Ποιός θα πληρώσει; Όχι πάλι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα!

* Σε μία χώρα που έχει δομηθεί κατά τέτοιο τρόπο που οι μισοί βρίσκονται στο Δημόσιο και οι υπόλοιποι ψάχνουν τρόπο να μπουνε κι αυτοί, δίκαιη φορολογία θα είναι αυτή που, επιτέλους, δεν θα βάζει τους μισθωτούς του Δημοσίου και εκείνους του ιδιωτικού τομέα στην ίδια βάρκα. (stel)

Ποιός θα πληρώσει; Όχι πάλι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα! του Φοίβου Καρζή (στην ιστοσελίδα http://www.freecity.gr/)

Tις επόμενες ημέρες θα υπάρξει μια επιτάχυνση των εξελίξεων στην οικονομία. Οι Έλληνες θα πληροφορηθούν με τον πιο δραματικό τρόπο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Όχι με ωραίες μεταφορές, του τύπου “στο χείλος του γκρεμού” ή “σε οριακό σημείο” ή “στο μη περαιτέρω” - αλλά με τη σκληρή φρασεολογία του ταμία: “πτώχευση” ή “χρεωκοπία”. Και θα το μάθουν στο πιο ψηλό επίπεδο, με τον πιο άγρια αφυπνιστικό τρόπο.

Ύστερα θα έρθουν τα μέτρα. Ένα από αυτά, φυσικά, θα αφορά την άμεση και δραστική αύξηση των εσόδων του κράτους από τη φορολογία. Η εισροή χρήματος στα δημόσια ταμεία μπορεί να προέλθει πρώτον, από την αύξηση των υπαρχόντων φόρων, δεύτερον από την είσπραξη φόρων που σήμερα δεν εισπράττονται, και, τρίτον, από τη δημιουργία νέων πηγών φορολογίας, σε δραστηριότητες που σήμερα δεν φορολογούνται.

Το ΠΑΣΟΚ έχει βάλει στην κορυφή της ατζέντας του την κοινωνική δικαιοσύνη, την άρση των ανισοτήτων που έχουν βαθύνει τα τελευταία δέκα χρόνια, παρά τη συνεχή ανάπτυξη. Η πρώτη του σκέψη ήταν η αναδιανομή. Φρίκαραν στις Βρυξέλλες. Επέμεινε και το έκανε, θεωρώντας ότι το κόστος της ανακολουθίας με τις προεκλογικές υποσχέσεις θα ήταν μεγαλύτερο από το κόστος του επιδόματος, έστω και στις άθλιες δημοσιονομικές συνθήκες όπου βρισκόμαστε.

Αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι η αναδιανομή μέσα από παροχές εξάντλησε τα όριά της στο επίδομα αλληλεγγύης και το 1% του ΑΕΠ. Άλλα απλώς δεν υπάρχουν, άσε που κι αυτά είναι ζήτημα αν υπάρχουν. Αλλά όσο παράδοξο κι αν φαίνεται αναδιανομή μπορεί να γίνει και σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης.

Κάποιοι θα πληρώσουν. Αλλά ποιοί;

- Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολύ περισσότεροι από όσους χρειάζεται το κράτος, πληρώνονται λίγο, αλλά έχουν εργασιακή ασφάλεια και δεν εξοντώνονται κιόλας στη δουλειά...

- Οι ελευθεροεπαγγελματίες νέμονται την ανοχή της φοροδιαφυγής και την κυκλοφορία μαύρου χρήματος.

- Οι επιχειρηματίες μοιράζονται την παραγωγή του μαύρου χρήματος και, μαζί, το ιλιγγιώδες ποσό από την μη απόδοση του ΦΠΑ, σε ποσοστό 34%, το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, όπως δείχνουν οι τελευταίες έρευνες.

- Οι αγρότες έχουν πίεση, αλλά έχουν εισπράξει από το 1984, επί ένα τέταρτο του αιώνα, τις μεγαλύτερες επιδοτήσεις που έχουν ποτέ διανεμηθεί στην Ελλάδα.

- Οι συνταξιούχοι, έστω κι αν στενεύονται, είναι οι προνομιούχοι ενός συστήματος αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών, οι κερδισμένοι της μοιρασιάς με τις επόμενες γενιές προκαταβολικά χαμένες.

Και υπάρχει και μία ομάδα για την οποία δεν έχει απυρόβλητο. Κάποιοι που πληρώνουν – μόνον πληρώνουν. Είναι οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Που οι μισθοί τους, στα χαμηλά κλιμάκια, είναι μικρότεροι από ό,τι στο δημόσιο. Που η εργασιακή ανασφάλεια και η απειλή της ανεργίας είναι η δική τους καθημερινότητα. Που κάθε μέρα αποδίδουν στο όριο των δυνατοτήτων τους, δουλεύουν παραπάνω από ό,τι ορίζουν οι κανονισμοί και φυσικά δεν υπάρχει κανείς να τους προστατεύσει. Οι πρώτοι που πληρώνουν την κρίση, με τη δουλειά τους, και οι πρώτοι που πληρώνουν τους φόρους, με την παρακράτηση.

Ετοιμάζοντας την φορολογική της πολιτική, η στοιχειώδης δικαιοσύνη έναντί τους είναι να μην αισθανθούν και πάλι ότι αυτοί (όχι γενικώς οι μισθωτοί και συνταξιούχοι) αλλά οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, είναι που πάλι θα πληρώσουν επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και μην ακούσω ότι 3.000 ευρώ το μήνα, κερδισμένα με 15ωρα στο γραφείο, είναι σκανδαλώδης αμοιβή και πρέπει επειγόντως να τσακιστεί για να σωθούν εκείνοι που για την Εφορία απλώς δεν υπάρχουν...

http://bit.ly/2rZ9T7