* Με εξαίρεση τη Μάνια Τεγοπούλου, οι υπόλοιποι οι αφελείς μπορούμε να χαρούμε για τη διαφαινόμενη εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης «Επαναστατικός Αγώνας». Όσο για την κρατική παραπληροφόρηση και τον υποκινούμενο ρόλο των media είναι, όντως, δυστυχώς μέρος του σάπιου συστήματος. Ακριβώς ότι και η λογοκρισία... (stel)
Τώρα που βρέθηκε και η μεγάλη “γιάφκα” του Επαναστατικού Αγώνα, και η παράσταση έλαβε τέλος, στο αστυνομικό της σκέλος τουλάχιστον, είναι η στιγμή για μερικά κεντρικά πολιτικά συμπεράσματα από τη μόνη καλή είδηση που έχει παραγάγει η χώρα τον τελευταίο καιρό. Τρία σημεία έχουν ένα ενδιαφέρον που ξεπερνά και αυτή την εξαιρετικής σημασίας εξάρθρωση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που συνιστούσε διαρκή απειλή για τους στόχους της – και για τη χώρα.
Σημείο πρώτο – και εξαιρετικά παρήγορο: έχει καταρρεύσει πλήρως, δεν υπάρχει ούτε ίχνος, από το κλίμα συμπάθειας ή ανοχής προς τους αυτόκλητους ένοπλους εκδικητές, σωτήρες και ό,τι άλλο. Η κοινωνική απάθεια, και συχνά (αυτή η τύψη θα μας κυνηγάει...) η διάχυτη συμπάθεια για τη 17 Νοέμβρη και τους ομοίους της στις δεκαετίες, κυρίως του 80 και δευτερευόντως του 90, δεν έχει απλώς μειωθεί. Έχει μηδενιστεί. Το θέμα δεν αφορά ένα μικρό ή μεγαλύτερο κύκλο υποστηρικτών. Το ζήτημα είναι η στάση της ευρείας κοινωνίας. Και αυτή έχει αλλάξει καταλυτικά.
Σημείο δεύτερο: μερικά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι στην πραγματικότητα μικρότερα από όσο φαίνονται. Το μέγεθός τους διογκώνεται λόγω της σύγκρισης με το μέτρο των δυνατοτήτων των διαχειριστών τους. Τα προβλήματα δεν είναι ανεξάρτητα από εκείνους που τα αντιμετωπίζουν. Μια συνετή, συνεπής και στοιχειωδώς επαρκής διαχείριση μπορεί να γίνει ακόμη και στο πλαίσιο της περιορισμένων δυνατοτήτων ελληνικής διοίκησης, ακόμη και από αυτό το αξιοθρήνητων επιδόσεων ελληνικό κράτος.
Σημείο τρίτο: η ανάδυση και η ανάδειξη της συγκλονιστικής ανεπάρκειας των μηχανισμών και των πολιτικών τους προϊσταμένων τα προηγούμενα χρόνια. Αυτή ήταν η οργάνωση-φόβος και τρόμος μιας εξαετίας. Αυτοί ήταν οι μεταμοντέρνοι Μπάαντερ-Μάινχοφ. Αυτοί ήταν οι φαντομάδες, η νέου τύπου τρομοκρατία, το καινούργιο και δυσδιάγνωστο φαινόμενο, που ακούγαμε αναλύσεις επί αναλύσεων. Κι αυτός ήταν ο αρχηγός τους, ο άγνωστος, ο ασύλληπτος, ο εξαφανισμένος, ο πιο αραιός από τον καπνό και πιο άπιαστος από τα σύννεφα: ο γνωστός τοις πάσι Μαζιώτης. Που ο άνθρωπος δεν έκανε καν τον κόπο να το κρύβει. Μερικές φορές στερεύουν και τα σχόλια...
Τώρα που τελείωσε αυτή η ιστορία, άλλη είναι η πρόκληση για την ελληνική κοινωνία. Καθώς έρχονται δύσκολες μέρες, κοινωνικής αναταραχής και προσωπικών αδιεξόδων, να μην δελεαστεί ξανά, να αντισταθεί στον πειρασμό της καταφυγής στην ακραία αντικοινωνικότητα και αντισυστημικότητα, που περιλαμβάνει τη βία. Να μην ξανα-ανεχθεί το 45άρι ως θεμιτό μέσο άσκησης πολιτικής. Να στυλώσει τα πόδια, έστω σφίγγοντας τα δόντια, για να μην ξαναβρεθεί στο φαύλο κύκλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου