Εκατό ημέρες ΠΑΣΟΚ: από το βολονταρισμό στο ρεαλισμό

* 100 μέρες διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και προφανώς ούτε Δανία γίναμε αλλά τουλάχιστον κυβέρνηση αποκτήσαμε. Το ότι μιλάμε πλέον για πολιτική, οικονομικά μέτρα, νομοσχέδια και έστω αντεγκλήσεις υπουργών - αλλά με πολιτικό περιεχόμενο - και όχι πια για κουμπάρους, Ζαχόπουλους και λοιπά σκάνδαλα είναι το πιο θετικό της περιόδου αυτής. Νομίζω δεν χρειάζεται ούτε υπερβολικές ωραιοποιήσεις και αισιοδοξίες αλλά ούτε και μεγάλες μιζέριες. Θυμίζω η εναλλακτική ήταν τρίτη θητεία Καραμανλή... (stel - το σκίτσο είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή)

Εκατό ημέρες ΠΑΣΟΚ: από το βολονταρισμό στο ρεαλισμό του Φοίβου Καρζή (στην ιστοσελίδα http://www.freecity.gr/)

H συμπλήρωση των περίφημων 100 ημερών οδηγεί στον πρώτο απολογισμό. Η κυβέρνηση είχε θέσει το ορόσημο “α λα Ομπάμα”, η κυβέρνηση είναι η πρώτη που τον ζήτησε και τον κάνει. Μερικά αρχικά συμπεράσματα, λοιπόν:

Πρώτον: είναι μια κυβέρνηση ορθών προθέσεων. Επιδιώκει τα σωστά πράγματα για την Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία. Από την περιστολή της φοροδιαφυγής ως μέσο ταυτόχρονης βελτίωσης των δημοσιονομικών και άρσης των χυδαίων ανισοτήτων που έχουν διαμορφωθεί, μέχρι τον Καποδίστρια 2, την αλλαγή του εκλογικού νόμου, και περνώντας από το νομοσχέδιο για την προστασία των δασών και ασφαλώς τη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα, έχει θεμιτούς στόχους και, εν πολλοίς, κατάλληλες ιεραρχήσεις. Θέλει να τηρήσει τις υποσχέσεις της, ενδεχομένως παραπάνω από όσο πρέπει ή αντέχει...

Δεύτερον: έχει έναν πρωθυπουργό που είναι αποφασισμένος να αναλάβει κόστος και να στηρίξει δύσκολες επιλογές, ιδιαίτερα στα σημεία που ο ίδιος θεωρεί μείζονος και μακροπρόθεσμης σημασίας. Δεν θα κάνει πίσω για την ιθαγένεια (κι ας φωνάζουν οι κκ. Σαμαράς και Καρατζαφέρης), δεν θα βάλει γενικό γραμματέα με κομματοκριτήρια (κι ας έχουν βγει στα κάγκελα ΠΑΣΟΚοι εν αναμονή).

Τρίτον: ο συντονισμός δεν είναι το φόρτε αυτής της κυβέρνησης. Κυρίως γιατί διακρίνεται από υψηλό συντελεστή απειρίας. Η απειρία δημιουργεί άγχος, όπως έκανε και το ορόσημο των 100 ημερών. Ρυθμίσεις έρχονται, ανακοινώνονται, αποσύρονται, επιστρέφουν – η πράξη νομοθετικού περιεχομένου είναι πολύ ακραίο μέσο πολιτικής για να χρησιμοποιείται με τρόπο που οδηγεί τον πρωθυπουργό να ζητήσει τελικά συγγνώμη, όπως έγινε με τα πράσινα τέλη, που όντως στόχευαν εκείνους που ρυπαίνουν, αλλά κανείς δεν είχε σκεφθεί ότι κυρίως ρύπαιναν οι μη έχοντες...

Τέταρτον: ούτε η επικοινωνία είναι το μεγάλο ατού της κυβέρνησης. Κάνει ένα παλιό λάθος. Θεωρεί ότι είναι κάτι διαφορετικό από την πολιτική, ότι παίρνεις μια απόφαση και μετά έρχεται ένας επικοινωνιολόγος ή σύμβουλος ή εντεταλμένος εκπρόσωπος και την τυλίγει για να καταπίνεται αμάσητη. Δεν συμβαίνει. Η δυνατότητα να προβληθεί, να αφομοιωθεί και να γίνει αποδεκτή από την κοινή γνώμη μια ρύθμιση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Θα αργήσουν, θα πληρώσουν και θα το καταλάβουν...

Και, τέλος, μια αδικία και μια υποχρέωση που επιβάλλει η συγκυρία. Είναι πραγματικά κρίμα για τη χώρα ότι μια κυβέρνηση που έχει διάθεση να κάνει μεταρρυθμίσεις (σε αντίθεση με ό,τι συνέβη το 2004 και το 2007) αναλαμβάνει μέσα σε συνθήκες άμεσης απειλής για χρεωκοπία. Εκ των πραγμάτων, οι πολιτικές της είναι δευτερεύουσας σημασίας. Πολλές από αυτές, όπως στην παιδεία και τις τεχνολογίες, είναι κορυφαίες προκλήσεις για τη χώρα. Αλλά χρειάζονται υποστήριξη, χρειάζονται χρήματα.

Και γι' αυτό το πρώτο είναι να μην χρεωκοπήσει η χώρα. Η κυβέρνηση δεν έχει έως τώρα θελήσει να το πει στους πολίτες με αυτά τα λόγια (που όσοι διαβάζουν αγγλικά μπορούν να βρουν στους Financial Times και οποιαδήποτε άλλη εφημερίδα διεθνους εμβέλειας). Δεν το έχει καν συνειδητοποιήσει η ίδια στην πλήρη έκτασή του, γι' αυτό και υπάρχει η άνεση διατύπωσης διαφωνιών και ενστάσεων -ενδεχομένως θεμιτών- σαν να ήταν μια συνήθης κατάσταση, σαν να μην βρισκόμασταν στο χείλος του κρημνού.

Οι επόμενες 100 ημέρες έχουν αυτό και μόνο το κριτήριο επιτυχίας: αν θα σωθούμε. Και θα είναι πολύ σκληρότερες...

http://bit.ly/5Q0RJ8