Μηνύματα σοβαρότητας του Γιώργου Σιακαντάρη (στα ΝΕΑ)
Η διαπίστωση πως ο πολιτικός χρόνος ανοχής για κάθε κυβέρνηση (όχι μόνο στην Ελλάδα) μειώνεται όλο και περισσότερο τείνει να αποκτά κοινότοπο χαρακτήρα. Οι κυβερνήσεις διανύουν έναν πρώτο κύκλο σχετικά ανέμελης πορείας, για να εισέλθουν αυτόματα σε στάδιο κατάρρευσης αμέσως με την έναρξη του δεύτερου κύκλου τους. Οι κυβερνήσεις αρχικά εκπέμπουν ένα φωτεινό και ενθαρρυντικό μήνυμα επικοινωνίας, το οποίο στη συνέχεια θαμπώνει και χάνεται στο τούνελ της πραγματικής ζωής. Πιστεύω πως μόνο η υποταγή της πολιτικής στην επικοινωνία δεν εξηγεί αυτή την κατάρρευση. Εδώ υπάρχει ένα γεγονός πολύ βαθύτερο από την κυριαρχία της επικοινωνίας στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αυτό είναι η υποκατάσταση της πολιτικής από τη μεταπολιτική.
Αν η πολιτική κάποτε σηματοδοτούσε την προάσπιση σ΄ ένα υψηλότερο επίπεδο γενικότερων συμφερόντων κοινωνικών ομάδων και τάξεων, σήμερα η πολιτική λόγω του κοινωνικού κατακερματισμού συνωστίζεται και ασφυκτιά στους θαλάμους των μεταπολιτικών μικροσυμφερόντων. Σ΄ αυτό το κλίμα ακόμη και θετικά μέτρα και προτάσεις βυθίζονται στους υφάλους της κατακερματισμένης κοινωνίας.
Αυτή η περιγραφή ταιριάζει και με τις πολιτικές που εφαρμόζονται το πρώτο δίμηνο της νέας πασοκικής διακυβέρνησης. Ακόμη και οι πλέον δύσπιστοι έναντι του προτεινόμενου προεκλογικά από το ΠΑΣΟΚ μοντέλου διακυβέρνησης έχουν σίγουρα εκπλαγεί θετικά από ορισμένα μηνύματα σοβαρότητας που εκπέμπονται κυρίως από το υπουργείο Οικονομικών και από τα αντίστοιχα του Εσωτερικών και Προστασίας του Πολίτη. Η σοβαρή στάση του υπουργού Οικονομικών στο ΕCΟFΙΝ (στάση που θα είχε μεγαλύτερη νομιμοποίηση αν το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε τον ανήξερο όταν ο Αλογοσκούφης με την απογραφή του μηδένισε το μεγαλύτερο μέχρι σήμερα επίτευγμα του ΠΑΣΟΚ, την ένταξη στην ΟΝΕ), οι διαφαινόμενες προθέσεις του υπουργού Εσωτερικών για μια σοβαρή αλλαγή του εκλογικού νόμου και αναδιάρθρωση της διοικητικής δομής της χώρας, καθώς και μέτρα που αφορούν την ψήφο και τη ζωή των μεταναστών είναι πολιτικές που πρέπει να αξιολογηθούν θετικά. Ελπίζω σύντομα και ο υπουργός Άμυνας να θέσει το ζήτημα της μείωσης των εξοπλισμών. Από την άλλη όμως, με αυτές τις ενέργειες δεν συνάδουν ο λαϊκίστικος θόρυβος για τα υβριδικά των υπουργών, το αλαλούμ με την (απαραίτητη και αναγκαία) αναδιάρθρωση των αρμοδιοτήτων των υπουργείων, η επικράτηση του βαθέος ΠΑΣΟΚ στο ζήτημα του παγώματος των μισθών άνω των 2.000 ευρώ στο Δημόσιο. Επίσης ταφόπλακα στις σοβαρές προσπάθειες του υπουργού Οικονομικών είναι το «επιβληθέν» επίδομα αλληλεγγύης σε μια εποχή που η οποιαδήποτε στιγμιαία ανακούφιση ακόμη και των πιο φτωχών στρωμάτων μπορεί να αποβεί μοιραία για το συνολικό μελλοντικό τους εισόδημα. Αντιθέτως, η μεταβίβαση της έκτακτης εισφοράς των επιχειρήσεων είτε στην έρευνα είτε στην παιδεία ή και η κάλυψη με αυτά τα χρήματα των ελλειμμάτων μακροπρόθεσμα θα είχε πολύ μεγαλύτερα αποτελέσματα στη στήριξη των φτωχότερων στρωμάτων. Όλα αυτά είναι καθαρά δείγματα της επικράτησης του στιγμιαίου έναντι του μακροχρόνιου πολιτικού σχεδιασμού ή αλλιώς της επικράτησης της μεταπολιτικής έναντι της πολιτικής.
Εκείνο όμως που σηματοδοτεί σαφέστερα αυτήν την επικράτηση είναι η προκήρυξη για τους γενικούς γραμματείς. Είναι αλήθεια πως αυτό το μέτρο σε μια κοινωνία απαυδισμένη από την ευνοιοκρατία είχε πολύ μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη. Αυτό όμως που βρίσκεται πίσω απ΄ αυτή την προκήρυξη (ανεξαρτήτως αγαθών προθέσεων) είναι η απογύμνωση καθαρά πολιτικών θέσεων από την αξιακή και ιδεολογική τους ενδυμασία. Γιατί βεβαίως είναι άλλο η αξιοκρατία και άλλο η σύγχυση μεταξύ δημόσιου συμφέροντος και ιδιωτικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Οι γενικοί γραμματείς δεν είναι «υπεύθυνοι ανθρώπινου δυναμικού» μιας οποιασδήποτε ιδιωτικής εταιρείας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που προέκυψε από αυτή τη διαδικασία δεν είναι τόσο η καθυστέρηση στην πλήρωση των θέσεων, αλλά η εξάλειψη της διαφοράς μεταξύ δημόσιου και επιχειρηματικού χώρου.
Αυτό που εν τέλει λείπει από τη σημερινή διακυβέρνηση δεν είναι οι προτάσεις και οι ιδέες, αλλά η σύνδεση των ιδεών και των προτάσεων με μια συνεκτική ιδεολογία για τη σχέση ελευθερίας (ως έκφραση της υπευθυνότητας της κοινωνίας των πολιτών) και ισότητας (όχι μόνο ευκαιριών αλλά και αποτελεσμάτων). Είναι κρίμα την αδήριτη ανάγκη συνάντησης του κόσμου της πολιτικής με τον κόσμο των ιδεών να την ευαγγελίζεται, στο όνομα μάλιστα του φιλελευθερισμού, ένας κατ΄ εξοχήν εκπρόσωπος του αντιφιλελεύθερου και εθνικιστικού ρεύματος, όπως είναι ο Αντώνης Σαμαράς.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&la=1&ct=13&artid=4547598
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου