από το blog G700 (γενιά των 700 ευρώ)
* Όσο τα κόμματα αντιμετωπίζουν τις Ευρωεκλογές σαν να ήταν εθνικές, τόσο εμείς δικαιούμαστε να τις βλέπουμε με λογική «ψήφου διαμαρτυρίας». Οι Οικολόγοι-Πράσινοι, σε αυτό το πλαίσιο, είναι η ιδανική επιλογή για τις κάλπες της επόμενης Κυριακής. Σύμφωνει, δεν ξέρουμε τί λένε γενικότερα, προφανώς δεν έχουν καμία διάθεση να πολυεκτεθούν και απλά καρπώνονται τη γενική δυσαρέσκεια των πολιτών, άσε που η μονοθεματική τους ατζέντα είναι γραφική όταν θέσεις για το περιβάλλον έχουν πλέον όλα τα κόμματα. Ωστόσο, αν ένα αυξημένο ποσοστό τους σε μία βδομάδα καταφέρει να ταρακουνήσει εποικοδομητικά το ΠΑΣΟΚ και το Συνασπισμό (για τους άλλους δεν το συζητάμε καν...) τότε η ψήφος στους Οικολόγους μόνο χαμένη δεν θα είναι. (stel)
Οι Οικολόγοι-Πράσινοι «σερφάρουν» πάνω στο κύμα αγανάκτησης, και
παράλληλα προσδοκίας των Ελλήνων πολιτών για αλλαγή. Ένα κύμα που δημιουργήθηκε 100 μέρες μετά τις εκλογές του 2007 από το φουσκωμένο ποτάμι της υποβόσκουσας απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος και το οποίο αρχικά καρπώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η διαπίστωση αυτή, διατυπωμένη βεβαίως με δικά μας λόγια, ανήκει στον Αντώνη Καφετζόπουλο, ο οποίος επιχείρησε κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής να εξηγήσει τη δημοσκοπική απογείωση του κόμματος με το οποίο είναι συμβολικά υποψήφιος στις ευρωεκλογές.
Πράγματι, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Οικολόγοι-Πράσινοι (ΟΠ) βάλανε πλώρη για την Ευρωβουλή, χτυπώντας ακόμα και την τρίτη θέση με ποσοστά που ξεπερνούν κατά πολύ το 5% και σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζουν ακόμα και διψήφια νούμερα. Τι συμβαίνει;
Οι ΟΠ, φαίνεται να εκπροσωπούν αυτή τη στιγμή καλύτερα από κάθε άλλο πολιτικό φορέα, τη δυσφορία των πολιτών όχι απλώς για το δικομματισμό, αλλά για την αναποτελεσματικότητα του πολιτικού μας συστήματος συνολικά, μέρος του οποίου αποτελούν και τα δύο παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς. Εύλογα λοιπόν, οι ΟΠ έχουν βρεθεί δημοσκοπικά στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικού υποδοχέα του κύματος κοινωνικής διαμαρτυρίας, ακόμα και ως οιωνεί εναλλακτικού πόλου μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων.
Οι συνθήκες τους ευνοούν. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι, εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια στροφή προς την πράσινη ανάπτυξη και την οικολογία, η οποία γεννήθηκε ως απάντηση στην παγκόσμια οικονομική κρίση με τις ευλογίες και του νέου Αμερικανού προέδρου, κ. Ομπάμα, καταφέρνουν να απευθυνθούν με εξαιρετική ευστοχία στο συλλογικό φαντασιακό και να δημιουργήσουν ταυτίσεις και προσδοκίες πέρα και έξω από τα παραδοσιακά όρια του πολιτικού εκκρεμούς ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά. Όπως συνέβη με το ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο ανάμεσα στις εκλογές του 2007 και τα Δεκεμβριανά το 2008, διεκδικούν και έχουν κατορθώσει να κερδίσουν, τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις, τη σκυτάλη της εκπροσώπησης του εναλλακτικού αντισυστημικού πόλου του πολιτικού μας συστήματος.
* Όσο τα κόμματα αντιμετωπίζουν τις Ευρωεκλογές σαν να ήταν εθνικές, τόσο εμείς δικαιούμαστε να τις βλέπουμε με λογική «ψήφου διαμαρτυρίας». Οι Οικολόγοι-Πράσινοι, σε αυτό το πλαίσιο, είναι η ιδανική επιλογή για τις κάλπες της επόμενης Κυριακής. Σύμφωνει, δεν ξέρουμε τί λένε γενικότερα, προφανώς δεν έχουν καμία διάθεση να πολυεκτεθούν και απλά καρπώνονται τη γενική δυσαρέσκεια των πολιτών, άσε που η μονοθεματική τους ατζέντα είναι γραφική όταν θέσεις για το περιβάλλον έχουν πλέον όλα τα κόμματα. Ωστόσο, αν ένα αυξημένο ποσοστό τους σε μία βδομάδα καταφέρει να ταρακουνήσει εποικοδομητικά το ΠΑΣΟΚ και το Συνασπισμό (για τους άλλους δεν το συζητάμε καν...) τότε η ψήφος στους Οικολόγους μόνο χαμένη δεν θα είναι. (stel)
Οι Οικολόγοι-Πράσινοι «σερφάρουν» πάνω στο κύμα αγανάκτησης, και
παράλληλα προσδοκίας των Ελλήνων πολιτών για αλλαγή. Ένα κύμα που δημιουργήθηκε 100 μέρες μετά τις εκλογές του 2007 από το φουσκωμένο ποτάμι της υποβόσκουσας απαξίωσης του πολιτικού μας συστήματος και το οποίο αρχικά καρπώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η διαπίστωση αυτή, διατυπωμένη βεβαίως με δικά μας λόγια, ανήκει στον Αντώνη Καφετζόπουλο, ο οποίος επιχείρησε κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής να εξηγήσει τη δημοσκοπική απογείωση του κόμματος με το οποίο είναι συμβολικά υποψήφιος στις ευρωεκλογές.Πράγματι, όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Οικολόγοι-Πράσινοι (ΟΠ) βάλανε πλώρη για την Ευρωβουλή, χτυπώντας ακόμα και την τρίτη θέση με ποσοστά που ξεπερνούν κατά πολύ το 5% και σε ορισμένες περιπτώσεις αγγίζουν ακόμα και διψήφια νούμερα. Τι συμβαίνει;
Οι ΟΠ, φαίνεται να εκπροσωπούν αυτή τη στιγμή καλύτερα από κάθε άλλο πολιτικό φορέα, τη δυσφορία των πολιτών όχι απλώς για το δικομματισμό, αλλά για την αναποτελεσματικότητα του πολιτικού μας συστήματος συνολικά, μέρος του οποίου αποτελούν και τα δύο παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς. Εύλογα λοιπόν, οι ΟΠ έχουν βρεθεί δημοσκοπικά στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικού υποδοχέα του κύματος κοινωνικής διαμαρτυρίας, ακόμα και ως οιωνεί εναλλακτικού πόλου μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων.
Οι συνθήκες τους ευνοούν. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι, εκμεταλλευόμενοι την παγκόσμια στροφή προς την πράσινη ανάπτυξη και την οικολογία, η οποία γεννήθηκε ως απάντηση στην παγκόσμια οικονομική κρίση με τις ευλογίες και του νέου Αμερικανού προέδρου, κ. Ομπάμα, καταφέρνουν να απευθυνθούν με εξαιρετική ευστοχία στο συλλογικό φαντασιακό και να δημιουργήσουν ταυτίσεις και προσδοκίες πέρα και έξω από τα παραδοσιακά όρια του πολιτικού εκκρεμούς ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά. Όπως συνέβη με το ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο ανάμεσα στις εκλογές του 2007 και τα Δεκεμβριανά το 2008, διεκδικούν και έχουν κατορθώσει να κερδίσουν, τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις, τη σκυτάλη της εκπροσώπησης του εναλλακτικού αντισυστημικού πόλου του πολιτικού μας συστήματος.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό να δημιουργούν έντονες αντιπάθειες και να αποκτούν ορκισμένους εχθρούς, κυρίως στα μικρά κόμματα που διεκδικούν τη διεύρυνση της εκλογικής τους απήχησης. Από τα δεξιά βάλλονται για τις θέσεις τους στα εθνικά θέματα. Από τα αριστερά αμφισβητείται η προοδευτικότητά τους. Από το κέντρο τους κατηγορούν για μονοθεματική ατζέντα και μονοδιάστατη οπτική στα πολιτικά πράγματα. Από τον ευρύτερο χώρο της οικολογίας στηλιτεύεται το γεγονός ότι επιχειρούν να μονοπωλήσουν το οικολογικό κίνημα και να εκφράσουν κατά αποκλειστικότητα την οικολογική ευαισθησία στη χώρα.
Ψιλά γράμματα. Σ’ αυτή τη φάση, στο συλλογικό φαντασιακό οι Οικολόγοι-Πράσινοι αποτελούν μια αξιοπρεπή, χωρίς βαρίδια εναλλακτική επιλογή. Για την ακρίβεια δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα για να αποδείξουν ποιοι είναι. Επάνω τους προβάλλονται, έστω και με απλουστευτικό τρόπο, όλες οι ματαιώσεις και οι προσδοκίες του εκλογικού σώματος για ένα νέο πολιτικό σχήμα που δεν θα φέρει τις «αμαρτίες του παρελθόντος». Ως εκ τούτου, το πολιτικό «ξύλο» που συνόδευσε την αρχική πολιτική αμηχανία των μικρών κομμάτων, δε φαίνεται ικανό να αναχαιτίσει την είσοδο των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο. Ίσως απλώς να περιστείλει την εκλογική τους δυναμική, κατεβάζοντάς τα ποσοστά τους σε φυσιολογικά για τα κυβικά τους επίπεδα.
Ψιλά γράμματα. Σ’ αυτή τη φάση, στο συλλογικό φαντασιακό οι Οικολόγοι-Πράσινοι αποτελούν μια αξιοπρεπή, χωρίς βαρίδια εναλλακτική επιλογή. Για την ακρίβεια δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα για να αποδείξουν ποιοι είναι. Επάνω τους προβάλλονται, έστω και με απλουστευτικό τρόπο, όλες οι ματαιώσεις και οι προσδοκίες του εκλογικού σώματος για ένα νέο πολιτικό σχήμα που δεν θα φέρει τις «αμαρτίες του παρελθόντος». Ως εκ τούτου, το πολιτικό «ξύλο» που συνόδευσε την αρχική πολιτική αμηχανία των μικρών κομμάτων, δε φαίνεται ικανό να αναχαιτίσει την είσοδο των Πράσινων στο Ευρωκοινοβούλιο. Ίσως απλώς να περιστείλει την εκλογική τους δυναμική, κατεβάζοντάς τα ποσοστά τους σε φυσιολογικά για τα κυβικά τους επίπεδα.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, άλλο είναι το μείζον. Ότι οι Οικολόγοι-Πράσινοι, σ’ αυτή την πολιτική συγκυρία, αναδεικνύονται σε έναν σημαντικό πόλο συσπείρωσης ανθρώπων, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς και αξιακούς ορίζοντες και αναζητάνε επίμονα πρωτότυπες και προωθητικές συνθέσεις στο πολιτικό σκηνικό. Η οικολογία και η πράσινη ανάπτυξη μπορούν να αποτελέσουν τον κεντρικό ιστό πάνω στον οποίο θα γίνουν τέτοιες συνθέσεις. Χαριτολογώντας, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι ΟΠ σήμερα αποτελούν τη φωνή του απλού αγανακτισμένου με το πολιτικό σύστημα πολίτη που φωνάζει δυνατά «όχι άλλο κάρβουνο».
Προφανώς, η διάρκεια, η έκταση και το βάθος του φαινομένου των Οικολόγων-Πράσινων μένει να φανεί. Θα εξαρτηθεί από πολλά πράγματα, ένα εκ των οποίων είναι η αποφυγή του οικολογικού λαϊκισμού και η επίδειξη ικανότητας να συνθέσουν ευρύτερα ζητήματα, όπως για παράδειγμα το εργασιακό (γενιά των 700 ευρώ, πρεκαριάτο, ανεργία και απασχόληση των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας), μέσα από το πρίσμα της πράσινης ανάπτυξης. Σε ό,τι μας αφορά, θεωρούμε καταρχήν ελπιδοφόρο ότι τουλάχιστον, κάτι κινείται και λαμβάνει δυναμική πέρα από τα συνηθισμένα και τετριμμένα.
http://g700.blogspot.com/2009/05/blog-post_26.html
5 σχόλια:
Εγώ είμαι μεταξύ Οικολόγων και Δράσης. Η Δράση με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό αλλά δυστυχώς δεν πρόκειται να βγάλουν ευρωβουλευτή. Με τους οικολόγους έχω τεράστιες διαφωνίες, αλλά αν βγουν 3ο κόμμα θα είναι τεράστιο ράπισμα στην αριστερίστικη στροφή του Σύριζα που μπορεί να οδηγήσει σε ανακατατάξεις στον προοδευτικό χώρο(λέμε τώρα). Οπότε στη λογική τις χρήσιμης ψήφου θα ψηφίσω κι εγώ οικολόγους (σε θεωρητικό επίπεδο βέβαια μιας και δεν θα είμαι Ελλάδα) .
Διαφωνώ κάθετα με τη λογικη της ψήφου διαμαρτυρίας στις Ευρωεκλογές ενώ στις βουλευτικές, επιστρέφουμε όλοι πίσω στο μαντρί. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ακόμα περιμένουμε από το ΠΑΣΟΚ να "ταρακουνηθεί" ώστε να βελτιωθεί για να μας σώσει. Ένα αυτοκίνητο που είναι μοντέλο του 80, όσο και να το βελτιώσεις στο συνεργείο, δε θα σταματήσει να έχει 30 χρόνια στην πλάτη του. Όσο για το ΣΥΝ, άλλαξε (προς το χείροτερο) και για τα επόμενα 5-10 χρόνια, δε βλέπω ποιος μπορεί να ξαναφέρει το καράβι στη σωστή ρότα.
Τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, για να βελτιωθούν πρέπει πρώτα να απαξιωθούν πλήρως και όχι απλά να ταρακουνηθούν. Κάτι σαν τους εργατικούς του Μπλερ και του Μπράουν, που τους είχαμε και ως φωτεινό παράδειγμα.
Όσο για τους ΟΠ, χsorry guys, αλλά είναι το μόνο κόμμα που μιλάει (έστω και μασόντας τα λόγια του) για σεβασμό των μειονητήτων, συμπεριλαμβανομένης της μακεδονικής. Γιατί δεν κατάλαβα τι ακριβώς ξεκάθαρο λέει το ΠΑΣΟΚ η ο ΣΥΡΙΖΑ επί τούτου. Εμένα και μόνο αυτό μου αρκεί για να τους ψήφισω. Το ίδιο ισχύει και για τη Δράση, η οποία έχει στο ψηφοδέλτιο της ακόμα πιο αξιόλογους υποψηφίους, που έχουν δώσει μάχες για αυτά τα θέματα (Δήμου, Γουσέτης), αλλά έχει για μπροστάρη το Μάνο. Ευχάριστώ, αλλά δε θα πάρω....
Συμφωνώ απόλυτα με τον ximaleo. Η ψήφος διαμαρτυρίας στις Ευρωεκλογές είναι άτοπη. Θεωρώ λάθος τη λογική (που σε μεγάλο βαθμό έχει προωθηθεί από το ΠΑΣΟΚ)ότι οι Ευρωεκλογές είναι δημοψήφισμα. Για εμένα οι ΟΠ είναι η καλήτερη επιλογή αυτή τη στιγμή ούτως ή άλλως. Όχι μόνο για την προτεραιότητα που δίνουν στα οικολογικά θέματα (που θα έπρεπε σε όλα τα κόμματα να είναι πολύ ψηλά στην agenda) αλλά και για τις θέσεις τους τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα θέματα παιδείας. Τις θέσεις τους μπορεί να μην τις ξέρουμε γιατί δεν προβάλλονται στα ΜΜΕ παρ' όλα αυτά μπορούμε εύκολα να τις μάθουμε μέσα από την ιστοσελίδα τους. Το όλο σύστημα πλασάρει την υποστήριξη στους ΟΠ ως στάση διαμάρτυρίας. Για εμένα ειναι καθαρή επιλογή
Σύμφωνα με την έρευνα europrofiler.eu, οι ΟΠ με εκφράζουν 81.3%, οπότε θα τους ψηφίζα(θεωρητικά πάντα)διότι υποστηρίζουν τη νομοθετική κατοχύρωση του πολιτικού γάμου ή της συγκατοίκησης στα ζευγάρια του ίδιου φύλου (αν και το 'ή' πρέπει να γίνει 'και').Ενδιαφέρον πάντως είναι οτι στην Ιρλανδία έχω μεγαλύτερη αντιστοιχία με τους Εργατικούς παρά με τους Πράσινους - οι οποίοι (Πράσινοι) συμμετέχουν στο κατά γενική ομολογία διεφθαρμένο/αποτυχημένο/ κυβερνών κόμμα Fianna Fáil. Συνεπώς, η απόφαση ψήφου στις Ευρωεκλογές, αν και σε γενικές γραμμές είναι συνάρτηση βασικών πολιτικών θέσεων και προτιμήσεων(βλέπε άξονες στο europrofiler), φαίνεται να επηρεάζεται από πλήθος παραγόντων άμεσα συνδεδεμένους με τις ιδιαιτέρες κοινωνικοικονομικές συνθήκες κάθε χώρας ή/και περιφέρειας. Τέλος, στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», η λογική της ψήφου διαμαρτυρίας είναι όχι μόνο ψυχολογικά αναπόφευκτη, αλλά επίσης κοινωνικά χρήσιμη, και φυσικά οικονομικά υπέροχη, ειδικά για τους εργαζόμενους στους χώρους του πολιτικού μάρκετινγκ, διαφήμισης και ρεπορτάζ.
Θα συμφωνήσω μαζί σας. Δεν έχω ανάγκη να διαμαρτυρηθώ (έχω πάρει απόφαση την κακομοιριά των κοινοβουλευτικών κομμάτων). Επιλέγω «νέες» φωνές και ιδέες με την ελπίδα να αποδειχθούν άξιες της προτίμησής μου. (και τώρα και σε επόμενες εκλογές...)
Δημοσίευση σχολίου