* Η καραμέλα σχετικά με την περιβόητη καθυστέρηση της ανακοίνωσης των Γενικών Γραμματέων των Υπουργείων έχει καταντήσει γραφική. Αναπαράγεται πλέον σε κάθε ευκαιρία και περιγράφεται σχεδόν ως το μέγιστο ατόπημα που εμποδίζει την κυβέρνηση να υλοποιήσει το έργο της! Μακάρι να ήταν αυτό το πρόβλημα της χώρας και όλα μας τα ζητήματα μονομιάς να λύνονταν όταν οι Γενικοί πάρουν τις θέσεις τους. Όταν όμως δεν έχεις πολλά να πεις και θες κάτι εύκολο και πιασάρικο για να προσάψεις, θεματάκια σαν κι αυτό κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. (stel)
Οχι σαν «λάφυρο» του Κώστα Καλλίτση (στην Καθημερινή)
Ας θυμηθούμε: Στις 9 Μαρτίου 2004 είχε ορκιστεί η (τότε) νέα κυβέρνηση Καραμανλή. Μέχρι την 25η Μαρτίου, είχαν στελεχωθεί τα υπουργεία, χωρίς να ζητηθούν βιογραφικά, από την κομματική επετηρίδα της Νέας Δημοκρατίας -μάλιστα, σε ορισμένα υπουργεία άλλαξε και η «στελέχωση» των θυρωρών τους. Στις 10 Μαΐου «έσκασε» και το πρώτο σκάνδαλο. Καταγγέλθηκε ότι ένα από τα «πολιτικά» στελέχη του υπουργείου Τουρισμού (του οποίου η πρόσληψη είχε γίνει ταχύτατα, άνευ βιογραφικού…) ζήτησε «μίζα» για να βοηθήσει στην προώθηση μιας επένδυσης στον τουριστικό τομέα. Παρότι, όμως, ταχύτατα είχε γίνει η διανομή των οφιτσίων (περί αυτού επρόκειτο…), τον Οκτώβριο του ίδιου έτους κινδύνεψε να κλείσει η Βουλή επειδή δεν υπήρχε νομοθετικό έργο -η νέα διακυβέρνηση δεν είχε να παρουσιάσει παραγωγή πολιτικής. Ετσι, το πρώτο νομοσχέδιο που κατάρτισε η ίδια (όχι, δηλαδή, από αυτά που είχε βρει έτοιμα από την προηγούμενη…) ψηφίστηκε στη Βουλή πολύ αργά, τον Νοέμβριο του 2004. Ενα νομοσχέδιο δικής της παραγωγής, μέσα σε εννέα μήνες -ύστερα από 270 ημέρες.
Σήμερα, βιαζόμαστε να δούμε «εδώ και τώρα» τον κυβερνητικό μηχανισμό σε πλήρη λειτουργία, με όλες τις θέσεις ευθύνης καλυμμένες, τους γενικούς γραμματείς στις θέσεις τους, τις αρμοδιότητες κάθε υπουργείου και κάθε στελέχους αποσαφηνισμένες, ώστε να υπάρξει ταχεία εφαρμογή επεξεργασμένων πολιτικών και συγκεκριμένων μέτρων.
Να συμφωνήσουμε ότι αυτό το άγχος δεν είναι αδικαιολόγητο. Αντιθέτως, η βαριά κληρονομιά μιας ημιδιαλυμένης δημόσιας διοίκησης, μηχανισμών ασφαλείας αποδιοργανωμένων και μιας δραματικής δημοσιονομικής εκτροπής, είναι ορισμένοι από τους παράγοντες που εύλογα προκαλούν και αναπαράγουν άγχος σε κάθε λογικό κάτοικο αυτού του τόπου. Αυτό είναι σωστό. Αλλά είναι άλλο, πολύ διαφορετικό όταν, στο όνομα της ταχύτητας, επιχειρείται ο χλευασμός ορισμένων σωστών, καινοτόμων διαδικασιών αξιολόγησης και επιλογής όσων θα αναλάβουν θέσεις ευθύνης. Ισως, η βραχεία μνήμη δεν βοηθά να συγκρίνουμε τις συμπεριφορές αντιμετώπισης του κράτους ως «λάφυρο» του νικητή με ορισμένα πρώτα βήματα που γίνονται σήμερα στην αντίθετη, στη σωστή κατεύθυνση. Προφανώς θα υπάρξουν υπερβολές, πιθανώς θα γίνουν και λάθη. Αλλά, πόσοι τρόποι αλλαγής παγιωμένων πρακτικών υπάρχουν, αποστειρωμένοι από τη διαδικασία της δοκιμής, την αναπόφευκτη χρονοτριβή, τον κίνδυνο του λάθους; Πρακτικά, κανένας.
Το σημαντικό είναι να μη γίνουν σοβαρά λάθη πολιτικής και σταλούν λανθασμένα μηνύματα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Στο εσωτερικό, γιατί εύκολα μπορεί να εξατμιστεί η κατανόηση των τεράστιων προβλημάτων που βρίσκονται μπροστά μας και να παραχωρήσει τη θέση της στην αυταπάτη ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο κρίσιμα, ότι το κράτος είναι εδώ για να μοιράσει λεφτά και θέσεις εργασίας, ότι κακώς τρομάξαμε και νομίσαμε πως είναι αναπόφευκτο (και ετοιμαζόμασταν…) να ξεβολευτούμε.
Στο εξωτερικό, γιατί οι ξένοι τραπεζίτες γνωρίζουν καλά αυτό που εμείς, με την πρώτη ευκαιρία, θα θέλαμε να λησμονήσουμε. Οτι, δηλαδή, τα ταμεία του κράτους είναι άδεια, ότι το μοντέλο της κατανάλωσης με δανεικά έχει φάει τα ψωμιά του, ότι αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε στην πτώχευση -όπως έχει συμβεί άλλες τρεις φορές στη μικρότερη από δύο αιώνες ζωή του ελληνικού κράτους. Η κρίση είναι ευκαιρία, αν την αδράξουμε. Αν αυτή τη φορά τη χάσουμε, μην είστε βέβαιοι ότι θα ξανάρθει…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_01/11/2009_335589
Οχι σαν «λάφυρο» του Κώστα Καλλίτση (στην Καθημερινή)Ας θυμηθούμε: Στις 9 Μαρτίου 2004 είχε ορκιστεί η (τότε) νέα κυβέρνηση Καραμανλή. Μέχρι την 25η Μαρτίου, είχαν στελεχωθεί τα υπουργεία, χωρίς να ζητηθούν βιογραφικά, από την κομματική επετηρίδα της Νέας Δημοκρατίας -μάλιστα, σε ορισμένα υπουργεία άλλαξε και η «στελέχωση» των θυρωρών τους. Στις 10 Μαΐου «έσκασε» και το πρώτο σκάνδαλο. Καταγγέλθηκε ότι ένα από τα «πολιτικά» στελέχη του υπουργείου Τουρισμού (του οποίου η πρόσληψη είχε γίνει ταχύτατα, άνευ βιογραφικού…) ζήτησε «μίζα» για να βοηθήσει στην προώθηση μιας επένδυσης στον τουριστικό τομέα. Παρότι, όμως, ταχύτατα είχε γίνει η διανομή των οφιτσίων (περί αυτού επρόκειτο…), τον Οκτώβριο του ίδιου έτους κινδύνεψε να κλείσει η Βουλή επειδή δεν υπήρχε νομοθετικό έργο -η νέα διακυβέρνηση δεν είχε να παρουσιάσει παραγωγή πολιτικής. Ετσι, το πρώτο νομοσχέδιο που κατάρτισε η ίδια (όχι, δηλαδή, από αυτά που είχε βρει έτοιμα από την προηγούμενη…) ψηφίστηκε στη Βουλή πολύ αργά, τον Νοέμβριο του 2004. Ενα νομοσχέδιο δικής της παραγωγής, μέσα σε εννέα μήνες -ύστερα από 270 ημέρες.
Σήμερα, βιαζόμαστε να δούμε «εδώ και τώρα» τον κυβερνητικό μηχανισμό σε πλήρη λειτουργία, με όλες τις θέσεις ευθύνης καλυμμένες, τους γενικούς γραμματείς στις θέσεις τους, τις αρμοδιότητες κάθε υπουργείου και κάθε στελέχους αποσαφηνισμένες, ώστε να υπάρξει ταχεία εφαρμογή επεξεργασμένων πολιτικών και συγκεκριμένων μέτρων.
Να συμφωνήσουμε ότι αυτό το άγχος δεν είναι αδικαιολόγητο. Αντιθέτως, η βαριά κληρονομιά μιας ημιδιαλυμένης δημόσιας διοίκησης, μηχανισμών ασφαλείας αποδιοργανωμένων και μιας δραματικής δημοσιονομικής εκτροπής, είναι ορισμένοι από τους παράγοντες που εύλογα προκαλούν και αναπαράγουν άγχος σε κάθε λογικό κάτοικο αυτού του τόπου. Αυτό είναι σωστό. Αλλά είναι άλλο, πολύ διαφορετικό όταν, στο όνομα της ταχύτητας, επιχειρείται ο χλευασμός ορισμένων σωστών, καινοτόμων διαδικασιών αξιολόγησης και επιλογής όσων θα αναλάβουν θέσεις ευθύνης. Ισως, η βραχεία μνήμη δεν βοηθά να συγκρίνουμε τις συμπεριφορές αντιμετώπισης του κράτους ως «λάφυρο» του νικητή με ορισμένα πρώτα βήματα που γίνονται σήμερα στην αντίθετη, στη σωστή κατεύθυνση. Προφανώς θα υπάρξουν υπερβολές, πιθανώς θα γίνουν και λάθη. Αλλά, πόσοι τρόποι αλλαγής παγιωμένων πρακτικών υπάρχουν, αποστειρωμένοι από τη διαδικασία της δοκιμής, την αναπόφευκτη χρονοτριβή, τον κίνδυνο του λάθους; Πρακτικά, κανένας.
Το σημαντικό είναι να μη γίνουν σοβαρά λάθη πολιτικής και σταλούν λανθασμένα μηνύματα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Στο εσωτερικό, γιατί εύκολα μπορεί να εξατμιστεί η κατανόηση των τεράστιων προβλημάτων που βρίσκονται μπροστά μας και να παραχωρήσει τη θέση της στην αυταπάτη ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο κρίσιμα, ότι το κράτος είναι εδώ για να μοιράσει λεφτά και θέσεις εργασίας, ότι κακώς τρομάξαμε και νομίσαμε πως είναι αναπόφευκτο (και ετοιμαζόμασταν…) να ξεβολευτούμε.
Στο εξωτερικό, γιατί οι ξένοι τραπεζίτες γνωρίζουν καλά αυτό που εμείς, με την πρώτη ευκαιρία, θα θέλαμε να λησμονήσουμε. Οτι, δηλαδή, τα ταμεία του κράτους είναι άδεια, ότι το μοντέλο της κατανάλωσης με δανεικά έχει φάει τα ψωμιά του, ότι αν δεν αλλάξουμε θα βουλιάξουμε στην πτώχευση -όπως έχει συμβεί άλλες τρεις φορές στη μικρότερη από δύο αιώνες ζωή του ελληνικού κράτους. Η κρίση είναι ευκαιρία, αν την αδράξουμε. Αν αυτή τη φορά τη χάσουμε, μην είστε βέβαιοι ότι θα ξανάρθει…
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_01/11/2009_335589
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου