Καταδίκες που αθωώνουν

* Η πραγματικότητα που ζούμε με απλά λόγια, προφανή... Πότε θα τα ακούσουμε από την επίσημη Αριστερά παραμένει το δικό μου ερώτημα... (stel)

Καταδίκες που αθωώνουν του Γιώργου Γιαννουλόπουλου (στην Ελευθεροτυπία)

Η αίσθηση ότι ολόκληρη η χώρα έχει καλυφθεί από ένα μαύρο σύννεφο δυσαρέσκειας, οργής και ανασφάλειας, και ότι οι κεραυνοί που εγκυμονεί θα καταστρέψουν την Ελλάδα που ξέραμε, είναι βασικά ορθή, αλλά ταυτόχρονα παραπλανητική.

Κι αυτό επειδή η δυσαρέσκεια, η οργή και η ανασφάλεια είναι αντιδράσεις που αναζητούν ένα συγκεκριμένο αντικείμενο. Οσο λοιπόν και να συμφωνούμε όλοι ότι επίκειται καταιγίδα, έχουν ήδη διαμορφωθεί δύο διαφορετικές και πολιτικά επίμαχες αναγνώσεις για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ, το ποιος φταίει και τι πρέπει να κάνουμε. Οι αναγνώσεις αυτές, μολονότι δεν κυκλοφορούν στην αμιγή τους μορφή, δίνουν τον γενικό τόνο.

Σύμφωνα με την πρώτη, ο μεγάλος ένοχος είναι το Δημόσιο. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης θα πρέπει να επικεντρωθεί στην κρατική κόπρο του Αυγείου, γιατί μόνο έτσι θα απελευθερωθούν οι δημιουργικές δυνάμεις της επιχειρηματικότητας που θα μας βγάλουν από το τέλμα. Σύμφωνα με τη δεύτερη, για το πρόβλημα της χώρας ευθύνονται οι πλούσιοι, οι οποίοι κατάφεραν να αρθούν πάνω από τους νόμους ή να τους κόψουν και να τους ράψουν στα μέτρα τους. Αν δεν έκλεβαν και αν πλήρωναν φόρους, δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε.

Υπάρχει κάτι παράδοξο σ' αυτές τις ερμηνείες. Αν μείνουμε σε ό,τι λένε, είναι και οι δύο σωστές. Αν όμως τις προσεγγίσουμε όχι σαν περιγραφές της πραγματικότητας, αλλά σαν μια προσπάθεια να στρέψουν την προσοχή μας μόνο σε ένα κομμάτι της για να μη δούμε κάποιο άλλο, αν δηλαδή τις διαβάσουμε σαν καταδίκες αυτών που βάζουν στο στόχαστρο και ταυτόχρονα αθωώσεις εκείνων που επιλέγουν να παραβλέψουν, τότε θα διαπιστώσουμε ότι, μολονότι ακριβείς, ο απώτερος στόχος τους είναι να παρουσιάσουν μια στρεβλή εικόνα της πραγματικότητας, η οποία εξυπηρετεί δύο διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες.

Νομίζω ότι είναι λάθος και εκ του πονηρού να θέτουμε το πρόβλημα με όρους διλήμματος, ακόμη και στην ήπια εκδοχή του που μιλάει για το μείζον και το έλασσον. Εδώ που φτάσαμε δεν είμαστε υποχρεωμένοι, ή μάλλον δεν μπορούμε να διαλέξουμε. Οχι μόνο επειδή και τα δύο είναι μείζονα, αλλά γιατί στην πράξη ο σαφής διαχωρισμός ιδιωτικού και δημόσιου δεν ισχύει. Οι πλούσιοι και γενικά οι κατέχοντες μέσα από το εκμαυλισμένο κράτος εξασφάλισαν τα προνόμιά τους, με τους πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας διαπλέχθηκαν προς αμοιβαίο όφελος, εφοριακούς λάδωσαν για να μην πληρώσουν φόρους, στις πολεοδομίες έδωσαν το κάτι τι τους για να χτίσουν τις παράνομες βίλες τους. Οσο για τους επιχειρηματίες που διαμαρτύρονται για την ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή, καλό θα ήταν να αρχίσουν από τα του οίκου τους: τα καρτέλ, την κερδοσκοπία, τη θήρα του άμεσου κέρδους και της αρπαχτής.

Αντίστοιχα, είναι τουλάχιστον γελοίο η Αριστερά να αποφεύγει συστηματικά να πει οτιδήποτε που θα δυσαρεστούσε την εκλογική της πελατεία, η οποία έχει περιοριστεί στους εργαζόμενους σ' ένα δημόσιο τομέα που επί χρόνια λυμαίνονται οι συντεχνίες. Είναι παραπάνω από γελοίο να υπερασπίζεται ένα κράτος υποτιθέμενης πρόνοιας, που ταλαιπωρεί όσους δυστυχείς ζητήσουν τη βοήθειά του, γιατί προνοεί μόνο για εκείνους που εργάζονται σ' αυτό. Κι αντί να προτείνει εξωπραγματικές λύσεις, αρχίζοντας από τη δημιουργία 100.000 νέων θέσεων εργασίας στο Δημόσιο μέχρι τη στάση πληρωμών, ας καταλάβει ότι ο κίνδυνος είναι θανάσιμος και όχι μια ευκαιρία να γίνουν επιτέλους πραγματικότητα οι αριστερίστικες ή οι σταλινικές φαντασιώσεις της.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22/05/2010&s=en-staseis