Με το ποδήλατο στο χέρι...

* Μετά από τον μεγαλύτερο πεζόδρομο στην Ευρώπη, προφανώς φιλοδοξούμε να αποκτήσουμε και τον πλατύτερο... Αναρωτιέμαι αν η ιδέα της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου είναι προϊόν ειδικής μελέτης (πληρώσαμε δηλαδή κιόλας...) ή απλά ένα αφελές όραμα της Μπιρμπίλη... (stel)

Με το ποδήλατο στο χέρι... της Ρίτσας Μασούρα (στην Καθημερινή)

Και ξαφνικά εν μέσω μιας μη αναμενόμενης υποβάθμισης της Moody’s, η υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη θέλησε να μας προσφέρει σταγόνες αισιοδοξίας. Λογικό. Οταν μια κυβέρνηση διακρίνει γύρω της τον διάχυτο καθηλωτικό φόβο έχει καθήκον να στήνει οράματα. Οι άνθρωποι, ακόμη και στα καλύτερά τους, αρέσκονται στα οράματα. Τους δίνουν την αίσθηση της συνέχειας. Φανταστείτε τώρα πόσο καταλυτικό ρόλο μπορεί να παίξει για τον απογοητευμένο πολίτη το «ανέξοδο» γι’ αυτόν όραμα της ανάπλασης της Αθήνας. Τουλάχιστον να ’χουμε μια όμορφη πόλη, λένε όλοι.

Η υπουργός, σεμνή όπως πάντα, μας έκανε να νιώσουμε ότι σε μικρό χρονικό διάστημα θα αξιωθούμε μια εξευγενισμένη πόλη με πάρκα και κορωνίδα το μητροπολιτικό πάρκο του Ελληνικού, με μικρά κηπάρια, όπου ανέμελοι γονείς θα παίζουν με παιδιά-δυνάστες, με μονοδρομήσεις οδικών αρτηριών, με πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου προκειμένου να εξελιχθεί σε ποδηλατόδρομο, με παρεμβάσεις στη γραφική Ευριπίδου. Ενθουσιασμός! Ενθουσιασμός κυρίως για τους ποδηλατοδρόμους, μιας και το ποδήλατο παραπέμπει στην παιδική ηλικία της ανεμελιάς και για πολλούς συνειδητοποιημένους οικολογικά Αθηναίους αποτελεί τρόπο ζωής. Ως τώρα, κάθε φορά που βλέπαμε έναν ποδηλάτη να κυκλοφορεί ανάμεσα σε μας τους οδηγούς-κάφρους συνέβαιναν δύο τινά: ή κάναμε τα πάντα για να τον προφυλάξουμε, με κίνδυνο να πάθουμε εμείς ζημιά, ή του δείχναμε πόσο ισχυρότεροι και ωραιότεροι είμαστε. Αραγε, θα αλλάξει αυτό;

Παρά τον ενθουσιασμό μου, ωστόσο, μια απορία την έχω: ποια είναι η σκοπιμότητα της πεζοδρόμησης της Πανεπιστήμιου, ως προς το σκέλος των ποδηλάτων βεβαίως. Γιατί για το άπλωμα των καφενέδων, να απαντήσουν οι ειδικότεροι εμού. Aς πούμε, όμως, πως κατηφορίζουμε την Πανεπιστήμιου προς την Ομόνοια. Και μετά; Μετά δεν έχουμε παρά να επιστρέψουμε στο Σύνταγμα και άντε πάλι απ’ την αρχή. Μου θυμίζει την πλατεία του Αρεως στην πατρίδα του πατέρα μου, την Τρίπολη, που με τα ποδήλατα ανεβοκατεβαίναμε την πλατεία επί ώρες μέχρι να φάμε με τους γονείς μας το υπέροχο παγωτό της εποχής. Εδώ, όμως, χάνω κεφάλαια, φοβάμαι, όπως νομίζω ότι χάνω κεφάλαια και στο θέμα του Μητροπολιτικού Πάρκου, στο Ελληνικό, το στοιχειωμένο πάρκο. Εξαγγέλθηκε από τον Σημίτη το 2001 και από τον Σουφλιά το 2007. Τότε, ο Στέφανος. Μάνος είχε δημοσιεύσει στην «Κ» άρθρο με τον τίτλο «Το μεγάλο έγκλημα σε βάρος της Αθήνας», όπου εξηγούσε γιατί «η απόφαση της κυβέρνησης να μετατρέψει 5.000 στρέμματα του αεροδρομίου του Ελληνικού σε μητροπολιτικό πάρκο ήταν μια απίστευτη επίδειξη ματαιοδοξίας νεόπλουτων και τρανή απόδειξη βαθιάς πνευματικής κούρασης».

Δεν αδικώ την Τίνα. Οι υπουργοί, υπό το άγχος της παρουσίασης κυβερνητικού έργου -καθότι επιτηρούμενοι, ξεπερνούν τα όρια του εφικτού και πελαγοδρομούν. Στο τέλος της μέρας πολλά θα έχουν χαθεί ανάμεσα στις συντεχνίες, τα συμφέροντα των δήμων και των μύριων φορέων. Τελικά, για να μη μένει πάντα ο πολίτης μόνος με το ποδήλατο στο χέρι, ίσως θα ήταν προτιμότερο να θέτουμε μικρότερους και περισσότερο λειτουργικούς στόχους, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε κάτι.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_17/06/2010_404783