Ας αμφισβητήσουμε

* Η μείωση των εξοπλισμών μπορεί να ακούγεται ευχάριστα αλλά φυσικά πρόκειται για περίπλοκο θέμα με προεκτάσεις πολύ πέρα από την (όποια) ανάγκη υπεράσπισης της χώρας και είναι αυτονόητο ότι η όποια εξέλιξη δεν θα γίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Καλό είναι όμως το θέμα να αρχίζει να μπαίνει στο δημόσιο διάλογο... (stel)

Ας αμφισβητήσουμε του Ανδρέα Πετρουλάκη (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/ )

To συγκριτικό πλεονέκτημα που έχουν οι υπέρμαχοι των φρενήρων εξοπλισμών, έναντι των σκεπτικιστών, είναι ότι είναι μονίμως δικαιωμένοι από την ζωή. Όταν τους ρωτάς πότε επιτέθηκαν οι Τούρκοι στην ελληνική επικράτεια από συστάσεως ελληνικού κράτους (απάντηση: ποτέ- η Κύπρος δεν είναι ελληνική επικράτεια και η παράνομη εισβολή δεν ήταν απρόκλητη) σου λένε ότι δεν μας επιτέθηκαν επειδή εξοπλιζόμαστε και αν δεν ήμασταν οι καλύτεροι πελάτες παγκοσμίως (σε ποσοστό επί του ΑΕΠ) των πολεμικών βιομηχανιών, θα είχαμε ήδη γίνει βορά στα νύχια τους. Δηλαδή, ράβδος εν γωνία άρα βρέχει. Όπως καταλαβαίνετε είναι μία λογική που καθόλου δεν προάγει τη συζήτηση, τη στιγμή που η αντίθετη άποψη δεν έχει ανάλογη εμπειρία να επικαλεστεί, αφού σε όλη μας την ζωή εξοπλιζόμαστε.

Στην ουσία πρόκειται για έναν εσωτερικό, σχεδόν αυτιστικό διάλογο που κινδυνεύει να σε απομονώσει από τα δεδομένα της πραγματικής ζωής. Αφού όλοι συμφωνούμε στην κοινή αφετηρία, ότι με κάθε κόστος πρέπει να υπερασπιστούμε τον εθνικό χώρο, αυτοί αναλαμβάνουν να σου προσδιορίσουν τον βαθμό του κινδύνου. Τον οποίον όμως συναρτούν με τον βαθμό των εξοπλισμών, οι οποίοι όμως εξαρτώνται από τον βαθμό του κινδύνου, ο οποίος μειώνεται όσο αυξάνονται τα όπλα μας, τα οποία αν μειωθούν θα πολλαπλασιάσουν τον κίνδυνο και πάει λέγοντας. Μόνος σου βάζεις τον πήχη της απειλής, μόνος βάζεις και το άλμα , σε εξοπλισμούς, για να τον υπερβείς. Άσχετα αν κινούνται από άδολο φόβο ή πατριωτικό επαγγελματισμό, ο φαύλος κύκλος τους έχει δημιουργήσει ένα αναπόδραστο δεδομένο που ελάχιστες φωνές αμφισβητούν.

Κάθε λίγα χρόνια μαζεύονται πολιτικοί και στρατιωτικοί στο ΚΥΣΕΑ και αποφασίζουν με τρόπο αυτονόητο άλλο ένα θηριώδες πακέτο εξοπλιστικών προγραμμάτων. Και θα μου πείτε, ποιος θα το αποφασίσει, εσύ; Όχι. ΄Αλλά και εγώ και όλοι μας δεν μπορούμε να μην κάνουμε επιτέλους κάποιες σκέψεις. Ότι ,ας πούμε, ποτέ δεν υπήρξε πακέτο παραγγελίας χωρίς να ακουστούν καταγγελίες για δυσθεώρητες μίζες. Άρα, η άμυνα προεξήρχε ή οι προμήθειες; Ότι ποτέ δεν προσπαθήσαμε να δανειστούμε ή να αναζητήσουμε συμμαχίες σε διεθνή φόρα από Ευρωπαίους και Αμερικανούς χωρίς να ζητηθεί η προτίμησή μας στα δικά τους όπλα. Άρα, η επιλογή είναι στρατιωτική ή διπλωματική; Ότι είναι πολλές φορές που ακούμε αξιωματικούς να μιλούν για θέματα άμυνας και σκεφτόμαστε αβίαστα ότι απλώς καταξιώνουν την επαγγελματική του ύπαρξη. Πόσο αληθινό είναι το παιχνίδι πολέμου που παίζεται 35 χρόνια τώρα και σκοπεύουμε ποτέ να θεωρήσουμε ότι τελείωσε;

Παρά πολλά από τα θεμελιώδη θέσφατα της μεταπολίτευσης αποδείχτηκαν λανθασμένα, και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Και δεν τα αμφισβητήσαμε εγκαίρως. Θεωρήσαμε αυτονόητες τις κατασπαταλήσεις των κοινοτικών πλαισίων στήριξης, τη λεηλασία των ταμείων, τα κεκτημένα των ΔΕΚΟ, την ανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων και τόσες ακόμα καταστροφικές επιλογές που μάθαμε να τις δεχόμαστε ως τόσο αναπόφευκτες όσο ή βροχή. Μήπως το ίδιο συμβαίνει και με τους εξοπλισμούς; Και μήπως ήρθε η ώρα να αμφισβητήσουμε την σκοπιμότητα ή έστω την έκτασή τους;

Γιατί μπορεί ο Δαβαράκης να πιστεύει ότι 2500 χρόνια μετά είναι επίκαιρη η ρήση του Ηράκλειτου «πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι…» αλλά ο ίδιος ο Εφέσιος φιλόσοφος είχε πει «τα πάντα ρει μηδέποτε κατά τ’αυτό μένειν». Ακόμα και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.