Κάν'το όπως ο Ομπάμα:χρέη we can believe in

* Ενδιαφέρον και εν μέρει τιμητικό να παρομοιάζουν την πολιτική της χώρας με αυτή των ΗΠΑ και του Ομπάμα. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι ακόμα κι αν η οικονομική κρίση αντιμετωπίζεται με παρόμοιο τρόπο από τις δύο κυβερνήσεις, δεν θα είμαστε εμείς αυτοί που θα ορθοποδήσουμε πρώτοι... (stel)

Κάν'το όπως ο Ομπάμα:χρέη we can believe in του Φοίβου Καρζή (στην ιστοσελίδα http://www.freecity.gr/)

Αύξηση φορολογίας, αύξηση δημοσίων επενδύσεων, μεγαλύτερα ελλείμματα, ισχυρή αναδιανομή με ρυθμιστικό τρόπο και όχι μέσα από την αγορά. Αυτά νομίζω ότι συνοψίζουν τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης κλείνοντας σήμερα τον πρώτο μήνα στην εξουσία. Και είναι ο ορισμός μιας αριστερής οικονομικής πολιτικής.

Άρχισε ήδη μια κριτική ότι “παραείναι αριστερή”, ότι τέτοιες επιλογές είναι εκτός διεθνούς πλαισίου, ότι -στη σκιά της οικονομικής κρίσης- όλοι επέλεξαν ή ανέχθηκαν τη διόγκωση του δημόσιου τομέα και των ελλειμμάτων, αλλά αυτό έγινε με τη λογική της έκτακτης ανάγκης, από την οποία πρέπει να βγουν και ήδη άρχισαν να βγαίνουν, και όχι με την κεντρική επιλογή μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής σε αυτή την κατεύθυνση. Νομίζω ότι (αν για την Ευρώπη έχει κάποια βάση), η αντίληψη αυτή δεν έχει αφομοιώσει το τι ακριβώς συμβαίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η πολιτική Παπανδρέου στην οικονομία μοιάζει με την πολιτική Ομπάμα - τηρουμένων βέβαια των αναλογιών μιας βιομηχανικής υπερδύναμης με μια μάλλον ασήμαντη χώρα της ευρωπαϊκής ημι-περιφέρειας (θα σας φανεί παλιομοδίτικη ίσως η ορολογία αλλά ταιριάζει άριστα και αποδίδει τη σημερινή κατάσταση). Και μοιάζει στην ουσία – πέρα από το άσπρο πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια.

Κάτι ακόμη: η Ελλάδα έχει σήμερα περισσότερες ομοιότητες με τις Ηνωμένες Πολιτείες παρά με τους Ευρωπαίους εταίρους της, από τους οποίους αποκλίνει αντί να συγκλίνει – κι αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά από την ένταξή της στην ΕΟΚ το 81 και την ΟΝΕ το 2000. Γιατί “είμαστε όλοι Αμερικανοί;” Για το λάθος λόγο. Γιατί και η Ελλάδα και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι στην ουσία δύο φαλιριμένοι. Δύο χρεωκοπημένα κράτη που εξαρτώνται (και θα εξαρτώνται περισσότερο τα επόμενα χρόνια) από τη διάθεση των άλλων, όπως αυτοί οι άλλοι εκφράζονται από τις διεθνείς αγορές, να τους δανείζουν, να αγοράζουν το χρέος τους. Η βασική οικονομική σύμβουλος του Ομπάμα είναι η “ιδεολόγος της φορολογίας” - το θεμελιώδες θεωρητικό έργο της εξηγεί γιατί, αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι- η αύξηση της φορολογίας μακροπρόθεσμα δεν επιδρά αρνητικά στην ανάπτυξη.

Και υπάρχει και μια μεγάλη διαφορά. Στην Αμερική έχουν καταλάβει τι ακριβώς συνέβη. Έχουν καταλάβει σε ποιά κατάσταση βρίσκονται. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν με περίσκεψη το μέλλον, αναδέχονται την ευθύνη για το παρελθόν, η αγορά προσαρμόζεται -συχνά βίαια- προς τα κάτω, η ανάκαμψη κερδίζεται με κόπο και ιδρώτα, οι απαιτήσεις, κυρίως οι καταναλωτικές, περιορίζονται κι αυτές ως δείγμα συναίσθησης των πραγματικών δεδομένων.

Ε, εδώ αυτά δεν συμβαίνουν. Κανείς δεν σκέπτεται πώς θα αλλάξει η ζωή του με την κρίση, καθώς η χώρα θα προσπαθεί να συνέλθει από την καταστροφή που έχει ήδη επέλθει και αρνούμαστε να δεχτούμε. Όλοι σκεφτόμαστε πώς θα γλιτώσουμε την κρίση.

Είμαστε μια κοινωνία στη φάση της άρνησης. Η προεκλογική ρητορική της σημερινής κυβέρνησης δεν βοηθάει στην υπέρβασή της. Αλλά πολλά, πάρα πολλά για το μέλλον της κυβέρνησης και της χώρας θα εξαρτηθούν από το εάν και πόσο γρήγορα θα μπορέσει να πείσει τους πολίτες ότι η επιχείρηση υπεκφυγής από την κρίση είναι μάταιη και ότι η στράτευση στην προσπάθεια ανάκαμψης -με την προκαταβολική γνώση ότι θα υπάρχει προσωπικό κόστος για όλους- είναι η μόνη υπεύθυνη κοινωνικά στάση.

Θα έλεγα η μόνη ηθική στάση. Για μια τέτοια προσπάθεια αφύπνισης -και όχι για τους γενικούς γραμματείς- ο χρόνος πιέζει και η κλεψύδρα μετράει αντίστροφα.

http://bit.ly/309IBk