Ένας, δύο, πολλοί Μαντέληδες...

* Με τις μάσκες σιγά σιγά να πέφτουν, η υπόθεση Μαντέλη είναι η τελευταία ευκαιρία του πολιτικού συστήματος να κρατήσει και να αναδείξει τα υγιή στοιχεία του – γιατί ναι υπάρχουν και τέτοιοι – και να προχωρήσει μπροστά με αυτούς. Οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη θα είναι μόνο αρνητική... (stel)

Ένας, δύο, πολλοί Μαντέληδες... του Φοίβου Καρζή (στην ιστοσελίδα http://www.freecity.gr/ )

Oφείλουμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Τάσο Μαντέλη. Γιατί ο κ. Μαντέλης έκανε μια μεγάλη χάρη στους πολίτες και στο πολιτικό σύστημα. Πηγαίνοντας στη Βουλή, και μιλώντας όπως μίλησε, με τον κυνισμό του απόλυτου συμβιβασμού με την ηθική απαξία και με την αλαζονεία του προστατευμένου από την παραγραφή, έδειξε σε όλους αυτό που αποστρέφοντας το βλέμμα αρνούνταν να δουν, χρόνια και χρόνια. Το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο της εκφυλισμένης δημόσιας ζωής.

Ας πούμε πια τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Μαντέλης δεν είναι εξαίρεση. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα, αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα της πολιτικής στη χώρα στην ύστερη μεταπολίτευση. Ότι οι Μαντέληδες είναι η νόρμα. Είναι ο κυρίαρχος τύπος του πολιτικού. Που ξεκινάει, ενδεχομένως, με γνήσιες προθέσεις, διαφθείρεται τάχιστα από την εξουσία, εθίζεται στη νομή της και είναι διατεθειμένος να κάνει τα πάντα σε βάρος της χώρας, των πολιτών και του εαυτού του για να την διατηρήσει, μέσα από το φαύλο σύστημα του σταυρού προτίμησης – που ακόμη υπάρχουν πολιτικοί που τον υπερασπίζονται ως “δημοκρατική κατάκτηση” και διεκδικούν τη διατήρηση περιφερειών με πολλές έδρες. Και πολύ ψωμί, φυσικά...

Ο Μαντέλης έχει δίκιο. Τους κοίταξε στα μάτια και τους είπε: “είσαστε σοβαροί; Εδώ δεν ήμασταν όλοι; Στην ίδια χώρα δεν ζούσαμε; Στην ίδια Βουλή δεν εκλεγόμασταν; Με τους ίδιους τρόπους δεν χρηματοδοτούσαμε τις χλιδάτες εκστρατείες μας; Με τις ίδιες μεθόδους δεν πλουτίσαμε (εννοεί, όσοι πλουτίσαμε, που δεν ήταν όλοι, αλλά ήταν απελπιστικά πολλοί...); Τώρα μου πέφτετε από τα σύννεφα;”

Έχει δίκιο. Όσο κυνισμό αποκαλύπτει η δική του στάση, άλλη τόση υποκρισία κρύβει η στάση των υπολοίπων. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κ. Μαντέλης -και γι' αυτό θα έχει κακά πολιτικά στερνά, για τα οποία ουδείς θα λυπηθεί- είναι ότι ένας ακόμη κανόνας του παιχνιδιού της φαυλότητας είναι πως “όποιος φανερωθεί καίγεται”. Κι άμα φανερωθεί έτσι όπως ο Μαντέλης, δεν καίγεται απλώς. Στήνεται μια μεγάλη άουτο ντα φε, μια μεγάλη πυρά, ώστε οι φλόγες από το θλιβερό σαρκίο του να αποκαθάρουν και να γλιτώσουν τους υπόλοιπους.

Όπως δεν κατάλαβε ότι στη σημερινή συγκυρία, η παραδοχή, η ομολογία και μάλιστα το θράσος της ομολογίας πιέζει ένα σύστημα που ήδη δίνει μάχη επιβίωσης. Όλοι όσοι ανήκουν στη γενιά των πολιτικών της μεταπολίτευσης ή της δεκαετίας του 80, βλέπουν την απαξία του Μαντέλη να εξακοντίζεται από τον ανεμιστήρα της λαϊκής οργής πάνω τους, να διασπείρεται επί (ολίγους) δικαίους και (πολλούς) αδίκους, να απειλεί να τους συμπαρασύρει στο βάραθρο μιας γενικής κατηγορίας με τον τίτλο “οι παλιοί πολιτικοί” - περίπου όπως συνέβη μετά το 74 με τους “παλαιοκομματικούς” της προδικτατορικής εποχής.

Το πολιτικό σύστημα θα καταδιώξει απηνώς τον Μαντέλη (κι όσους ακόμη Μαντέληδες αποκαλυφθούν με ονοματεπώνυμα), θα φτάσει στα άκρα, όσες νομικές και συνταγματικές ακροβασίες κι αν χρειαστούν. Για έναν πολύ απλό λόγο. Γιατί είναι ζήτημα όχι κολασμού εκείνων, αλλά επιβίωσης των υπολοίπων. Γιατί δεν αντέχει να μην το κάνει.

http://www.freecity.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3167:2010-05-28-06-13-05&catid=6:2009-07-04-06-45-04&Itemid=4