμών, νομιμότητα και ισονομία. Είναι η θεματολογία της νέας εποχής. Προφανώς, οι απαντήσεις που θα δοθούν σε αυτήν ούτε ταυτόσημες θα είναι ούτε δεδομένες. Θα κρίνονται από την έκβαση των πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων που βρίσκονται μπροστά μας. Βέβαιον είναι, πάντως, ότι η νέα θεματολογία επαναπροσδιορίζει το πεδίο των συγκρούσεων, το ωθεί βίαια από τις 10ετίες του περασμένου στα σύγχρονα δεδομένα του 21ου αιώνα. Αν ο κ. Παπανδρέου καταφέρει, αυτή η ατζέντα να αφομοιωθεί από τα στελέχη του, μένει να φανεί. Αν, πάλι, η αντιπολίτευση επιλέγει να απαντήσει με κορόνες του τύπου «Καταργούν το υπουργείο, σώστε τη Μακεδονία μας!» και άλλα συναφή, ε, απλώς δείχνει πόσο αυτοκαταστροφική μπορεί να γίνει, πόσο κινδυνεύει να χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της και πόσο μεγάλη άγνοια αυτού του κινδύνου έχει.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_11/10/2009_332963