* Με αυτά που περνάει η χώρα γενικότερα και η Αριστερά ειδικότερα, η απουσία του Μιχάλη Παπαγιαννάκη γίνεται ακόμα πιο αισθητή και καλό είναι να τον θυμόμαστε που και που... (stel)
|
|
Κοιτούσαν όλοι τους μπροστά και κάπως ψηλά... Hταν σαν να τον έβλεπαν. Απόγευμα Πέμπτης, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Αθήνας. Τα Βαρβακειόπαιδα μιας άλλης εποχής, η τάξη του ‘60, μαζεύτηκε για να θυμηθεί τον παλιό συμμαθητή. Μαζί τους, δεκάδες φίλοι, μεγαλύτεροι ή νεότεροι, αριστεροί, πασόκοι, ακόμα και κάποιοι δεξιοί, όλοι μια αγκαλιά για τον «καλύτερο, τον πιο προικισμένο της γενιάς του»...
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε σχεδόν πριν από έναν χρόνο. Η φιγούρα του, όμως, έμεινε πίσω. Καθαρή, γνώριμη, φιλική... Ο αριστοκράτης της Αριστεράς έκλεισε την πόρτα ευγενικά, με στυλ και αξιοπρέπεια, έτσι όπως έζησε μέχρι τα εξήντα οκτώ του, άδειασε την πίπα στο τασάκι και έκλεισε το μάτι πονηρά... Κατά βάθος το ήξερε: δεν θα τον ξεφορτώνονταν εύκολα...
Το αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» ξεχείλιζε από νοσταλγία, αλλά το χθεσινό reunion δεν είχε σχέση με νεκρολογίες. Το αντίθετο. Οι συμμαθητές του Μιχάλη και όσοι πήραν τον λόγο διέλυσαν μια παρεξήγηση: ο Παπαγιαννάκης δεν υπήρξε σε καμία στιγμή της πολιτικής διαδρομής του, όπως συνήθως παρουσιάζεται, ούτε συγκαταβατικός, ούτε νηφάλιος, ούτε φίλος των μέσων όρων. Ο αυθεντικότερος ίσως εκφραστής της ανανεωτικής Αριστεράς αποζητούσε τα μέτωπα, σνόμπαρε τις ισορροπίες, τρεφόταν από τις ιδεολογικές συγκρούσεις...
Αυτός ήταν ο Μιχάλης. Ενα πρόσωπο που έψαχνε μέχρι τέλους το νέο, το αιρετικό, το διαφορετικό... Ενας πολιτικός που δεν φοβήθηκε ποτέ τους μεγάλους μύθους. Ενας γοητευτικός Αριστερός, που βρήκε τον δικό του μοναδικό τρόπο για να κατεβάσει την πολιτική από τα εικονίσματα, δίνοντάς της διάσταση κοντινή και πνοή ανθρώπινη.
Η παρουσία του Παπαγιαννάκη και τα αποτυπώματα που άφησε στην πολιτική ζωή και στον πολιτικό του χώρο κάνουν την απουσία του, σήμερα, ακόμα πιο ηχηρή. Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν λείπει μόνο το πρόσωπο. Στις θύελλες που ζούμε λείπει η αύρα του, που προσέθετε πάντοτε φρέσκο αέρα στις προσεγγίσεις της Αριστεράς και έδινε κύρος στις παρεμβάσεις και βαρύτητα στον λόγο της.
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=17285&subid=2&pubid=11493002
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου