* Μια χαρά τα γράφει ο Καρζής. Το θέμα είναι σε ποιούς ακριβώς απευθύνεται; Ποιά είναι αυτή η Αριστερά που καλείται να κάνει πράξη αυτές τις θεωρητικές παραινέσεις; Ας μην ξεγελιόμαστε και ας μην ελπίζουμε μάταια. Η ελληνική αριστερά έχει καταρρεύσει περισσότερο και από την ελληνική οικονομία. Αυτά που ζητάει ο Καρζής θα γίνουν (αν γίνουν) από κόμματα, φορείς και προσωπικότητες που, μεταξύ άλλων, μπορεί να αυτοαποκαλούνται και Αριστεροί αλλά θα είναι σε πλαίσιο (ιδεολογικό και κομματικό) τελείως διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε σήμερα. (stel)
Η Αριστερά της ευθύνης και η ευθύνη της Αριστεράς του Φοίβου Καρζή (στην ιστοσελίδα http://www.freecity.gr/)
Tι περιμένει τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους το ξέρουν πια όλοι. Τις κρίσεις τις πληρώνουν οι πιο αδύναμοι, οι πιο ευάλωτοι. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Αφού η εξυγίανση δεν έγινε σταδιακά και προληπτικά, αφού η εξυγίανση δεν έγινε με πρωτοβουλία της ελληνικής κοινωνίας, της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας -που θα είχε ασφαλώς περισσότερες κοινωνικές ευαισθησίες και περισσότερα περιθώρια χρόνου, αν αυτά είχαν ξεκινήσει εγκαίρως- αφού με χαρακτηριστική έλλειψη συναίσθησης προτιμήσαμε να φτάσουμε στο μη περαιτέρω, και τα μέτρα δεν τα καθορίζουμε εμείς, αλλά τα υπαγορεύουν εκείνοι που κρατάνε την τύχη της χώρας στα χέρια τους, που έχουν το χρήμα και τη μεζούρα, η αδικία θα είναι μεγαλύτερη.
Η εναλλακτική θα ήταν φυσικά η χρεωκοπία, η πτώχευση. Κανείς, φαντάζομαι, δεν αμφιβάλλει ότι η πτώχευση θα έφερνε κι αυτή μια κρίση. Και ποιός θα την πλήρωνε; Θα την πλήρωναν πάλι οι πιο ασθενείς και πιο ευάλωτοι. Θα την πλήρωναν πάλι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Κι ακόμη χειρότερα, πολύ χειρότερα – όπως έγινε παντού όπου ήρθαν τέτοιες κρίσεις, και υποτιμήσεις του νομίσματος, που εξαφάνισαν περιουσίες και αποταμιεύσεις, που εξαθλίωσαν τα μεσαία και φτωχότερα στρώματα, όχι μέσα από μείωση αμοιβών και παροχών, αλλά με τον πολύ πιο σκληρό και οδυνηρό τρόπο της εξάτμισης της αγοραστικής δύναμης. Είναι άγριο, είναι σκληρό, είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό αυτή την πικρή ώρα. Αλλά είναι έτσι.
Δεν μπορώ να μιλήσω για τα μέτρα πριν δούμε το πακέτο. Άλλωστε δεν θα υπάρχει άλλο θέμα συζήτησης για τους επόμενους (ενδεχομένως πολλούς...) μήνες. Γι' αυτό έχει μια σημασία σήμερα, την παραμονή της έναρξης ενός μακρού Γολγοθά για τη χώρα, για όλη την ελληνική κοινωνία και προπάντων για τους αδύναμους, να δούμε τις πολιτικές παραμέτρους. Υπάρχει, για παράδειγμα, το ζήτημα της Αριστεράς.
Η Αριστερά σήμερα, κι ας μην ακουστεί παραδοξολογία, έχει μια μοναδική ευκαιρία. Η Αριστερά σήμερα έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει ο λόγος της πολιτική βαρύτητα και παρεμβατικότητα που ούτε είχε τα τελευταία χρόνια, ούτε είναι εύκολα προβλέψιμη για το ορατό μέλλον. Προφανώς αυτά τα μέτρα δεν είναι αριστερά. Είναι -με κλασικούς όρους- όσο πιο δεξιά γίνεται... Αλλά αναρωτιέμαι εάν έχουν σήμερα σημασία οι κλασικοί όροι και διαχωρισμοί, αν θα ήταν πιο “αριστερό” να εγκαταλείψει κανείς τη χώρα στην παρακμή και το λαό της σε μια παρατεταμένη διολίσθηση προς την εξαθλίωση και μάλιστα χωρίς ελπίδα ανάκαμψης.
Τι μπορεί να κάνει σήμερα η Αριστερά; Μπορεί να βγει στους δρόμους και στα κεραμίδια. Μπορεί ίσως να τα κάνει όλα κεραμιδαριό. Κανείς δεν θα έχει αντίρρηση για την πολιτική νομιμοποίηση μιας ακραίας αντίδρασης. Για απεργίες, για διαδηλώσεις, για προσπάθεια “ανατροπής στην πράξη” - όχι βέβαια για “ανυπακοή” στο νόμο και το Σύνταγμα, που νομίζω θα πρέπει να ξανασκεφθεί το ΚΚΕ, γιατί τις ώρες της έντασης λέγεται και μια κουβέντα παραπάνω... Μπορεί να το επιχειρήσει. Τα προηγούμενα δεν δικαιώνουν την επιλογή. Η τύχη της Αριστεράς στην Αργεντινή είναι ένα παράδειγμα που πρέπει να δει πριν αποφασίσει.
Ο δεύτερος δρόμος είναι η συμμετοχή στη διαχείριση. Κανείς δεν θα καταλογίσει στην Αριστερά σύμπραξη στις αποφάσεις. Άλλωστε δεν τις παίρνει ούτε η κυβέρνηση. Απλώς τις προσυπογράφει. Άλλοι έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι. Ανοίγουν το πορτοφόλι και υπαγορεύουν. Εκεί είμαστε. Αλλά μια Αριστερά της ευθύνης θα μπορούσε να έχει βαρύνοντα λόγο για να γίνουν πράγματα που μπορούν να γίνουν, έστω μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που οι ξένοι δανειστές καθορίζουν και περιγράφουν.
Και το βάρος της σήμερα είναι τόσο καθοριστικό στη συγκυρία που έχει διαμορφωθεί, στο εάν θα εφαρμοστούν τα μέτρα με στοιχειώδη κοινωνική ηρεμία, ώστε μπορεί να πετύχει σχεδόν τα πάντα, για την προστασία στο μέτρο και το βαθμό που είναι δυνατόν εκείνων που την αφορούν, για την απάλυνση όσο γίνεται των ανισοτήτων, για να βγούμε νωρίτερα από την κρίση. Κι έτσι, την επομένη, αν τα καταφέρουμε, η Αριστερά θα έχει ρόλο που ποτέ δεν είχε και ποτέ αλλιώς δεν θα κατακτήσει.
6 σχόλια:
Βλέπω ότι όλοι στη χώρα ασχολούνται με το τι κάνει η αριστερά. Ίσως επειδή βλέπουν το αδιέξοδο όλων των υπολοίπων. Δε διαβάζω βέβαια κανένα άρθρο για αυτούς που έφτασαν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι ακόμα μέλη της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης (εκτός και αν ο ΓΑΠ δεν ήταν εξέχον μέλος της κυβέρνησης Σημίτη πχ).
Επίσης δε διαβάζω κανένα άρθρο για όλους αυτούς τους ανόητους που επί 15 χρόνια, καλόβουλα ή κακόβουλα δεν έχει σημασία, ψηφίσαν αυτούς τους ανθρώπους που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση (και ναι ξέρω ότι αρκετοί από αυτούς είναι και καλοί μου φίλοι).
Τέλος δε διαβάζω κανένα άρθρο για εναλλακτικές. It seems like χρεωκοπία ή θάνατος είναι our only options. Μου κάνει εντύπωση πως κανέις δεν έχει προτείνει στην Ελλάδα μία τρίτη λύση. Στον τύπο του εξωτερικού έχω διαβάσει αρκετές, στον εγχώριο καμία. Έστω και σαν ιδέα ρε παιδί μου...
Εκτός και αν κάποιος περιμένει ιδέες από τον ΓΑΠ και το επιτελείο του...
δεν διαβάζεις πολύ μου φαίνεται... Σελίδες επί σελίδων έχουν γραφτεί τόσο για το ευρύτερο πολιτικό σύστημα τα τελευταία 30 χρόνια και το τέλος της Μεταπολίτευσης (άσχετα αν διαφωνώ με τους γενικούς αφορισμούς που απαξιώνουν όλους με τον ίδιο τρόπο...) όσο και για εναλλακτικές επιλογές διαχείρισης της οικονομικής κρίσης (αναδιάρθρωση του χρέους, αποχώρηση από το ευρώ, καταφυγή σε χρεοκοπία κλπ).
Επέτρεψε μου να πω ότι το "όλοι στη χώρα ασχολούνται με το τι κάνει η αριστερά" ακούγεται προφανώς υπερβολικό, αρκετά ναρκισιστικό και ολίγον κομπλεξικό...
όσο για τα λάθη αυτών που κυβέρνησαν αυτά τα 15 χρόνια (30 θα έλεγα εγώ), εγώ θα έλεγα να μην ξεχνάμε και τις ευθύνες που έχουν και τα άλλα κόμματα τα οποία δεν κατάφεραν να κερδίσουν την ψήφο των ανόητων καλών σου φίλων όπως λες...
Ίσως ο χαρακτηρισμός "ανόητοι" να ήταν βαρύς, σόρρυ ήμουν εκνευρισμένος γιατί σκεφτόμουν τους γονείς μου που ουδέποτε συνδιαλέκτηκαν με το κράτος, δούλεψαν σαν τους σκύλους και τελικά θα βρεθούν με μείον δύο συντάξεις τον χρόνο. Η βασική μου διαφωνία όλα αυτά τα χρόνια εγκείται στην πεποίθηση ότι δεν έχει τόση σημασία τι προτείνει ο εκάστοτε αρχηγός κόμματος, σημασία έχει ποιος τελικά σε ψηφίζει. Γιατί τα τελευταία 15 χρόνια που τουλάχιστον εγώ καταλαβαίνω τι γίνεται, τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν έναν σκληρό πυρήνα του 25%, ο οποίος έχει αναπτύξει μία καθαρά πελατειακή αμφίδρομη σχέση με την παράταξη. Αυτοί είναι φυσικά οι άνθρωποι που θα πιέσουν για προσλήψεις των "δικών μας (τους) παιδιών" και αυτοί θα προωθήσουν τον μέτριο υπουργό, βουλευτή, γενικό γραμματέα ή νομάρχη κτλ, που θα τους κάνει τα χατίρια.
Όλα αυτά είναι φυσικά γνωστά. Το θέμα είναι κατά πόσο η εκάστοτε ηγεσία ενός κομματός μπορεί να κερδίσει τις εκλογές στηριζόμενη σε αυτόν τον πυρηνα και μετά να τον αγνοήσει. Προσωπικά πιστεύω ότι ψήφος σε οποιοδήποτε κόμμα υποστηρίζει αυτό το σάπιο σύστημα, αλλά ειδικά για τα δύο κόμματα εξουσίας θεωρώ "ανόητο" να πιστεύεις ότι το 10% των καλόβουλων ψηφοφόρων θα υπερκεράσει το 90% των κακόβουλων. Και ας λέει ο αρχηγός ότι θέλει... Τελικά και αυτός θα χορέψει στο ρυθμό που βαράει το ντέφι το βαθύ ΠΑΣΟΚ ή η λαϊκή δεξιά, όπως και τελικά συνέβη.
Οι τελευταίοι τρεις πρωθυπουργοί απέτυχαν παταγωδώς είτε γιατί δεν ήθελαν (Παπανδρέου Sr), είτε γιατί βαριόντουσαν (Καραμανλής) είτε γιατί δε μπόρεσαν (Σημίτης). Η βοήθεια του κάθε Τσουκάτου ή Λαλιώτη θα γυρίζει πάντα μπούμερανγκ, ακόμα και αν απομακρύνεις αυτόν κάθε αυτόν τον Τσουκάτο ή τον Λαλιώτη. Αυτά είναι γραμμάτια που τελικά πάντα πληρώνονται. Αυτό δε σημαίνει ότι η περίοδος Σημίτη συγκρίνεται με τη λαίλαπα Καραμανλή, αλλά δε σημαίνει και ότι η περίοδος Σημίτη περιόρισε τελικά αυτό το πρόβλημα.
Για τον ίδιο λόγο πιστεύω πως και ο ΓΑΠ θα αποτύχει ακόμα και με τη βοήθεια του ΔΝΤ. Μου έλεγε φίλη που το γραφείο της είναι στο ίδιο κτίριο με το πολιτικό γραφείο του Λοβέρδου ότι την επόμενη της προκύρηξης εκλογών το Σεπτέμβρη, υπήρχε ουρά 40 ατόμων έξω από την πόρτα. Εναλλακτικά ας διαβάσει κάποιος τη λίστα με τους διευθυντές νοσοκομείων που διορίστηκαν από τον ΓΑΠ. Ένα κάρο πρώην βουλευτες και νομάρχες που απέτυχαν να εκλεγούν και το μόνο πράγμα που ξέρουν να κάνουν είναι ρουσφέτια...
Όσο καιρό την κρίσιμη στιγμή της κάλπης οι πολιτικοί χαιδεύουν τα αυτιά σε αυτό το είδος ψηφοφόρων (νομίζω ότι οι περισσότεροι από αυτούς μόνο αυτό ξέρουν να κάνουν άλλωστε), τότε καλύτερα αποχή ή ψήφο σε κάποιο ξέμπαρκο κόμμα παρά να συντάσσομαι στην ίδια παράταξη με αυτούς. Συμμετοχή σημαίνει απλά διαίωνιση του προβλήματος, όπως και τελικά αποδείκτηκε...
όντως, το πρόβλημα της διαφθοράς και της πελατειακής αντίληψης στη χώρα είναι τεράστιο και μοιάζει πολύ δύσκολο να νικηθεί. στο οτι "ασχολούνται όλοι με την αριστερά" και ότι "κανείς δεν μιλάει για εναλλακτικές" του πρώτου σου σχολίου διαφώνησα. Επαναλαμβάνω πάντως το ότι η πρόταση "ψήφος σε οποιοδήποτε κόμμα υποστηρίζει αυτό το σάπιο σύστημα" πρέπει να περιλαμβάνει όχι μόνο τα μεγάλα αλλά και τα μικρά κόμματα που δεν προέβαλαν πειστικά και αποτελεσματικά την εναλλακτική τους πρόταση και συχνά αποτέλεσαν τροχοπέδη για την εξέλιξη της χώρας. Επίσης τέτοιοι γενικοί αφορισμοί είναι επικίνδυνοι και μπορούν να μας οδηγήσουν από μπερλουσκονικές λύσεις (τύπου Βγενόπουλου) ή και ακόμα χειρότερα...
Εγώ τις τελευταίες μέρες ένα πράγμα σκέφτομαι μόνο. Ότι ζούμε σε μια χώρα όπου ο καθένας προσπαθεί να βγάλει τον εαυτό του απ' έξω. Πιθανώς πολύς κόσμος να έχει δίκιο. Πολλοί όντως να μην φταίνε και να κληθούν κι αυτοί να πληρώσουν. Όμως σε μια κοινωνία, μια ομάδα δηλαδή, η μαλακία του ενός επηρεάζει τους πάντες. Στο στρατό λειτουργεί το εξής, άδικο για τη μονάδα εν πρώτοις όψεως αλλά τελικά πιο λειτουργικό και δίκαιο για το σύνολο: ένας να κάνει τη μαλακία, την πληρώνει ο λόχος. Και την επόμενη φορά, οι υπόλοιποι του λόχου φροντίζουν να βάλουν οι ίδιοι χέρι σε αυτόν που μπορεί να κάνει τη μαλακία. Μια κοινωνία, και ειδικά η ατομικίστικη, "μονο-στα-λόγια" ελληνική κοινωνία πρέπει επιτέλους να δει κάποια πράγματα έτσι. Ναι, θα τον πιούμε όλοι (ίσως όχι όλοι αλλά δεν έχει σημασία για τον συλλογισμό) είτε επειδή ανεχτήκαμε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής και λειτουργίας είτε επειδή ήμασταν απλώς η μειοψηφία όταν κράζαμε. Το επιχείρημα "εγώ που δεν φταίω γιατί να πληρώσω" μου φαίνεται εγωιστικό, αντικοινωνικό και μεταξύ μας, υποκριτικό.
Όλα αυτά φυσικά δεν έχουν να κάνουν με την σοβαρή και ισχύουσα κριτική στο παγκόσμιο, νεοφιλελεύθερο σύστημα, που μας οδήγησε με τον τρόπο ως εδώ, και στο φρικτά απάνθρωπο, τζογαδόρικο, κερδοσκοπικό παιχνίδι που έστησαν πάνω στο κεφάλι μας οι "αγορές".
Ελαφρώς οφ-τόπικ είμαι αλλά κάπου έπρεπε να τα πω.
theniva
Πραγματικά δε μπορώ να φανταστώ πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα αν μας κυβερνούσε ο Βγενόπουλος. Το μόνο μειόνεκτημα που βλέπω είναι ότι δε θα σταυρώναμε τίτλο
Δημοσίευση σχολίου