Ο Μίκης της Νίκης

* Οι χαρές του Μίκη για την επικράτηση Σαμαρά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσουν αν αναλογιστεί κανείς τί έχει πει και κάνει ο Θεοδωράκης σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Το θέμα μου είναι πότε η Αριστερά (και γιατί όχι και το ΠΑΣΟΚ), με την οποία αρέσκεται ακόμα να συνδέεται ιστορικά και όποτε τον βολεύει ο Μίκης, θα αφιερώσει μία ανακοίνωση (από τις τόσες που ξέρει να βγάζει...) που θα βάζει τα πράγματα στη θέση τους και θα αποκηρύσσει μια για πάντα το μεγαλύτερο απομυθοποιημένο είδωλο στην ιστορία της χώρας. Μετά θάνατον, θα είναι πια αργά... (stel)

Ο Μίκης της Νίκης του Ανδρέα Πετρουλάκη (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/)

Είδα με έκπληξη πολλούς αριστερούς να χαίρονται με την επιτυχία του Αντώνη Σαμαρά, παρόλο που ο άνθρωπος ποτέ δεν έκρυψε ότι ο πολιτικός του καημός είναι επαναφορά της Νέας Δημοκρατίας στις παρακαταθήκες του -πού τον θυμήθηκε- Ε. Αβέρωφ και η οριοθέτηση της Δεξιάς στα παραδοσιακά της ιδεολογικά χαρακτηριστικά που όλοι θυμόμαστε ποια είναι. Το αντιμητσοτακικό μένος θα μπορούσε να είναι μία εξήγηση, αλλά δεν είναι αρκετή για κάποιον που υπήρξε υπουργός του Μητσοτάκη. Ο Μίκης Θεοδωράκης εμφανίστηκε στο πλάι του νικητή Αντώνη ακριβώς όπως είχε συμβαδίσει με τον νικητή Μητσοτάκη το ΄90 ή είχε στηρίξει τον αναμφισβήτητο πολιτικό πρωταγωνιστή των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης Κωνσταντίνο Καραμανλή προκαλώντας την οργή του κόσμου της αριστεράς, της οποίας επίσης κατά καιρούς είχε στηρίξει όλες τις κοινοβουλευτικές μορφές. Και με τον Ανδρέα Παπανδρέου πέρασε περίοδο μέλιτος την εποχή της παντοδυναμίας του, για να τον συσχετίσει με την 17 Νοέμβρη την εποχή της πτώσης του. Ακόμα και με τον ανηψιό Καραμανλή είχε καλές σχέσεις τα χρόνια της πολιτικής του ηγεμονίας, είναι δε κοινό μυστικό ότι ο κοσμαγάπητος συνθέτης υπήρξε μία εκ των επιλογών που συζητούσε ο τότε πρωθυπουργός για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Την πιο δύσκολη δε στιγμή της πρωθυπουργικής του διαδρομής, στην περίοδο των πυρκαγιών στην Πελοπόννησο, στο πρόσωπο του Μίκη είχε βρει τον πιο απρόσμενο σύμμαχο, ο οποίος είχε συνδέσει τις φωτιές με την υπογραφή της συμφωνίας του Αγωγού με τον Πούτιν.

Αυτή η θεωρία συνομωσίας δεν αποδείχτηκε ποτέ ούτε και κάποιες άλλες που κατά καιρούς διετύπωσε (μαζί με ορισμένες κλασσικότερες με πολλούς οπαδούς), συνισταμένη των οποίων πάνω κάτω είναι η αντίληψη του περικυκλωμένου από εχθρούς και συμφέροντα και πάντα αθώου ελληνικού λαού. Ενός λαού χωρίς ελαττώματα τον οποίο αποθεώνει κατά καιρούς σε διάφορα μηνύματα όπου επισημαίνονται οι εχθροί μας και καμμία ευθύνη μας. Ένα από αυτά τα μηνύματα διάλεξε, μάλιστα, να μας το στείλει μέσα από την εκπομπή ενός άλλου δημοφιλούς υμνητή του άμεμπτου λαού, ενός από τους νικητές της εποχής, του Λαζόπουλου, ενώ, ας μην ξεχνάμε ότι ήταν ο μόνος αριστερός που στήριξε τον επίσης δημοφιλέστατο Χριστόδουλο («πρέπει να πλύνει το στόμα του όποιος μιλά για τον αρχηγό της εκκλησίας»).

Τι να είναι αυτό που παρακινεί τον εθνικό μας συνθέτη να σπεύδει στο πλευρό της κάθε φορά θριαμβεύουσας εκδοχής της Δεξιάς, στο πλευρό των κυρίαρχων και νικητών της εποχής το γνωρίζει ο ίδιος και ως ένα βαθμό το αιτιολογεί. Ενδεχομένως, ως πρόσωπο εθνικής εμβέλειας, να επιθυμεί να εκφράζει το αίσθημα του λαού. Κατά μία άλλη εκδοχή, όμως, ταυτίζεται με το mainstream, με την κυρίαρχη ιδεολογία και ρεύμα κάθε στιγμής, λειαίνοντας αναγκαστικά τις γωνίες του για να αγκαλιάσει τα μεγαλύτερα κομμάτια του λαού, δηλαδή τα πλειοψηφικά ποσοστά των νικητών. Όμως τα τραγούδια του ήσαν τραγούδια της Αριστεράς, της αντίστασης, της αμφισβήτησης, της επανάστασης και, εν τέλει, της ήττας, και ως τέτοια τα αγάπησε ο λαός. Είχε τη δύναμη να γίνει η αιρετική συλλογική μας συνείδηση. Προτίμησε να είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής μας. Τελικά θα του άξιζε να είχε γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=75&smid=400&ArticleID=768&reftab=37&t=Ο-Μίκης-της-Νίκης