Η σκοπιά

* Ο αγαπημένος σκιτσογράφος του blog αποδεικνύεται και εξαιρετικός αρθρογράφος. Οι παρωχημένοι και πατριδοκάπηλης λογικής έπαινοι που έλαβαν οι εύζωνοι για τον αχρείαστο ηρωισμό να παραμείνουν στη σκοπιά τους ενώ έσκαγε η βόμβα γίνονται ακόμα πιο γελοίοι αν αληθεύει η προκήρυξη των "πυρήνων της φωτιάς" ότι στην πραγματικότητα οι εύζωνοι μετακινήθηκαν σε ασφαλέστερο μέρος αλλά η ιστορία παραποιήθηκε για να βγάλει επικοινωνιακούς ήρωες. (stel)

Η σκοπιά του Ανδρέα Πετρουλάκη (στην ιστοσελίδα http://www.protagon.gr/)

Θέλω να σας αποκαλύψω την κακή συνήθεια που έχω, όταν κατεβαίνω καμμιά φορά την Ηρώδου του Αττικού με τη μηχανή μου και οι αστυνομικοί μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο βρίσκονται κάπως μακριά, να κατεβαίνω και να κόβω μανταρίνια-εξαιρετικά νόστιμα-από τις μπροστινές μανταρινιές του Προεδρικού Μεγάρου.

Ο έρημος ο τσολιάς που πάντα βρίσκεται εκεί, με την αγαλμάτινη ακινησία και θεία μακαριότητά του, φυσικά δεν αντιδρά καθόλου, και δεν πρόκειται να κινήσει ούτε τα βλέφαρά του είτε κόψω μανταρίνια είτε μανταρινιά. Και αυτό γιατί η παρουσία του εκεί είναι συμβολική -εθιμοτυπική και δεν στοχεύει στη φύλαξη του κτιρίου. Τον ίδιο συμβολισμό εξυπηρετεί και η παρουσία των τσολιάδων στον Άγνωστο, αφού τον χώρο φρουρεί η αστυνομία.

Επομένως η πράξη αποκοτιάς και θάρρους των δύο ευζώνων να παραμείνουν στην σκοπιά τους παρά την διαταγή να αποχωρήσουν, στην ουσία εξέφραζε την επιθυμία τους να ανταποκριθούν σε αυτόν τον συμβολισμό, της προστασίας του Κοινοβουλίου με κάθε κίνδυνο. Δεν ξέρω αν κινδύνευσαν πραγματικά από την βόμβα αλλά προφανώς ούτε οι ίδιοι το γνώριζαν, άρα κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ακεραιότητα της ηρωικής τους στάσης.

Μπορεί όμως να αμφισβητήσει την σκοπιμότητα της απόφασής τους και κυρίως τον τρόπο που αυτή έγινε δεκτή από το σύνολο του Τύπου και τον πολιτικό κόσμο. Περίσσεψαν οι έπαινοι και ο θαυμασμός, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους δέχτηκε στο Μέγαρό του για να τους τιμήσει και είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα.

Και εγώ απορώ που δεν βρέθηκε κανείς να τους πει «γιατί παιδιά μου;» Που αυτά τα παιδιά, και άλλα, δεν διδάχτηκαν ότι το μεγαλύτερο δώρο είναι η ίδια η ζωή, ότι είναι κρίμα να σπαταληθεί για ένα αδειανό πουκάμισο, ότι ζούμε σε περίοδο ειρήνης και δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε με κουλτούρα πολέμου, ότι δεν πρέπει να αποθεώνονται οι άσκοποι (γιατί σε περίοδο ειρήνης κάποτε ίσως προκύψουν και δικαιολογημένοι) ηρωισμοί, ότι τα προφανώς ευγενή ιδανικά αυτών των παιδιών θα πρέπει να διοχετεύονται στην δημιουργικότητα, την εργασία και την αλληλεγγύη.

Ότι δεν χρειαζόμαστε στην εποχή μας άλλους ήρωες αλλά ανθρώπους που μορφώνονται, που κάνουν την δουλειά τους με ασφάλεια, που εργάζονται για την βελτίωση του εαυτού τους και της κοινωνίας. Αυτά νομίζω πως έπρεπε να πει ο κ. Παπούλιας αντί να επαναλάβει τα αχρείαστα περί μεγαλείου της ψυχής του ΄Ελληνα (ως γνωστόν οι ΄Ελληνες, όπως όλοι οι λαοί, έχουν καλούς, μέτριους και κακούς), αντί να ανατροφοδοτήσει τα στερεότυπα που στην άκρη τους έχουν μιλιταριστική ιδεολογία, αντί να υποδαυλίσει κι αυτός μαζί με άλλους, για μια ακόμα φορά, κενά περιεχομένου εθνικά ιδεολογήματα.

Επιτέλους, ας αμφισβητήσουμε αυτά που μας φαίνονται αυτονόητα.

http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=1119&reftab=37&t=Η-σκοπιά