Ροΐδης

* Ο (πρώην πλέον) πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών αφού τον δείρανε και τον στείλανε στην εντατική, παραιτήθηκε χωρίς να πει μια κουβέντα, όχι απαραίτητα για το θέμα του ασύλου αλλά γενικότερα για τα τόσα φαινόμενα βίας που διαδραματίζονται μέσα και έξω από τα Πανεπιστήμια. Προφανώς ακόμα και τώρα ο φόβος καθορίζει τις πράξεις και τα λόγια του. Όπως ακριβώς φοβάται και η κυβέρνηση να αγγίξει ουσιαστικά το θέμα του ασύλου με την Υπουργό Παιδείας να δηλώνει ότι το θεσμικό του πλαίσιο είναι επαρκές, προσποιούμενη ότι αγνοεί τί γίνεται στην πράξη. Με την πολιτεία να βλέπει τις επιθέσεις και τις καταστροφές αλλά να αδρανεί οχυρωμένη πίσω από το «επαρκές θεσμικό πλαίσιο», την πλειοψηφία των φοιτητών να σιωπά είτε γιατί βολεύεται ή απλά αδιαφορεί για το χάος που καθημερινά αντικρίζει και τους καθηγητές δαρμένους, κλαμμένους και φοβισμένους, η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια μπορεί και να αλλάξει όταν πια θα έχουμε τον πρώτο νεκρό. Ας περιμένουμε λοιπόν... (stel)

Ροΐδης του Αλέξη Καλοκαιρινού (στα ΝΕΑ)

Ο παραιτηθείς πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών έχει τη συμπάθεια όλων μας. Η προχθεσινή του δήλωση, κατά την έξοδό του από το νοσοκομείο, χαρακτηρίσθηκε «συγκινητική». Σε αντίστοιχο τόνο ήταν και το κείμενο της χθεσινής του παραίτησης. Είναι όμως αξιοπερίεργο ότι ένας άνθρωπος που εξελέγη για να διοικήσει το πανεπιστήμιο αποχωρεί με πολύ συναισθηματισμό αλλά χωρίς ούτε μία λέξη επί της ουσίας. Ίσως κανείς δεν θέλει να ακούσει για την ουσία, οπότε γιατί να μιλήσει κάποιος γι΄ αυτήν; Όμως, είναι μεγάλη η απόσταση από το σημείο αυτό, μέχρι να θεωρήσουμε ότι η «συνδιοίκηση» των ΑΕΙ από πανεπιστημιακούς και κομματικούς συνδικαλιστές φοιτητές πρέπει να βασίζεται σε σχέσεις αγάπης στις οποίες οφείλουν να προσχωρούν και οι αριστεριστές και εξωπανεπιστημιακοί. Στη χώρα των ισχυρών αισθημάτων, μεταξύ των οποίων τελευταία προεξάρχει η «οργή», εξακολουθεί να υφίσταται έλλειμμα ορθού λόγου. Το έλλειμμα αυτό, αν και δεν είναι ποσοτικά μετρήσιμο, φαίνεται ότι υπερβαίνει το δημοσιονομικό. Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, υπάρχουν περιοχές της ελληνικής επικράτειας στις οποίες η εφαρμογή του νόμου τελεί εν αναστολή. Για την ακρίβεια, για την εφαρμογή του νόμου διαμεσολαβεί ένα συμβούλιο, που πρέπει να συγκληθεί επί τούτου και να αποφασίσει σχετικά. Για να συγκληθεί το συμβούλιο, απαιτείται νόμιμη πρόσκληση των μελών του. Σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, το συμβούλιο δεν μπορεί να συνέλθει αυθημερόν, ακόμα κι αν πρόκειται για έκτακτη συνεδρία. Συνεπώς, για ένα αδίκημα που τελείται σήμερα, ο νόμος θα εφαρμοσθεί, στην καλύτερη περίπτωση, αύριο.

Τα παραπάνω ισχύουν σύμφωνα με το υπερήφανο ελληνικό δίκαιο για τα ακόμα πιο υπερήφανα ελληνικά πανεπιστήμια. Και το συμβούλιο που καλείται να αποφασίσει για την ενδεχόμενη εφαρμογή του νόμου ονομάζεται «Πρυτανικό». Βεβαίως, το Πρυτανικό μπορεί να παρακαμφθεί «εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή εγκλήματα κατά της ζωής». Αλλά το ζήτημα είναι ποιος θα «διαπιστώσει» την τέλεση εγκλημάτων πίσω από κλειστές πόρτες. Μάλλον, θα το δείξει η νεκροψία. Συμπερασματικά, δεν είναι η «πιστή εφαρμογή του νόμου περί ασύλου» αυτό που χρειάζεται για να μη σπάζουν τα κεφάλια των πρυτάνεων. Ο υφιστάμενος νόμος για την αναστολή της εφαρμογής των νόμων εφαρμόζεται πιστά. Οι άναρχες νησίδες της ελληνικής επικράτειας είναι το προνομιακό πεδίο στο οποίο ομάδες πίεσης και συμφερόντων, νόμιμων και παράνομων, μπορούν να ασκούνται σε μεταξύ τους συγκρούσεις εν πλήρει ελευθερία. Είναι μια καλή άσκηση για την πραγματική ζωή στον έξω κόσμο, που αναμένει ακόμα τον αντίστροφο νόμο για την τήρηση των νόμων, που κάποτε ζητούσε ο Ροΐδης.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=12&ct=8&artID=4550558